Η ίδια η ελπίδα είναι επώδυνη, όταν σκιάζεται από φόβο

Ξεκάθαρες απαντήσεις για την απόφαση του να ψηφίσει το Νέο Μνημόνιο, έδωσε ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς , μέσα από την ομιλία του στη Βουλή.

Στην επιχειρηματολογία του απέφυγε ως επί το πλείστον αυτό που προβλημάτισε κατά κόρον τους πολίτες τις προηγούμενες ημέρες, δηλαδή την επίκληση του φόβου και της καταστροφής ως μοναδικό επιχείρημα και επικεντρώθηκε σε μια σειρά επιχειρημάτων που τόνωσαν την ελπίδα των πολιτών για την επόμενη ημέρα.

Είχαμε τονίσει ότι οι πολίτες αυτό που απαιτούσαν αυτή τη στιγμή ήταν οι καθαρές κουβέντες και όχι απειλές περί φαρμάκων,τροφίμων, καυσίμων, καταθέσεων κλπ, που συνειρμηκά τοποθετούσαν την στάση της Νέας Δημοκρατίας παρόμοια με αυτή του ΠΑΣΟΚ κατά την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου.

Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας με την ομιλία του φρόντισε -έστω και με καθυστέρηση, για την οποία φέρει βαρύτατη ευθύνη το επικοινωνιακό επιτελείο του- να εστιάσει τις τεράστιες διαφορές μεταξύ του Μαίου του 2010 και του Φεβρουαρίου του 2012.

Το 2010 υπήρχε Ελληνική Οικονομία, υπήρχε αγορά – με προβλήματα ασφαλώς -αλλά υπήρχαν. Σήμερα έχουν καταρρεύσει τα πάντα.

Το 2010 είχαμε επιλογές . Και η κυβέρνηση Παπανδρέου έκανε όχι απλώς τις χειρότερες, αλλά τις πιο ολέθριες επιλογές!Οι υπεύθυνοι βέβαια θα έλθει η ώρα να λογοδοτήσουν τόνισε ο κ. Σαμαράς.

Σήμερα δεν είχαμε άλλη επιλογή.

Ο κ. Σαμαράς απάντησε σε μια σειρά ερωτημάτων που απασχολούσαν όλους τους πολίτες αυτές τις ημέρες.

* Ρωτάνε κάποιοι: έχουμε αλλάξει εμείς στάση απέναντι στο Μνημόνιο; είπε ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας

– Απαντώ απερίφραστα: Όχι! Και να θέλαμε δεν θα μπορούσαμε. Το Μνημόνιο αποδείχθηκε αυτό που λέγαμε πάντα: λάθος συνταγή! Τώρα το αποδέχονται οι πάντες εντός Ελλάδος. Και το ομολογούν όλο και περισσότεροι εκτός Ελλάδος.

Έπεσε έξω σε όλα, επιδείνωσε την ύφεση, εκτόξευσε το χρέος και δεν μπόρεσε να μείωσε παρά ελάχιστα το έλλειμμα του 2009. Που έτσι κι αλλιώς, μας παρουσιάστηκε ιδιαίτερα «φουσκωμένο» τότε…

* Ρωτάνε επίσης: Αν δεν έχουμε αλλάξει στάση για το Μνημόνιο, τότε γιατί σήμερα ψηφίζουμε τη νέα δανειακή συμφωνία, ενώ τότε καταψηφίζαμε το Μνημόνιο;

– Απαντώ: Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Γιατί σήμερα έχουν αλλάξει τελείως τα δεδομένα. Όχι η άποψή μας, όχι η θέση μας, αλλά τα δεδομένα.

-Τώρα η χώρα βρέθηκε δεμένη χειροπόδαρα.

Τότε ήταν στριμωγμένη, αλλά δεν ήταν δεμένη χειροπόδαρα.

-Τώρα το χρέος μας έγινε μη βιώσιμο.

Τότε ήταν μεγάλο, αλλά κανείς τότε δεν το χαρακτήριζε «μη βιώσιμο».

Κι ούτε κανείς προέβλεπε ότι θα καταλήξει μη βιώσιμο.

Μόνον εμείς τους προειδοποιούσαμε. Αλλά όπως αγνόησαν τις προειδοποιήσεις μας σε όλα τα άλλα, τις αγνόησαν και σε αυτό. Κι όπως έπεσαν έξω σε όλα τα άλλα, έπεσαν έξω και σε αυτό.

-Τώρα αμφισβητείται ευθέως η παραμονή μας στην ευρωζώνη.

Τότε δεν έμπαινε από κανένα τέτοιο θέμα.

-Τώρα μιλούν ευθέως για χρεοκοπία της χώρας.

Τότε δεν έθετε κανένας τέτοιο θέμα. Μόνον εμείς προειδοποιούσαμε ότι αυτή η πολιτική οδηγεί στη χρεοκοπία, δεν την αποτρέπει. Αλλά ήμασταν μόνοι μας…

-Τώρα η κρίση χρέους έχει συμπαρασύρει κι άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Και φοβούνται ότι θα υπάρξει ακόμα μεγαλύτερη επέκταση. Στην Ευρώπη και πέρα απ’ αυτήν…

-Τότε κανείς δεν ανησυχούσε ακόμα για κάτι τέτοιο. Οι ανησυχίες για «μετάδοση» της κρίσης άρχισαν πολύ αργότερα.

-Τότε το ελληνικό πρόβλημα αντιμετωπιζόταν ως «ελληνική ιδιομορφία» που αποτελούσε απλή «ενόχληση» για την Ευρώπη.

Σήμερα δεν φοβούνται μόνο την επέκταση της δημοσιονομικής κρίσης, φοβούνται και την επέκταση της κοινωνικής αναταραχής από την Ελλάδα στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Δεν άλλαξαν οι θέσεις μας. Άλλαξαν οι συνθήκες. Άλλαξαν δραματικά! Και στην Ελλάδα και διεθνώς…

* Κι έρχεται λοιπόν το επόμενο ερώτημα: Τι ακριβώς άλλαξε τόσο δραματικά;

Απαντώ: Τον Οκτώβριο του 2009, λόγω της διεθνούς ύφεσης που είχε μεσολαβήσει, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παρέλαβε ένα πρόβλημα ελλείμματος, κοινό για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.

Και το μετέτρεψαν σε κάτι πολύ πιο σοβαρό: σε κρίση δανεισμού που ήταν τότε μοναδική στην Ευρώπη.

Τώρα περάσαμε στην τρίτη φάση του δράματος: η κρίση δανεισμού της Ελλάδας, οδήγησε σε αντίστοιχα προβλήματα και σε άλλες χώρες. Τα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν παντού ήδη οδηγούν σε ύφεση παντού.

Κι αυτό κινδυνεύει τώρα να μετατραπεί σε διαλυτική κρίση για την ίδια την Ευρώπη!

Το πρόβλημα ελλείμματος μιας μικρής χώρας, έγινε πρόβλημα δανεισμού της ίδιας χώρας, έγινε πρόβλημα ελλείμματος και δανεισμού άλλων χωρών, κυοφορεί κοινωνικές εκρήξεις παντού και απειλεί τη διάσπαση όλης της Ευρώπης!

Σας φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά;

Δεν τα λέω εγώ, υπάρχουν πλέον σε όλο το σοβαρό διεθνή τύπο.

Σας φόβοι, σαν διάχυτη βαθιά ανησυχία… Κι είναι πια εύλογοι οι φόβοι. Κι είναι δικαιολογημένη η ανησυχία…

* Ρωτάει λοιπόν, όλος ο κόσμος: Πώς έγιναν όλα τόσο περίπλοκα;

– Απαντώ: Ακριβώς αυτό: Τα πράγματα έγιναν πολύ περίπλοκα πια. Γιατί ως πρόσφατα, είχαμε μια χώρα – την Ελλάδα – που είχε πρόβλημα και που της επέβαλαν λάθος πολιτική. Και η πολιτική αυτή οδήγησε σε διάχυση της κρίσης σε άλλες χώρες.

Πολλαπλασιάστηκαν οι χώρες που έχουν πρόβλημα. Και άλλαξε η στάση των ισχυρών χωρών.

Και τώρα τα προβλήματα των ανίσχυρων, εντείνουν τους φόβους των ισχυρών, που έτσι πολλαπλασιάζουν τα προβλήματα των αδύνατων, που με τη σειρά τους επιτείνουν ακόμα περισσότερο τους φόβους των ισχυρών…

Κι όλος αυτός ο φαύλος κύκλος έχει στο επίκεντρό του την Ελλάδα.

Πρέπει να βγούμε από το κάδρο της Ευρωπαϊκής κρίσης. Πρέπει να θωρακιστούμε πριν πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Αυτό είναι το απολύτως επείγον τώρα…

Δεν είναι μόνο οι δικές μας εξελίξεις που επηρεάζουν όλους τους άλλους. Είναι και οι δικές τους ανησυχίες, ο φόβος τους – και ο πανικός τους, ίσως – που μπορεί να επηρεάσει και μας. Ήδη επηρεάζει τις τύχες μας.

Πρέπει να βγούμε από το επίκεντρο της κρίσης, να θωρακιστούμε από τις επιπτώσεις της, να σπάσουμε αυτό το φαύλο κύκλο στον οποίο βυθιζόμαστε.

* Ρωτάνε πολλοί ακόμα: Τι ακριβώς ψηφί(ζουμε)σαμε τώρα;

Απαντώ: Δεν ψηφίσαμε μια πολιτική με την οποία ως χθες διαφωνούσαμε. Αυτό που ψηφίσαμε , περιέχει ασφαλώς και τη λάθος συνταγή – αυτό απλώς προσπαθούμε για την ώρα να το μετριάσουμε – αλλά περιέχει και κάτι άλλο που δεν περιείχε το πρώτο Μνημόνιο: το κούρεμα του ελληνικού χρέους!

Πόσο «κούρεμα»; 100 δις είπε χθες ο Πρωθυπουργός. Κατά 85 δισεκατομμύρια τουλάχιστον!

Και τη μείωση των μελλοντικών ελλειμμάτων κατά 4-5 δισεκατομμύρια τουλάχιστον, κάθε χρόνο.

Και τη διάσωση του τραπεζικού συστήματος. Όχι των «τραπεζιτών», όπως λέγεται από κάποιους. Αλλά των καταθέσεων και της ρευστότητας. Χωρίς τα οποία δεν υπάρχει ούτε οικονομία ούτε ευημερία, ούτε καμιά προοπτική για κανένα…

Πολλοί, που πριν λίγο καιρό έσπευδαν να φωτογραφηθούν με τους τραπεζίτες, παριστάνουν σήμερα τους… «Ροβεσπιέρους» κατά των Τραπεζιτών.

Δεν μπαίνω σε αυτή την ανόητη συζήτηση. Δεν παρακολουθώ αυτόν τον λαϊκισμό της απελπισίας.

Εμένα με ενδιαφέρει να διασωθούν οι καταθέσεις του κόσμου και η ρευστότητα της πραγματικής οικονομίας, τόνισε χαρακτηριστικά ο κ. Σαμαράς.

Το Μάϊο του 2010 δεν διακυβεύονταν τίποτε απ’ αυτά. Και εν πάση περιπτώσει, τότε υπήρχαν άλλες επιλογές. Μη ξεχνάτε ότι η Ελλάδα έβγαινε στις αγορές και δανειζόταν άνετα ως τον Φεβρουάριο του 2010.

Μετά μας είπαν ότι θα βγούμε στις αγορές το 2011.

Τώρα ξέρουμε ότι δεν μπορούμε ούτε να το σκεφτόμαστε πριν το 2020!

Έχουμε κλείσει δυόμιση χρόνια, όπου κάθε τρεις μήνες βγαίνουμε στη γύρα για να πάρουμε τη δόση μας.

Τότε άνοιξαν το τραγικό κεφάλαιο που οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο.

Τώρα το κλείνουμε το κεφάλαιο αυτό!

Τότε αποφάσισαν να μας «σώσουν» με το μαρτύριο της σταγόνας.

Τώρα θα πάρουμε το νέο δάνειο, για να διασφαλίσουμε τη βιωσιμότητα του χρέους μας και στο εξής εμείς θα πρέπει να βγούμε από την κρίση, κυρίως με τις δικές μας δυνάμεις.

Αυτό ακριβώς κάνουμε με την ψήφο μας σήμερα:

Προσπαθούμε να βγει η Ελλάδα από το κάδρο μιας κρίσης που έχει πάρει πλέον διεθνείς διαστάσεις.

–Να απαλλαγούμε σύντομα από το μαρτύριο της σταγόνας, να αποφύγουμε άμεσα την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και να διεκδικήσουμε μετά, αυτό που έχουμε περισσότερη ανάγκη για να σταθούμε στα πόδια μας . Να βάλουμε τέλος στην παραλυτική ύφεση, να αρχίσει η Ανάκαμψη!

–Να θωρακιστούμε άμεσα με τη μείωση και τους χρέους και με τη μείωση των επιτοκίων που πληρώνουμε στο υπόλοιπο χρέος.

–Να κερδίσουμε χρόνο, αφού η αποπληρωμή του νέου χρέους μετατίθεται για 20- 30 χρόνια.

– Να κερδίσουμε χρόνο για να διαπραγματευθούμε Ανάκαμψη και Ανάπτυξη.

Αυτά θα μας βγάλουν από την κρίση. Και μόνον αυτά.

Σκεφτείτε κάτι ακόμα είπε ο κ. Σαμαράς: όλοι δεν προβλέπουν ότι κάποια στιγμή η Ευρώπη θα υποχρεωθεί να εκδώσει ευρωομόλογα;
Από τα οποία μπορεί να σωθεί και η Ελλάδα, με την Ανάπτυξη που θα υποκινήσει;
Θα είμαστε εμείς χρεοκοπημένοι και «στην απ’έξω» όταν έρθει αυτή η ευκαιρία;

– Και, τέλος, με την ψήφο μας σήμερα ανοίγουμε το δρόμο για άμεσες εκλογές!

Που θα λειτουργήσουν λυτρωτικά για την κοινωνία και σταθεροποιητικά για τη δημοκρατία. Άμεσα εκλογές!

Γιατί η χώρα έτσι δεν μπορεί να κυβερνηθεί για πολύ, και αν δεν κάνουμε κάτι να κερδίσουμε χρόνο και να σταθεροποιήσουμε την κατάσταση, έστω και προσωρινά, δεν μπορούν να γίνουν εκλογές ομαλά.

Σήμερα, λοιπόν, αυτό κάνουμε: βγαίνουμε από το κάδρο της Ευρωπαϊκής κρίσης που κορυφώνεται, θωρακιζόμαστε άμεσα από τα χειρότερα, κερδίζουμε χρόνο για να διαπραγματευθούμε αναπτυξιακές πρωτοβουλίες και ανοίγουμε το δρόμο για άμεσες εκλογές, ώστε να εκτονωθούν οι πιέσεις και μέσα στη χώρα.

Το ζητούμενο είναι να ξεμπλοκάρουν οι εξελίξεις το ταχύτερο και να ανοίξει ο δρόμος για τον ομαλότητα. Κι αυτό θα κάνουμε.

Να το πω κι αλλιώς, ακόμα πιο σταράτα τόνισε ο κ. Σαμαράς:

Επί δυόμιση χρόνια προειδοποιώ ότι είναι λάθος η συνταγή. Κι ότι μας φέρνει στη χρεοκοπία, μας πάει στο γκρεμό.

Επί δυόμιση χρόνια η χώρα κατηφόρισε προς το γκρεμό. Τώρα έφτασε στο χείλος του γκρεμού.

Τι περιμένατε εγώ να πω; Εδώ που τα φέρατε, πέστε στο γκρεμό να τελειώνουμε;

Μα δεν θα πέσουν μόνο αυτοί που μας έφεραν ως εδώ… Θα πέσει όλη η χώρα!

Άρα τι πρέπει να κάνω;

Να κρατήσω τη χώρα να μην πέσει!

Να κάνω λίγα βήματα μακριά από το άκρη του γκρεμού, να κερδίσω χρόνο, να

αντιστρέψω την πορεία.

Με τη σημερινή μας απόφαση κάνουμε λίγα βήματα μακριά από την άκρη και κερδίζουμε χρόνο.

Μετά τις εκλογές όλοι μαζί, αφού έχουμε πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό – την αλήθεια, όχι «λεφτά υπάρχουν, πάρε κόσμε» – κι αφού ο λαός έχει αποφασίσει κι έχει δώσει ισχυρή εντολή, θα αλλάξουμε την πορεία.

Αν αποφύγουμε τώρα τα χειρότερα, η χώρα μπορεί.

Αν θωρακιστούμε απέναντι στις διεθνείς επιπτώσεις που έρχονται, θα τα καταφέρουμε.

Αν προλάβουμε να αξιοποιήσουμε το μεγάλο πλούτο του υπεδάφους μας και του υποθαλάσσιου χώρου μας, της ΑΟΖ, σίγουρα θα τα καταφέρουμε.

Σήμερα, με την απόφασή μας κερδίζουμε χρόνο και περιθώρια, για να αλλάξουμε την πορεία της χώρας.

Αλλά πρώτα πρέπει να αποφύγουμε το άλμα στο κενό, από το χείλος του γκρεμού που μας οδήγησαν. Τόσο απλά!

Πράγματι! Τόσο απλά! Γιατί όμως το επικοινωνιακό επιτελείο του κ. Σαμαρά υιοθέτησε τις πρώτες δύο- τρεις ημέρες την γραμμή του άκρατου εκφοβισμού και αυτο-τοποθέτησε στην ίδια κλίμακα το 2010 με το 2012, την Νέα Δημοκρατία με το ΠΑΣΟΚ και τον κ. Σαμαρά με τον ανεκδιήγητο κ. Παπανδρέου;

Γιατί εάν δεν το κατάλαβαν οι απειλές περί τροφίμων, φαρμάκων, καυσίμων κλπ αυτό ακριβώς έκαναν.

Ο λαός έχει ανάγκη από Ελπίδα και όχι από περισσότερο φόβο……

Τέλος πάντων θα πρέπει να γίνει μάθημα σ’ όσους κατέχουν -μικρά ή μεγάλα-αξιώματα : Η ίδια η Ελπίδα είναι επώδυνη, όταν σκιάζεται από φόβο …

Και όταν ο φόβος ξεπερνά το μέτρο υπάρχει πάντα ο κίνδυνος η Ελπίδα να μετατραπεί σε Απελπισία. Μη ξεχνάμε ότι κατά τον Καρτέσιο : «Απελπισία είναι ο  φόβος χωρίς ελπίδα» ….