1) Τι παίζει με τράπεζες, ΔΕΚΟ, Έλληνες, χρεοκοπία και δραχμή...
 
"Και με την νοοτροπία που σας χαρακτηρίζει, τα λόγια μου θα ήσαν άχρηστα, εάν σας συμβούλευα να προσπαθήσετε να διατηρήσετε όσα έχετε και να μην διακινδυνεύετε αυτά που ήδη υπάρχουν για χάρη πραγμάτων αδήλων και μελλοντικών..."

Αυτά είχε πει στους Αθηναίους το 415 π.χ.  ο Νικίας ο γιος του Νικαράτου για να τους  αποτρέψει να ακολουθήσουν τα σχέδια με τα οποία τους βομβάρδιζε ο λαϊκιστής Αλκιβιάδης.

Ο Νικίας, μαζί με τον Αλκιβιάδη του Κλεινίου και τον Λάμαχο του Ξενοφάνη, ήταν οι τρεις στρατηγοί που εξέλεξαν οι Αθηναίοι προκειμένου να συνδράμουν τους Εγεσταίους στην Σικελία εναντίον των γειτόνων τους, κατά την διάρκεια μιας ανακωχής του Πελοποννησιακού πολέμου.

Ο Νικίας διαφωνούσε με την εκστρατεία και ο λόγος του στην εκκλησία του Δήμου, είναι μνημείο παράθεσης λογικών επιχειρημάτων και ψηγμάτων σοφίας, παρά το γεγονός πως δεν έπεισε τελικά το Δήμο.

Τα βασικά επιχειρήματα του Νικία, περιφραστικά έλεγαν πως δεν μας συμφέρει μια εκστρατεία όπου αν κερδίσουμε δεν θα έχουμε κανένα πρακτικό όφελος, ενώ αν χάσουμε θα έχουμε προσφέρει ένα ακόμη λόγο στη Σπάρτη να παραβιάσει την ανακωχή την οποία της έχουμε επιβάλει.

Στο λόγο αυτό υπάρχουν πολλά  ψήγματα σοφίας όπως σε όλο το Θουκυδίδη, όπως αυτό π.χ.: «...θεωρώ εξ΄ ίσου καλόπολίτη και όποιον νοιάζεται για τη ζωή του και την περιουσία του, διότι ιδίως ένας τέτοιος πολίτης θα ήθελε για το δικό του συμφέρον να πηγαίνουν καλά και της πόλης τα πράγματα».

Τα πράγματα στη Σικελία όπως φοβόταν ο Νικίας δεν πήγαν καλά, η κατάσταση που είχε διαμορφωθεί εκεί ανατράπηκε με την εμφάνιση των Σπαρτιατών υπό τον στρατηγό Γύλιπο. Οι Αθηναίοι από πολιορκητές βρέθηκαν πολιορκημένοι  και ο Νικίας μαζί με το στρατό συντρίφτηκαν. Ο ίδιος στη συνέχεια εκτελέστηκε.

Το όνομα του Νικία απουσίαζε από τη στήλη με τα ονόματα των στρατηγών που είχαν πολεμήσει στη Σικελία.

Αυτή ήταν η μεταθανάτια τιμωρία που του επέβαλαν οι Αθηναίοι για τις ευθύνες του στο οικτρό τέλος μιας επιχείρησης την οποία ο Νικίας έκανε ό,τι μπορούσε για να αποτρέψει.

Αυτή είναι Ελλάδα ή αυτή είναι η μοίρα των θνητών; Δεν ξέρω. Το νόημα της ιστορίας είναι πως όποιος έχει δίκιο δεν σημαίνει πως δικαιώνεται πάντα...
 
Στο σήμερα...

Χθες ίσως αδίκησα τον κ. Τσίπρα(Αλέξης ο "Ούννος") αποδίδοντας καθ’ ολοκληρίαν σε αυτόν την ευθύνη της αλόγιστης πολιτικής, να μπλοφάρουμε εκβιάζοντας τους Ευρωπαίους ποντάροντας στην εκτίμηση πως η δική μας χρεοκοπία δεν θα είναι χωρίς σημαντικό κόστος γι΄ αυτούς. Η αλήθεια είναι το πως το μέγεθος της πομπώδους κενολογίας του λόγου του προκαλεί.

Στη λογική αυτή δεν είναι μόνο η αριστερά,  αλλά το μεγαλύτερο μέρος του εγχώριου πολιτικού συστήματος. Εξ ου και οι κωλυσιεργίες του κ. Βενιζέλου με την τρόικα και οι φλυαρίες του κ. Σαμαρά για επαναδιαπραγμάτευση και τα εντός εκτός και επί τα αυτά του κ. Καρατζαφέρη.

Η Ελλάδα δεν έχει τίποτα να θέσει στο τραπέζι προκειμένου να επαναδιαπραγματευτεί κάτι καλύτερο. Αυτό χάρη στην συνδρομή όλου του πολιτικού προσωπικού. Φυσικά ο εκβιασμός ή συντηρείτε το παρασιτικό μόρφωμα ή καταρρέει και δημιουργεί ντόμινο, είναι αστείος. Κανένας εκβιασμός δεν είναι ικανός να συντηρήσει αυτή την ανάρμοστη σχέση επ’ αόριστον.

Η διέξοδος της Ελλάδας προς την εθνική και κοινωνική αξιοπρέπεια περνάει μέσα από δυο ισοζύγια που είναι ελλειμματικά.

Α) Το ισοζύγιο του κρατικού προϋπολογισμού...
Β) Και κυρίως, το εμπορικό ισοζύγιο...

Όλα τα άλλα είναι λόγια τέρψης και θυμίζουν ρίψη μπανανών σε μπαμπουίνους.
Αν εμείς μείνουμε για δυο-τρια χρόνια με δελτίο στα καύσιμα και τα τρόφιμα, γιατί λογίζεται σαν αντισταθμιστικό κέρδος αν ο Γερμανός φορολογούμενος πληρώσει στα επόμενα δυο -  τρία  χρόνια μια επιβάρυνση 100-200  ευρώ το χρόνο ή αν θα χρεοκοπήσουν 3-4 ευρωπαϊκές τράπεζες;

Το ελληνικό πρόβλημα

Η Ελλάδα χρεοκόπησε γιατί το κράτος ξόδευε περισσότερα απ’ όσα εισέπραττε και έχει την δυνατότητα να εισπράξει από την ελληνική οικονομία και γιατί οι Έλληνες ξόδευαν επίσης περισσότερα.

Αν είχαμε δραχμή με επιτόκιο 20% το ελληνικό κράτος δεν θα μπορούσε να δανειστεί τόσο μεγάλα ποσά και αν χρεοκοπούσε θα χρώσταγε λιγότερα.

Αν δεν είχαμε εισέλθει στο ευρώ, οι Έλληνες δεν θα μπορούσαν λόγω των χαμηλών επιτοκίων να χρηματοδοτήσουν την ευημερία με δανεικά των τελευταίων δέκα ετών.

Και πριν το ευρώ, όμως η Ελλάδα δεν ήταν μια χώρα χωρίς χρέη. Είναι πολύ πιθανό πως αν δεν είχαμε εισέλθει στο ευρώ η χώρα να είχε χρεοκοπήσει νωρίτερα από το 2009.

Τα χαμηλά επιτόκια βοήθησαν να διατηρηθεί και να διογκωθεί το πρόβλημα της χώρας.

Το πρόβλημα απώλειας ανταγωνιστικότητας της χώρας και η οικονομική κάθοδος είχε ξεκινήσει αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας. Η χρεοκοπία μαγειρεύεται επί τριάντα χρόνια.

Η "φούσκα" της δραχμής...
 
Το τελευταίο οικονομικό μπουμ της χώρας ξεκίνησε το 1953 με την υποτίμηση της δραχμής. Πολλοί νοσταλγούν  εκείνη την περίοδο και μαζί θεωρούν την δραχμή σαν κλειδί για την οικονομική πρόοδο.

Τις δεκαετίες του ΄70, του ’80 και του ’90 όμως παρότι είχαμε δραχμή δεν είχαμε οικονομική έκρηξη, αλλά μια φθίνουσα πορεία που οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην κατάσταση που είμαστε σήμερα: Στη χρεοκοπία.

Κατά τη γνώμη μου στην οικονομική έκρηξη του ’50 η δραχμή συνέβαλε λιγότερο, από την απουσία συνδικαλισμού, την αντικομουνιστική τρομοκρατία, το πολύ χαμηλό βιοτικό επίπεδο μετά την κατοχή και τον εμφύλιο που επέτρεψε την ανοχή χαμηλών αμοιβών.

Το οικονομικό μοντέλο εκείνης της εποχής προέβλεπε υψηλούς δασμούς και ως εκ τούτου, ακόμη και  με χαμηλή ανταγωνιστικότητα μπορούσε να επιβιώσει μια επιχείρηση. Το πλεονέκτημα των ελληνικών επιχειρήσεων εκείνης της περιόδου δεν ήταν η υψηλή τεχνογνωσία, αλλά τα φθηνά μεροκάματα και η εργασιακή ειρήνη που εξασφάλιζαν οι αυταρχικές ψυχροπολεμικές κυβερνήσεις.

Οι επιχειρηματίες που διέπρεψαν εκείνη την περίοδο ήταν πρωταθλητές «εσωτερικής κατανάλωσης», με προστασία από δασμούς, κρατικές επιδοτήσεις και τραπεζικά δάνεια μέσω πολιτικών επαφών.

Κανείς δεν σ’ αφήνει να κλείσεις, όταν χρωστάς,  ήταν το μοτό που επαναλάμβανε ο  Χ. Κατσάμπας. Μέρες ξόδευε ο Μποδοσάκης την περίοδο των γιορτών να ετοιμάσει τις τσάντες με τα μετρητά για το πολιτικό προσωπικό.

Με λίγα λόγια, πριν ανοίξουν οικονομικά τα σύνορα της παγκοσμιοποίησης, η Ελλάδα ήταν μια μικρογραφία της Βουλγαρίας ή του Βιετνάμ σήμερα. Λόγω του χαμηλού κόστους πολλές δυτικές επιχειρήσεις την επέλεγαν σαν χώρα για παραγωγή φασόν.

Μετά το άνοιγμα των οικονομικών συνόρων με την πτώση της σοβιετίας, η Ελλάδα συνάντησε τον ανταγωνισμό πολλών χωρών με φθηνό εργατικό δυναμικό. Βλέπετε εκεί επικράτησαν συνθήκες κατοχής και μετά τον πόλεμο.

Εν τω μεταξύ η μεταπολίτευση άλλαξε τα δεδομένα. Διπλασίασε την απασχόληση στο δημόσιο, κατάργησε τους γενικούς διευθυντές και  ο συνδικαλισμός από διωκόμενος πέρασε στο άλλο άκρο, μετεξελίχθηκε σε κράτος εν κράτει...

Κάποιοι  ρίχνουν όλες τις ευθύνες στην παγκοσμιοποίηση και πιστεύουν πως η λύση είναι στην επιστροφή πριν την έλευσή της. Αυτό κατ΄ αρχήν δεν είναι στο χέρι της Ελλάδας. Κανείς δεν σκέφτηκε να απαγορέψει την κυκλοφορία των ταξί πριν πολλά χρόνια επειδή θα έμεναν χωρίς δουλειά οι ιππήλατες άμαξες. Κανείς δεν εμπόδισε τις ατμομηχανές στα πλοία επειδή θα έμεναν χωρίς δουλειά οι γαζώτριες των ιστίων.

Η λύση δεν είναι η νοσταλγία του παρελθόντος που λόγω απόστασης, η μνήμη μας ωραιοποιεί, η λύση είναι προσαρμογή στα δεδομένα της σύγχρονης εποχής.

"Όλοι ξέρουμε πως οι άνθρωποι θαυμάζουν αυτά που βρίσκονται πάρα  πολύ μακριά τους και η φήμη τους ελάχιστα μπορεί να υποβληθεί σε δοκιμασία..." Άλλο ένα απόσπασμα από την ομιλία του Νικία στου Αθηναίους το 415 π.χ.
 
Η λύση δεν είναι η δραχμή και ο απομονωτισμός, ούτε ο εκβιασμός των ευρωπαίων να συντηρούν το παρασιτικό μόρφωμα που υπό την επήρεια ενός τριτοκοσμικού μαρξιστο-εθνικό-σοσιαλισμού έχει την ψευδαίσθηση πως θα αναστήσει αυτό που απέτυχε στην Αλβανία και τη σοβιετία με επιτυχημένο τρόπο.

Η επιτυχία του ευρώ

Όλοι μιλάνε για τα δεινά που επέφερε το ευρώ. Κανείς δεν μιλάει για τις 50 ελληνικές πολυεθνικές που πουλάνε προϊόντα και έχουν θυγατρικές σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου.

Όταν ξεκινούσα τη δημοσιογραφία προ αμνημονεύτων πλέον ετών,  μια από τις πρώτες έρευνες που ανέλαβα να κάνω ήταν να βρω ποιες ήταν οι ελληνικές πολυεθνικές της εποχής. Ήταν μόνο δυο. Η Πειραϊκή Πατραϊκή που είχε ένα εργοστασιάκι στην Ολλανδία τη Βαν Ντέλντεν και ο Πετζετάκις, λόγω της πατέντας του ιδρυτή Αριστομένη. Οι εξαγωγές μας ήταν η παραγωγή των φασονατζήδικων που είχαν εδώ οι ευρωπαϊκές εταιρείες.

Χωρίς ευρώ οι ελληνικές πολυεθνικές θα μεταφέρουν τις έδρες τους σε κάποια χώρα με σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες και εμείς θα επιστρέψουμε στην εποχή του φασόν, ανταγωνιζόμενοι τους Βούλγαρους και τους Βιετναμέζους...

Η λύση είναι η δημιουργία συνθηκών να αναδείξουμε και να εκμεταλλευτούμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα. Δεν είναι να τεθεί εκτός νόμους η αριστερά και ο συνδικαλισμός, αλλά μια ιστορική συμφωνία, ένα κοινωνικό συμβόλαιο των δυνάμεων της εργασίας και τους επιχειρείν.

2) Τι παίζει με τράπεζες ΔΕΚΟ
 
Η αγορά συνέχισε να προεξοφλεί θετική έκβαση στην υπογραφή της δανειακής σύμβασης. Οι πωλήσεις στις τράπεζες ήταν φυσιολογικές μετά το ράλι καθώς ξεκαθάρισε και ένα σημαντικό κομμάτι του τρόπου ανακεφαλαιοποίησης.

Το κράτος θα εισέλθει με κοινές με αναστολή ψήφου για 3-5 χρόνια άνευ τόκου στην μέση τιμή του τελευταίου τριμήνου και όχι στο μείον 80% αυτής της τιμής όπως φοβόταν πριν η αγορά.

Άρα, θα μπορούσαμε να δούμε και καλύτερες τιμές.

Στην ουσία το κράτος δανείζει άτομα τις τράπεζες για 3-5 χρόνια και δεν έχει διευκρινιστεί ακόμη ο τρόπος εξαγοράς αυτών των μετοχών.

Βέβαια σε 3-5 χρόνια πολλά μπορούν να αλλάξουν και πολλές υπεραξίες θα μπορούσαν να προκύψουν.

Προς το παρόν η Εθνική λόγω ισχυρών παγίων, και η Άλφα λόγω προσεκτικότερης έκθεσης σε ομόλογα και επισφάλειες ξεχωρίζουν. Η ΚΥΠΡ θα έχει ενδιαφέρον μετά την ολοκλήρωση της ΑΜΚ.

ΔΕΚΟ   

Η δανειακή σύμβαση προβλέπει κατάργηση της μονιμότητας, κάτι που λέγαμε πως θα συμβεί από το 2009 (θα ΄ρθει και η σειρά του δημοσίου αργότερα) και «κούρεμα» των χρεών στις τράπεζες.
 
Αυτό πανηγύριζε χθες η αγορά. Το επόμενο βήμα θα είναι η ιδιωτικοποίηση. Οι περισσότερες ελληνικές ΔΕΚΟ  αν δουλευτούν ορθολογικά έχουν σημαντικά περιθώρια μεγέθυνσης, όχι τόσο στην εσωτερική αγορά ή το αντικείμενό τους αλλά με επέκταση των δραστηριοτήτων σε συνέργειες και γειτονικές χώρες.
 
Η βασική βελτίωση θα προέλθει όμως από την απελευθέρωση των εταιρειών από τα βάρη των πελατειακών σχέσεων του κομματικού συστήματος και την διοίκηση που στην ουσία εκτελούν τα συνδικάτα.

3) NBG-PA

Πρόκειται για την  ομολογία που διαπραγματεύεται στην Νέα Υόρκη. Είχε τιμής εισαγωγής 25 δολάρια με επιτόκιο 9%, αλλά δεν διένειμε μέρισμα. Με «κούρεμα» 70% όπως το πρόσφατο της Εθνικής σε άλλες ομολογίες η τιμή αγορά θα ανέλθει στα 17,5 δολάρια. Με «κούρεμα» 50% είναι στα 12,5 δολάρια. Τώρα διαπραγματεύεται στα 7,15 δολάρια. Μάλλον μοιάζει καλή περίπτωση...
 
4) Ομόλογα Μαρτίου
 
κύριε Στουπα
είσθε ΑΠΟΛΥΤΑ σωστός σε όλα τα άρθρα σας και ιδιαίτερα στο σημερινό. Μην πτοείσθε από τα κακεντρεχή σχόλια των αναγνωστών σας (σήμερα ήταν παρά πολλά και μου προξένησαν πολύ άσχημη εντύπωση, βέβαια αυτή την νοοτροπία κουβαλάμε και γι΄ αυτό φτάσαμε ως εδω.-

Κάτι άλλο τώρα έχω αγοράσει ΟΕΔ 10ετη τον Μάρτιο του2010(κουπονι κάθε Ιούνιο) μικρή ποσότητα 15χιλ.Τι θα γίνει με αυτά θα υποστούν καθόλου κούρεμα; (τα αγόρασα από την τράπεζα μου στην έκδοση τους και με παρά πολύ καλή προμήθεια προς την τράπεζα!).

Γνωρίζω ότι θα πρέπει να έχετε φόρτο εργασίας αλλά θα σας ήμουν υποχρεωμένος αν μου απαντούσατε.

Α.Π.

Απάντηση: Για τα ομόλογα το ρίσκο παραμένει υψηλό. Νομίζω τα κακεντρεχή σχόλια χαρακτηρίζουν το ήθος και  την επάρκεια επιχειρημάτων αυτών που τα εκφράζουν. Είναι χρήσιμα για όσους τα διαβάζουν να καταλαβαίνουν με τι έχουν να κάνουν. Ποιος είναι ποιος,  και τι επιδιώκει. Βλέπε: Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία... 
 
5) Καμένοι Proton Bank
 
Κε Στούπα, καλημέρα σας.
 
Δεν με διαφωτίσατε στο χθεσινό σας σχόλιο, αλλά δεν ήσασταν και υποχρεωμένος, ντε...
 
Η παράκληση ανωνυμίας είχε την έννοια μη έκθεσης (κοινώς ρεζιλέματος).
 
Κατά τα άλλα, το κείμενο μου και όνομα είχε και επώνυμο και προφανώς e-mail.
 
Με Εκτίμηση και Φιλικά,
ΓΠ