Σφοδρή επίθεση Σαμαρά κατά της Αριστεράς

Με σφοδρή επίθεση κατά της Αριστεράς, «που μας κουνά το δάχτυλο» ενώ όλα αυτά τα χρόνια της κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ «στήριξε καταστάσεις νοσηρές και στρεβλώσεις απίστευτες, που έχουν μεγάλη ευθύνη για εδώ που φτάσαμε» έκλεισε ο πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς την σημερινή ομιλία του στην Βουλή πριν την ψηφοφορία για τον εφαρμοστικό νόμο. Μια ψηφοφορία με την οποία όπως είπε κλείνει οριστικά το θλιβερό κεφάλαιο των τελευταίων δυόμισι χρόνων και ανοίγει ο δρόμος για τη λαϊκή ετυμηγορία και τις εκλογές. «Αφήνουμε πίσω τη χειρότερη εποχή που γνώρισε η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες. Και ανοίγουμε το δρόμο για τη νέα Μεταπολίτευση, που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος!» είπε χαρακτηριστικά.

Μεταξύ άλλων είπε ο κ. Σαμαράς:

Eπειδή, καιρό τώρα, δεν έχω απαντήσει, απ’ αυτό το βήμα, στην αυξανόμενη επιθετικότητα της Αριστεράς, καιρός είναι να πούμε και κάποια πράγματα για την Αριστερά. Η οποία νομίζει ότι η ίδια είναι τάχα υπεράνω κριτικής. Αλλά δεν είναι! Και η οποία «καταγγέλλει» τα πάντα, χωρίς ποτέ να προτείνει τίποτε.

Καταγγέλλει γενικώς και αδιακρίτως τον «κακό καπιταλισμό», τους «κακούς επιχειρηματίες». Τους πάσης φύσεως «κακούς»…

Όμως, η γενική καταγγελία δεν είναι Πολιτική. Είναι εμμονή. Και στην περίπτωσή μας είναι και πολύ υποκριτική εμμονή!

Διότι, αν η Αριστερά ψάχνει «κακούς» για να καταγγείλει, καλό θα είναι να κοιτάξει και λίγο στον καθρέφτη της.

Θα ανακαλύψει ότι μπορεί η ίδια να μην κυβέρνησε ποτέ, αλλά άσκησε επιρροή και στήριξε καταστάσεις νοσηρές και στρεβλώσεις απίστευτες, που έχουν μεγάλη ευθύνη για εδώ που φτάσαμε.

Στήριξε προνόμια και αγκυλώσεις της δημόσιας διοίκησης, που δημιούργησαν ακυβερνησία και όργιο σπατάλης.

Έδιωξε επιχειρήσεις από την Ελλάδα με αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις. Η Αριστερά, μαζί με το ΠΑΣΟΚ, δεν είχε βαλθεί να διώξει του Κινέζους από τον Πειραιά μόλις πριν δυόμιση χρόνια;

Η Αριστερά δεν είναι ο κύριος υπαίτιος για την ενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα;

Δεν έκανε, επί πολλά χρόνια, μοναδικές διεθνώς καταχρήσεις στις κινητοποιήσεις, όπου λίγες εκατοντάδες ατόμων κάθε μέρα παραλύουν την πόλη και ταλαιπωρούν αφάνταστα εκατομμύρια συμπολίτες τους;

Η Αριστερά δεν πρωτοστάτησε και στην υπεράσπιση του ασύλου παρανομίας στους Πανεπιστημιακούς χώρους;

Όπως πρωτοστάτησε και στις καταλήψεις σχολείων και Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, επί πολλά χρόνια, απαξιώνοντας πλήρως τη δημόσια Παιδεία, για την οποία υποτίθεται ότι κόπτεται;

Μπορεί να μην έχουν όλες οι πτέρυγες της Αριστεράς ευθύνη για καθένα απ’ όλα αυτά. Αλλά ολόκληρη η Αριστερά κατά καιρούς στήριξε και υπερασπίστηκε, όλα όσα αποτελούν σήμερα τις «ασθένειες» της Ελληνικής κοινωνίας, που μας έφεραν ως εδώ. Γι’ αυτό καλά θα κάνει να μην μας κουνάει το δάχτυλο.

Υπάρχει και μια σοβαρή διαφορά μεταξύ μας. Κι επειδή εκείνοι την ξεχνούν,  θα τους τη θυμίσω:

Εμείς ήμασταν πάντα και εξακολουθούμε να είμαστε υπέρ της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης. Αλλά όταν στην Ευρώπη επικράτησαν λάθος απόψεις, σηκώσαμε το ανάστημά μας και διαφωνήσαμε ανοικτά. Και σήμερα παλεύουμε να παραμεριστούν οι απόψεις αυτές και να βρει η Ενωμένη Ευρώπη το δρόμο της.

Αντίθετα, μεγάλο μέρος της Αριστεράς, τελείως εξωπραγματικά υπερασπίζεται ακόμα πρότυπα κοινωνιών που έχουν καταρρεύσει!

Εμείς, λοιπόν, τολμάμε να διαφωνούμε ακόμα και με εκείνους που ιδεολογικά βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο. Η Αριστερά δεν τολμά να διαφωνήσει με τα «πρότυπά» της, ούτε και μετά την παταγώδη αποτυχία τους!

Εμείς υπερασπιζόμαστε τις αξίες μας, αλλά υπέρτατη αξία μας είναι το εθνικό και το δημόσιο συμφέρον της Πατρίδας μας. Μεγάλο μέρος της Αριστεράς υπερασπίζεται ακόμα τις ιδεοληψίες της.

Να μη μας κουνάνε λοιπόν το δάχτυλο. Γιατί εμείς βλέπουμε τα λάθη μας και τα διορθώνουμε. Εκείνοι ποτέ δεν είδαν τα δικά τους τραγικά σφάλματα. Κι ακόμα τα υπερασπίζονται με φανατισμό…

Σχέδιο «κουρέματος» των δανείων σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά

Σχέδιο «κουρέματος» των δανείων που έχουν χορηγήσει οι τράπεζες στις επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά, έχει στα χέρια της η κυβέρνηση και οι εποπτικές Αρχές της χώρας, σε μια προσπάθεια να προετοιμαστούν για το… μεγάλο κραχ που αναμένεται να επιφέρει στα δάνεια η τεράστια ύφεση.
Το σχέδιο παρουσιάστηκε τις προηγούμενες εβδομάδες από την αμερικανική εταιρεία Bain στο υπουργείο Οικονομικών αλλά και στη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδος, στο πλαίσιο της εξέτασης τρόπων και σχεδίων για το πώς θα αντιμετωπίσουν τα πιστωτικά ιδρύματα την ανακεφαλαιοποίησή τους και τις επισφάλειες που θα προκύψουν.
Βασική παράμετρος είναι η εμβάθυνση της ύφεσης και για το 2012, η οποία θα είναι πολύ μεγαλύτερη από τις αρχικές εκτιμήσεις, βάσει των οποίων έγιναν και τα σενάρια της Black Rock που προβλέπουν ότι οι πρόσθετες επισφάλειες των τραπεζών θα είναι της τάξης των 10 δισ. ευρώ.
Το σενάριο
Τώρα το σενάριο αυτό είναι ήδη ξεπερασμένο, γιατί όσο μεγαλύτερη είναι η ύφεση (4,4% του ΑΕΠ αντί 2,8% της αρχικής εκτίμησης) τόσο μεγαλύτερες και οι αναμενόμενες επισφάλειες, αφού όλο και περισσότερες επιχειρήσεις αλλά και νοικοκυριά θα αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τις δόσεις των δανείων τους. Οπως σημειώνεται χαρακτηριστικά, στο μυστικό report των ξένων οίκων που προτείνουν το σχέδιο, «την ανακεφαλαιοποίηση οι τράπεζες και η κυβέρνηση θα πρέπει να τη δουν και υπό ένα αναπτυξιακό πρίσμα, το οποίο σημαίνει μια συντεταγμένη απομόχλευση των επιχειρηματικών δανείων με διαγραφή χρεών στη βάση βιωσιμότητας των επιχειρηματικών σχεδίων, έτσι ώστε οι επιχειρήσεις, απαλλαγμένες από τα βάρη των χρεών τους να μπορέσουν να αναλάβουν νέα επενδυτικά σχέδια και να ενισχύσουν την κερδοφορία τους».

Υπενθυμίζεται ότι στην Ισλανδία προχώρησε σε «κούρεμα» των δανειακών υποχρεώσεων των νοικοκυριών σε ύψος ρεκόρ που ανέρχεται στο 16% του ΑΕΠ της χώρας.
Παρόμοιο σχέδιο εφαρμόστηκε και στις ΗΠΑ όπου πριν από λίγες ημέρες η ομοσπονδιακή κυβέρνηση και οι 49 από τις 50 Πολιτείες συμφώνησαν με τις πέντε μεγαλύτερες τράπεζες να διαγράψουν μέρος των οφειλών όσων έχουν στεγαστικά δάνεια.
Το κρίσιμο ερώτημα για την Ελλάδα, είναι εάν οι εποπτικές Αρχές και η ελληνική κυβέρνηση έχουν ανάλογο στρατηγικό σχέδιο, το οποίο όχι μόνο θα βοηθάει τις τράπεζες να επανέλθουν σε μια υγιή κατάσταση αλλά και κατά πόσο η επιχειρηματικότητα και στη συνέχεια τα νοικοκυριά μπορούν να επωφεληθούν.
Βέβαια, όπως επισημαίνουν παράγοντες της Τράπεζας της Ελλάδος, σε πρώτη φάση το κρίσιμο για την ανάπτυξη είναι οι επιχειρήσεις, γιατί το πρόγραμμα είναι να στηριχθούν ώστε να έλθει η ανάκαμψη, ενώ στη συνέχεια αυτό θα εφαρμοστεί και στην κατανάλωση, δηλαδή στα στεγαστικά και στα καταναλωτικά δάνεια.
Αυτό σημαίνει ότι οι τράπεζες συντονισμένα θα κληθούν να προχωρήσουν σε ρυθμίσεις ακόμη και ενήμερων δανείων και όχι μόνο των «κόκκινων», ακριβώς για να προλάβουν χιονοστιβάδα νέων επισφαλειών. Η ρύθμιση αυτή -που αναμένεται ότι για τις επιχειρήσεις μπορεί να ξεκινήσει μέσα στο 2012 και για τα νοικοκυριά αργότερα- θα περιλαμβάνει σε πρώτη φάση τη μείωση του ύψους της μηνιαίας δόσης μέσω επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής, καθώς και περίοδο χάριτος σε ορισμένες ομάδες πληθυσμού, ενώ στη συνέχεια θα περιλαμβάνει και «κούρεμα» του κεφαλαίου και των τόκων.
Περισσότερα στο ΕΘΝΟΣ

Ο εθνοπατριωτισμός του κ. Τσίπρα

του Γιάννη Σιδέρη

Κάποτε θα συνέβαινε! Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Τσίπρας, δεν έρχεται από την Ανανεωτική Αριστερά - από εκείνη την Αριστερά που δοκίμασε τις ιδέες της στο καμίνι της ιδεολογικής πάλης. Για την Αριστερά λέω που έτρωγε για πρωινό τα βιβλία του Γράμσι, (αφού το βράδυ είχε ξενυχτίσει σε μπαράκια, όπου η συζήτηση ήταν για Σοσιαλισμό με Δημοκρατία, με υπόκρουση ροκ. Για  τότε λέω, που για τους νεολαίους του ΠΑΣΟΚ το ροκ ηταν συνώνυμο του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού και για την ΚΝΕ αμερικανοφερτη μουσική - ώσπου και αυτή, υποκύπτοντας στους καιρούς, ανακάλυψε και πρόβαλε στα φεστιβάλ της ΚΝΕ το ροκ της Ρήξης!).

Ο κ. Τσίπρας βρέθηκε στον ΣΥΝ μετά την διάσπαση του ενιαίου Συνασπισμού, όταν το ΚΚΕ, μετά το πείραμα του βρώμικου ’89, αναδιπλώθηκε στον εαυτό του και επέστρεψε στον Περισσό. Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, ανδρωμένος στις τάξεις της ΚΝΕ, το μόνο που εγκολπώθηκε από πλούσια παράδοση της Ανανεωτικής Αριστεράς, στην οποία βρέθηκε εν μια νυκτί, ήταν ο  ακτιβισμός των μαθητικών καταλήψεων και ο φετιχισμός των πολιτικών χάπενινγκ .
Πήρε το δαχτυλίδι  της προεδρίας από τον μέντορά του, προερχόμενον από το ίδιο κόμμα,  Αλ. Αλαβάνο, την στιγμή που κατηγορούσε τον Παπανδρέου για την αποδοχή δακτυλιδιού – ενώ ταυτοχρόνως διακήρυττε στεντορείως ότι  «στην Αριστερά δεν ταιριάζουν τα δαχτυλίδια»!(έλα μου ντε!)
Λίγο πριν τις εκλογές του 2009 είχε «λύσει» το πρόβλημα της ανεργίας ζητώντας να μπαίνουν κάθε χρόνο στο - ήδη χρεοκοπημένο - Δημόσιο εκατό χιλιάδες νέοι. Για να καλυφθεί η λεκτική υπερβολή, στο εκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε η υπόσχεση  της δημιουργίας εκατό χιλιάδων θέσεων εργασίας το χρόνο...
Με την οδυνηρή είσοδο της χώρας στο μνημόνιο ο κ Τσίπρας διακήρυττε ότι η χρεοκοπία είναι παραμύθι με δράκο, αλλά προσφάτως κατήγγειλε τους πολιτικούς αρχηγούς ότι δεν συμπεριφέρονται όπως αρμόζει στην σοβαρότητα  της στιγμής, καθώς η χώρα βρίσκεται στο παρά ένα της χρεοκοπίας!
Παράλληλα στον ΣΥΡΙΖΑ και στους «πέριξ» χώρους, η αντίθεση προς τον μνημόνιο, άρχισε να προσλαμβάνει ηθολογικά χαρακτηριστικά, εθνικοπατριωτικής πιστοποίησης! Η λέξη «προδότες» εμφανιζόταν με επιταχυνόμενη συχνότητα σε συζητήσεις, μπροσούρες και ατάκες στο διαδίκτυο. Ένας πούρος εθνοπατριωτισμός αντικατέστησε τις αναγκαίες προτάσεις για την εναλλακτική λύση. Επικεντρωνόταν στην κατακραυγή για το θεωρούμενο ως βέβαιο, ξεπούλημα Δημόσιας Περιουσίας, ενώ την ίδια στιγμή θεωρούσε εθνικιστική παρεκτροπή το ενδιαφέρον για τα άλλα εθνικά θέματα (Σκοπιανό, Αιγαίο, ΑΟΖ, Κυπριακό κλπ.), αφήνοντας έτσι προνομιακό πεδίο στους δεξιούς και ακροδεξιούς χώρους, να τα αξιοποιούν και να τα λυμαίνονται ως οι ακροτελεύτιοι υπερασπιστές τους!
Σε αυτό το κλίμα, ο κ. Τσίπρας, που από την αρχή της θητείας του, επιδόθηκε σε έναν ανταγωνισμό με τον κ. Αλαβάνο, για τις πιο εντυπωσιακές τηλεοπτικές ατάκες, το διέπραξε:  Δήλωσε χθες, «Μπορεί οι Ευρωπαίοι να λένε ότι είμαστε όλοι Έλληνες, αλλά μάλλον κάποιοι Έλληνες  δεν είναι και τόσο Έλληνες. Αυτοί που μας κυβερνούν».
Ιστορία ξέρει, αλλά επίγνωση έχει, ο νεαρός πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, σε τι ατόπημα υπέπεσε; Συνειδητοποιεί πόσοι και πόσο οι τραγικοί παλιοί, από αυτούς που ονομάζει συντρόφους του και θεωρεί εαυτόν συνεχιστή τους, ρημάχτηκαν  στα κολαστήρια της μετεμφυλιακής Δεξιάς, με την κατηγορία του προδότη και του ΕΑΜοβούλγαρου; Θυμάται πόσες ζωές πήγανε χαράμι, από την κατάπτυστη, εγκληματική και ρατσιστική πρακτική των κοινωνικών φρονημάτων που στοίχειωσε τη χώρα και τους προοδευτικούς πολίτες της της ως το τέλος της δικτατορίας; Πώς επέτρεψε στον εαυτό του να υποπέσει στο ίδιο άγος;
Όχι ο κ. Τσίπρας δεν εζήλωσε δόξαν στρατονόμου κοινωνικών φρονημάτων. Δεν εντάσσεται στην κουλτούρα του και την πολιτική του στόχευση μια τέτοια προοπτική. Απλώς η ανάγκη πολιτικού εντυπωσιασμού στους καιρούς της τηλεοπτικής ατάκας, τον εξέτρεψε σε ανεπίτρεπτους ατραπούς. Μόνο που είναι πολιτικός αρχηγός και τα εντυπωσιοθηρικά συνθήματα που εκπέμπει γίνονται πεποίθηση στους οπαδούς του. Μια ανόητη σπίθα ήταν η χθεσινή. Ας μείνει εκεί…
ΥΓ1 : Δεν υπάρχουν λιγότερο έλληνες, δεν υπάρχουν προδότες. Υπάρχει απλώς διαφορά πολιτικής σκέψης. Π.Χ ο σύντροφος του κ. Τσίπρα, Οσκαρ Λαφονταίν είπε πως η Μέρκελ καταστρέφει την Ευρώπη και η καγκελάριος δεν τον χαρακτήρισε προδότη. Στα καθ΄ημάς, ο έλληνας πρωθυπουργός έχει την άποψη ότι μόνο μέσω εκπλήρωσης των στόχων του μνημονίου θα σώσει την πατρίδα. Λάθος - και κατ΄ εμέ- αλλά αυτό δεν τον καθιστά προδότη. Και είναι αήθης τέτοιος ισχυρισμός, αφού εμμέσως επεκτείνεται και στα δυο μεγάλα κόμματα που τον στηρίζουν, ότι είναι λιγότερο έλληνες από τους οπαδούς του κ. Τσίπρα.
ΥΓ 2: Έχουν οι καιροί γυρίσματα. Σύντομα θα σκάσουν μύτη και τα εθνικά θέματα. Τότε θα κληθούν οι πολιτικές δυνάμεις να αποφασίσουν. Ε, κ. Τσίπρα;

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Ο δικομματισμός πέθανε. Η ΝΔ δεν έχει κανένα λόγο να τον αναστήσει

Το ότι θα γίνουν εκλογές τον Απρίλιο φαίνεται ότι έχει κλειδώσει. Όπως φαίνεται ότι έχει διαμορφωθεί μία κατάσταση στα κόμματα και στο πολιτικό σύστημα που δεν μπορεί να αλλάξει δραματικά. Το σίγουρο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ θα πληρώσει τον ΓΑΠ, όποιος και αν είναι ο ηγέτης του.
Ο Βενιζέλος το ξέρει και το βλέπει, γι’ αυτό και βάζει τον Λοβέρδο να προεξοφλεί κυβερνητική συνεργασία της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές.
Η πραγματικότητα είναι ότι σήμερα ο Βενιζέλος και το ΠΑΣΟΚ παίζουν σε δύο ταμπλό: αφενός «κλείνουν το μάτι» στους ψηφοφόρους τους ότι και αύριο πάλι αυτοί θα είναι στην κυβέρνηση (μπορεί με μικρό ποσοστό, μπορεί με πρωθυπουργό τον Σαμαρά, αλλά θα είναι και θα κυβερνούν όπως γνωρίζουν. Άρα το «μαγαζί» έχει μέλλον και δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί). Και αφετέρου παίζουν το ενδεχόμενο να μην προκύψει αυτοδυναμία και να γίνει κυβέρνηση με την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ υπό τον… Παπαδήμο!
Όμως οι εκλογές αυτές θα είναι εκλογές μεταπολιτευτικού χαρακτήρα. Ο λαός θα αποδοκιμάσει τον παλαιό δικομματισμό και θα προκύψει ένα πολυπολικό πολιτικό σύστημα με πολλά «ισοδύναμα» κόμματα και ένα κυρίαρχο μεγάλο κόμμα: την ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά.
Αυτό είναι το εναλλακτικό και διάδοχο σχέδιο στον δικομματισμό, τον οποίο κυριολεκτικά κατάστρεψε το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ και του Βενιζέλου. Αυτόν τον δικομματισμό η ΝΔ του Σαμαρά δεν έχει κανένα λόγο να αναστήσει.

Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΕΝΟΣ (ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ;) ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

Ένας μάγος της φυλής των κάφρων έδινε ως γιατρειά δια πάσα νόσον και πάσα βασκανία την επάλειψη με λάσπη και την κοπροφαγία. Μια ημέρα, ένας νεαρός πολεμιστής που πληγώθηκε τις προηγούμενες ημέρες κυνηγώντας λιοντάρι κατά την τελετή ενηλικίωσης, προσέγγισε τον μάγο κουτσαίνοντας και βήχοντας, και του απηύθυνε την ερώτηση : μεγάλε Μανιτού, ακολούθησα τις οδηγίες σου αλλά συνεχίζω να βήχω αίμα και να πονάω αφόρητα. Μήπως πρέπει να με πάτε στους μάγους γιατρούς των λευκών αποίκων για την θεραπεία μου? Ο Μανιτού σκέφτηκε σιωπηλά και του απάντησε : όχι. αν μη τί άλλο, αυτό που αποδεικνύει η κατάστασή σου είναι ότι δεν έφαγες αρκετά σκατά, και δεν αλείφθηκες με αρκετή λάσπη.

Σταύρος Λυγερός: Η ΝΔ στο δρόμο που χάραξε το ΠΑΣΟΚ

Η διάρρηξη των σχέσεων της ΝΔ με την κοινωνική της βάση θα ολοκληρώσει το κενό πολιτικής εκπροσώπησης που άφησε η ήδη συντελεσθείσα διάρρηξη των σχέσεων του ΠΑΣΟΚ με τη δική του κοινωνική βάση.

Έστω και βαρύτατα ακρωτηριασμένα, τα δύο μεγάλα –για πόσο ακόμα;– κόμματα υπερψήφισαν το νέο Μνημόνιο, εγκλωβίζοντας την Ελλάδα σ’ ένα δρόμο χωρίς επιστροφή. Η τρόικα δεν πρέπει να έχει παράπονο. Η αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος δεν την απασχολεί. Έτσι κι αλλιώς, θεωρεί αναλώσιμες τις εγχώριες πολιτικές δυνάμεις που προωθούν τα σχέδιά της. Ο Γιώργος Παπανδρέου, σαν ξεζουμισμένη λεμονόκουπα, θα πάρει σε λίγο το δρόμο για τον πολιτικό σκουπιδοτενεκέ, αλλά ο κατά πάσα πιθανότητα διάδοχός του, Βαγγέλης Βενιζέλος, έχει εμπράκτως αποδείξει την υπακοή του στους δανειστές, την ίδια στιγμή που στο εσωτερικό επιδίδεται σε πολιτικούς τραμπουκισμούς. Θα προσγειωθεί, όμως, ανωμάλως, όταν στις εκλογές θα διαπιστώσει ότι ηγείται ενός μικρομεσαίου κόμματος, εάν τελικώς το ΠΑΣΟΚ διατηρήσει την ενότητά του, κάτι που δεν είναι καθόλου σίγουρο. Το σημαντικότερο επίτευγμα της τρόικας, όμως, είναι ότι υποχρέωσε τη ΝΔ να προσχωρήσει στο κόμμα του Μνημονίου. Ο Αντώνης Σαμαράς όφειλε να γνωρίζει ότι η λογική της κατηφόρας είναι ο πάτος. Από τη στιγμή που προσχώρησε, για να υπερασπίσει την επιλογή του, μετατράπηκε σ’ ένα είδος «γενίτσαρου». Το αποτέλεσμα το είδαμε τη νύχτα της Κυριακής. Ο ένας στους τέσσερις «γαλάζιους» βουλευτές διαφοροποιήθηκε και διεγράφη. Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι σχεδόν όλοι οι διαγραφέντες είχαν υποστηρίξει τον Αντώνη Σαμαρά στη μάχη της διαδοχής και μέχρι τώρα λειτουργούσαν ως εσωκομματικά ερείσματά του. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο αρχηγός των «γαλάζιων» διολισθαίνει στην αγκαλιά της πτέρυγας που είχε υποστηρίξει την Ντόρα Μπακογιάννη. Αυτό, όμως, είναι δικό του πρόβλημα. Το ευρύτερο πολιτικό θέμα είναι ότι, με τη στάση του, ο Αντώνης Σαμαράς βάζει οριστικά τη ΝΔ στο δρόμο που χάραξε ο Γιώργος Παπανδρέου για το ΠΑΣΟΚ. Ένα δρόμο που οδηγεί στην πολιτικο-εκλογική αποδόμηση. Η αποδόμηση του ΠΑΣΟΚ πήρε δύο χρόνια, αλλά η αποδόμηση της ΝΔ θα πάρει λιγότερο, επειδή ο πολιτικός χρόνος έχει πυκνώσει. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αντιμετωπίζει πια τους «γαλάζιους» σαν συνεργούς στο «έγκλημα». Προφανώς, ο Αντώνης Σαμαράς θα προλάβει να κερδίσει τις εκλογές και να γίνει πρωθυπουργός, αν και –ειδικά μετά τις τελευταίες εξελίξεις– η αυτοδυναμία καθίσταται όνειρο απατηλό. Έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, ο μόνος δρόμος θα είναι να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας με το συρρικνωμένο ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το μπλοκ του Μνημονίου θα χρεωθεί όσα μάλλον θα ακολουθήσουν: την περαιτέρω βύθιση της οικονομίας στο φαύλο κύκλο της ύφεσης, τον πολλαπλασιασμό των οικονομικών και κοινωνικών ερειπίων και την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία είτε λόγω κοινωνικής έκρηξης είτε λόγω δημοσιονομικού εκτροχιασμού. Με άλλα λόγια, το ενδεχόμενο να καταρρεύσει η χώρα επί πρωθυπουργίας Σαμαρά συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες. Η διάρρηξη των σχέσεων της ΝΔ με την κοινωνική βάση της θα ολοκληρώσει το κενό πολιτικής εκπροσώπησης που άφησε η ήδη συντελεσθείσα διάρρηξη των σχέσεων του ΠΑΣΟΚ με τη δική του κοινωνική βάση. Προς το παρόν, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια πώς θα καλυφθούν αυτά τα κενά. Όπως πάντα, η ζωή θα δώσει τις δικές της πρωτότυπες απαντήσεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, αφενός, το υφιστάμενο και καταρρέον πολιτικό σύστημα δεν πρόκειται να επιβιώσει –τουλάχιστον με την παρούσα μορφή του– και, αφετέρου, πως το νέο θα προκύψει μέσα από σπασμούς. Οι πολιτικές δυνάμεις που λειτούργησαν σαν όχημα για την επιβολή του πρώτου και του δεύτερου Μνημονίου και, τελικώς, για τη μετατροπή της Ελλάδας όχι μόνο σ’ ένα είδος οικονομικού προτεκτοράτου, αλλά και σε έρμαιο των δανειστών της, θα συνθλιβούν από τα ερείπια που προκαλεί η πολιτική τους. Δεν έχουν καν τη δικαιολογία ότι έκαναν λάθος εκτίμηση. Από την εκδήλωση της κρίσης μέχρι τώρα λειτουργούν όχι με επιχειρήματα, αλλά με εκβιαστικά διλήμματα, που στηρίζονται σε φθηνή προπαγάνδα και αντιαισθητική κινδυνολογία. Ακύρωσαν την Πολιτική και την ίδια τη Δημοκρατία. Η θεραπεία-σοκ, άλλωστε, στηρίζεται αποκλειστικά στην καλλιέργεια του φόβου και γι’ αυτό είναι από τη φύση της ασύμβατη με τη Δημοκρατία.

Ισλανδία: Οι τράπεζες διέγραψαν δάνεια από το 25% των νοικοκυριών!

Δάνεια των νοικοκυριών που αντιστοιχούν στο 13% του ΑΕΠ της χώρας, διέγραψαν οι τράπεζες της Ισλανδίας, μειώνοντας το βάρος χρέους για περισσότερο από το ένα τέταρτο του πληθυσμού της. 

Αυτό αναφέρεται σε δημοσίευμα του Bloomberg που επικαλείται τα στοιχεία έκθεσης της Ισλανδικής Ένωσης Χρηματοπιστωτικών Υπηρεσιών (Icelandic Financial Services Association).

«Μπορείτε να πείτε με βεβαιότητα ότι η Ισλανδία κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ στη διαγραφή χρέους νοικοκυριών. Η χώρα έκανε ό,τι χρειαζόταν σε μία κρίση, ακολουθώντας τα εγχειρίδια. Οποιοσδήποτε οικονομολόγος θα συμφωνούσε», δήλωσε ο  Λαρς Κρίστενσεν, επικεφαλής οικονομολόγος αναδυόμενων αγορών στην τράπεζα Danske στην Κοπεγχάγη.

Τα νοικοκυριά του νησιωτικού κράτους βοηθήθηκαν από μία συμφωνία της κυβέρνησης και των τραπεζών, οι οποίες ελέγχονται ακόμη εν μέρει από το κράτος, για τη διαγραφή του χρέους που ξεπερνούσε το 110% της αξίας των κατοικιών. Επιπλέον, απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας θεώρησε παράνομα τα δάνεια που είναι συνδεδεμένα με ξένα νομίσματα, με αποτέλεσμα να μη χρειάζεται πλέον τα νοικοκυριά να καλύπτουν τις απώλειες (από την υποτίμηση) της ισλανδικής κορώνας. Χωρίς τη διαγραφή του χρέους, οι ιδιοκτήτες ακινήτων θα λύγιζαν από το βάρος των δανείων τους μετά την εκτόξευση του χρέους στο 240% των εισοδημάτων το 2008.

Το δημοσίευμα τονίζει ότι αποδεικνύονται αποτελεσματικά τα μέτρα που πήρε η Ισλανδία για να αναγεννηθεί από την κρίση του 2008, όταν οι τράπεζές της προχώρησαν σε χρεοκοπία για το ποσό των 85 δισ. δολαρίων. Η οικονομία της χώρας θα αναπτυχθεί εφέτος με ρυθμό υψηλότερο από το μέσο όρο των αναπτυγμένων χωρών, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ).

Το κόστος ασφάλισης έναντι ενδεχόμενης χρεοκοπίας της Ισλανδίας είναι περίπου το ίδιο με την προστασία από ενδεχόμενο πιστωτικό γεγονός για το Βέλγιο.

Οι περισσότερες δημοσκοπήσεις δείχνουν τώρα ότι οι Ισλανδοί δεν επιθυμούν να ενταχθούν στην ΕΕ, όπου η κρίση διαρκεί για τρίτο χρόνο.

Η ισλανδική οικονομία, με ΑΕΠ 13 δισ. δολαρίων, συρρικνώθηκε κατά 6,7% το 2009, αλλά σημείωσε ανάπτυξη 2,9% το 2011 και θα αναπτυχθεί κατά 2,4% φέτος και το 2013, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, ενώ οι χώρες του ΟΟΣΑ προβλέπεται να αναπτυχθούν μόνο κατά 1,6%.

Οι τιμές των κατοικιών στη χώρα είναι σήμερα μόνο περίπου 3% χαμηλότερες από τις τιμές που ίσχυαν τον Σεπτέμβριο του 2008, λίγο πριν από την κρίση.

Ο οίκος Fitch αναβάθμισε την περασμένη εβδομάδα το αξιόχρεο της Ισλανδίας σε διαβαθμισμένο επίπεδο με σταθερή προοπτική και δήλωσε ότι «ήταν επιτυχημένη η ανορθόδοξη πολιτική της για την αντιμετώπιση της κρίσης».

Η προσέγγιση της Ισλανδίας για την αντιμετώπιση της κατάρρευσης ήταν να θέτει κάθε φορά τις ανάγκες του πληθυσμού της επάνω από εκείνες των αγορών.

Μόλις τον Οκτώβριο του 2008 έγινε φανερό ότι οι τράπεζες της χώρας δεν ήταν δυνατό να σωθούν, η κυβέρνηση παρενέβη, θωράκισε τους εγχώριους τραπεζικούς λογαριασμούς και άφησε τους διεθνείς πιστωτές να κλυδωνίζονται.

Η κεντρική τράπεζα εισήγαγε ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων για να σταματήσει το ξεπούλημα της κορώνας και δημιουργήθηκαν νέες κρατικά ελεγχόμενες τράπεζες από τα κατάλοιπα των χρεοκοπημένων τραπεζών.

TA NEA

Le Soir: «Σκανδαλώδεις διδαχές στην Ελλάδα»

Στον απόηχο της παραίτησης του Γερμανού προέδρου, Κρίστιαν Βουλφ, υπό το βάρος του οικονομικού σκανδάλου που αποκάλυψε γερμανική εφημερίδα, η Le Soir επιτίθεται στη Γερμανία με σημερινό της άρθρο.«Οι Γερμανοί δεν είναι οι μόνοι ιεροκήρυκες και έχουν σημαντικές ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας».

Το εν λόγω δημοσίευμα κάνει λόγο για τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται τα πράγματα, αναφέροντας «τον αγνό Βορρά και τον απατεώνα Νότο» , επισημαίνοντας ότι «δεν απέχουμε πολύ από την πιο διαστρεβλωμένη καρικατούρα».

«Η Ελλάδα είναι δακτυλοδεικτούμενη από τη Γερμανία για πρακτικές διαφθοράς, την ώρα που το μεγαλύτερο σκάνδαλο της χώρας, το οποίο κόστισε στους Έλληνες φορολογούμενους περίπου 2 δισ. ευρώ, ανήκει στη γερμανική Siemens» τονίζεται στο άρθρο της Le Soir, ενώ στη συνέχεια υπενθυμίζεται το σκάνδαλο αγοράς υποβρυχίων από τις γερμανικές εταιρείες HDW και Ferrostaal, τα οποία επιβάρυναν με τεράστια ποσά τους ελληνικούς προϋπολογισμούς.

«Που έκανε η Ελλάδα τις αγορές της;» αναρωτιέται ρητορικά ο αρθρογράφος, για να απαντήσει στη συνέχεια ότι «σχεδόν όλα τα δημόσια έργα της χώρας έχουν αναληφθεί από γερμανικών συμφερόντων εταιρείες. Ακόμα και η κατασκευή του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος».

Τέλος, το άρθρο της Le Soir καταλήγει στο συμπέρασμα ότι σκοπός του εν λόγω άρθρου δεν είναι να δικαστεί η Γερμανία, αλλά να ξεκαθαριστούν οι λόγοι που κάνουν την ισχυρότερη οικονομία της Ευρωζώνης να παρουσιάζονται τόσο… μετριόφρονες».
24h

Στην Βουλή η πρόταση του antinews για τα υποβρύχια

Από factorx στις 20/02/2012

 

Πριν από μερικές ημέρες πρώτοι εμείς είχαμε προτείνει,μεταξύ άλλων, αντί να κόβονται μισθοί και συντάξεις, να ακυρωθούν οι παραγγελίες για τα δύο υποβρύχια από τη Γερμανία. Κοντά ένα 1 δισ. για τα δίδυμα του Παπανικολή, δεν είναι και μικρή υπόθεση, θα γλίτωναν την περικοπή για 3-4 χρόνια οι συνταξιούχοι. Ενώ θα στέλναμε κι ένα μήνυμα στη Μέρκελ ότι δεν είμαστε μπανανία.
Δείτε το δημοσίευμα: Να ακυρώσουν την αγορά υποβρυχίων…
Σήμερα, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης πήρε την πρότασή μας και φυσικά την έκανε δική του καταθέτοντας επίκαιρη ερώτηση στους υπουργούς Οικονομικών και Εθνικής Άμυνας. Λέει εκεί μεταξύ άλλων
“Γιατί η κυβέρνηση αντί να πετσοκόβει συνεχώς μισθούς και συντάξεις και να κατεδαφίζει το κοινωνικό κράτος δεν προχωράει σε ακύρωση των υφιστάμενων συμβάσεων για εξοπλιστικά προγράμματα; Για παράδειγμα των γερμανικών υποβρυχίων; Έχει καταθέσει η κυβέρνηση προτάσεις στην Τρόικα για ακύρωση εξοπλιστικών προγραμμάτων»;
Λέει κι άλλα ο κ. Παπαδημούλης, δεν έχει νόημα να τα αναφέρουμε, γιατί άλλωστε να του κάνουμε και διαφήμιση; Μήπως αυτός μας ανέφερε;
Είναι δείγμα πολιτικής γραφής, όμως, αυτό. Το να παίρνεις άλλων ιδέες και να μην αναφέρεις τις πηγές σου. Αλλά δεν πειράζει. Μας αρκεί η ηθική ικανοποίηση και η ελπίδα ότι μπορεί κάποιος στην κυβέρνηση να φιλοτιμηθεί να απαντήσει κάτι σοβαρό.
Άλλωστε, εμάς δε μας ενδιαφέρει να γίνουμε βουλευτές, αλλά να τσακίζουμε τους βουλευτές.
Αριστερός Ψάλτης

Σίγουρα, ηλίθιοι δεν είναι! Πηγή:www.capital.gr

Σήμερα «κληρώνει» για την Ελλάδα. Θα καταλήξει η Ευρώπη σε μία συνολική λύση ή θα πάρει μία απόφαση με μία άνω τελεία; Ένας καλός φίλος έθεσε το εξής ερώτημα: Θα δεσμευτούν για όλα τα λεφτά ή θα δώσουν μόνο  τα 14,5 δισεκατομμύρια ευρώ για τα ομόλογα που λήγουν στις 14 Μαρτίου; Αν μας δώσουν 14,5 δισεκατομμύρια για να ξεπληρώσουμε 14,5 δισεκατομμύρια, θα έχουν χάσει 10 δισεκατομμύρια. Τους έχετε για τόσο ηλίθιους;

Όταν συνειδητοποίησα τι έλεγε ο άνθρωπος (ο λόγος για τον αντιπρόεδρο του Συνδέσμου Επενδυτών κ. Κουμπάρο) με έπιασε ταραχή. Είχε δίκιο! Αν δεχτούν να χάσουν 10 δισεκατομμύρια ευρώ για κάποιον λόγο, αν δώσουν τα λεφτά πριν το κούρεμα των ομολόγων και τα πληρώσουν αυτά στην ονομαστική τους τιμή, αυτός ο λόγος δεν μπορεί να είναι άλλος από την διάθεσή τους να αγοράσουν ασφάλιστρα κινδύνου απέναντι σε ένα ενδεχόμενο ελληνικό ατύχημα.

Για κάποιον περίεργο μεταφυσικό λόγο πιστεύουμε ότι οι άλλοι μας έχουν υποχρέωση. Το καλό για μας είναι ότι το έχουν πιστέψει κι οι «άλλοι». Έτσι, στο νέο μνημόνιο έχουν μειώσει το επιτόκιο δανεισμού σε επίπεδα που είναι αμφίβολο αν θα ξαναδεί η Ευρώπη στα επόμενα δέκα χρόνια. Αλλά ούτε κι αυτό μας αρκεί...

Λένε ότι οι προβλέψεις δεν υποστηρίζουν το σενάριο για δραστική μείωση του χρέους. Να με συγχωρούν, αλλά θα διαφωνήσω. Όπως διαφώνησα κι όταν στο πρώτο μνημόνιο κάποιοι υποστήριζαν ότι το πρόβλημα δεν βρισκότανε στο ύψος του επιτοκίου. Το πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση είναι οι αριθμοί. Κι οι αριθμοί αυτή την φορά μπορεί να βγουν! Αρκεί να αλλάξει το κλίμα. Οι «άλλοι», πάντως, έκαναν πολλές υποχωρήσεις. Μέχρι και στο επιτόκιο...

Αν εμείς, τώρα, θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα συνεχίσουμε να απειλούμε με το πιστόλι και θα κερδίζουμε έτσι χρόνο και χρήμα, κάνουμε λάθος. Οι «άλλοι» έχουν κουραστεί μαζί μας και το πιο πιθανό στο τέλος είναι να βρεθούμε μόνοι σε ένα δωμάτιο. Κι επειδή δεν θα έχουμε που αλλού να στρέψουμε το πιστόλι, το πιο πιθανό είναι να το στρέψουμε στον εαυτό μας.

Δεν ξέρω αν κάποιοι θα συνεχίσουν να φωνάζουν σαν αγριάνθρωποι. Υπάρχει κάτι πιο χρήσιμο να κάνουν: Να παρακολουθούν την εξέλιξη της τιμής των ομολόγων που λήγουν σε λίγες μέρες. Αν οι άλλοι είναι τόσο χαζοί που θα πετάξουν 10 δισεκατομμύρια από το παράθυρο, τότε θα σηκώσουμε τα χέρια ψηλά. Δέκα δισεκατομμύρια ευρώ σημαίνει το ένα τέταρτο των συνολικών κεφαλαίων που όφειλε η Αργεντινή. Έτσι για να έχουμε μία αίσθηση των πραγμάτων.

Αν δεχτούν, λοιπόν,  να χάσουν με μία και μόνο κίνηση τόσα πολλά λεφτά, τότε μάλλον ετοιμάζονται να δείξουν την πόρτα της εξόδου στην Ελλάδα. Και σε μία τέτοια περίπτωση οι «άλλοι» θα είναι εκείνοι που θα αγοράζουν χρόνο κι όχι εμείς. Και μάλιστα φθηνά, μόλις με 10 δισεκατομμύρια ευρώ, αντί να πληρώσουν το κόστος τους μεγαλύτερου προγράμματος διάσωσης στην ιστορία και να εισπράξουν από τους νεοέλληνες στο τέλος το απόλυτο τίποτα...

Μακάρι οι φόβοι μας να αποδειχτούν υπερβολικοί. Θα το ξέρουμε αυτό σε λίγες ώρες. Στο μεταξύ, ας μην βιάζονται διάφοροι να στοιχηματίσουν στην πιθανότητα ότι οι άλλοι δήθεν μπλοφάρουν. Αν βάλουν το στοίχημα, θα το χάσουν...

Θανάσης Μαυρίδης

Πηγή:www.capital.gr

79 μέτρα μέσα σε 10 μέρες

 

 

 

Η τρόικα απαιτεί μέσα σε δύο εβδομάδες να υπογραφούν 79 υπουργικές αποφάσεις που θα αλλάξουν την ζωή όλων μας.

Όπως προκύπτει από δημοσίευμα του «Βήματος» , οι δανειστές μας απαιτούν σε μια εβδομάδα – ως την ερχόμενη Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου – την ολοκλήρωση όλων των προαπαιτούμενων δράσεων για την έγκριση της νέας δανειακής σύμβασης και την ενεργοποίηση του PSI.

Τα προαπαιτούμενα (prior actions), περιλαμβάνουν: υπογραφή υπουργικών αποφάσεων, έκδοση εγκυκλίων ώστε να καταργηθούν οι μετενέργειες στις συμβάσεις εργασίας που έχουν λήξει ή λήγουν, η κατάργηση της μονιμότητας σε όλες τις υπάρχουσες συμβάσεις, το πάγωμα των ωριμάνσεων σε όλες τις ιδιωτικές συμβάσεις, και η κατάργηση της υποχρεωτικής διαιτησίας.

Για τα ζητήματα που αφορούν στις μειώσεις στα ειδικά μισθολόγια και τις περικοπές σε επικουρικές και κύριες συντάξεις θα κατατεθεί στην βουλή εφαρμοστικός νόμος.

Σύμφωνα με πληροφορίες αναμένεται να υπάρξει και ρητή διάταξη για την αναδρομική εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου στο δημόσιο από 1ης Νοεμβρίου του 2011.

Έξοδος απο το σκοτάδι μόνο με ένα νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο

Οι περιστάσεις είναι κρίσιμες όσο ποτέ. Ο πολιτικός κόσμος εγκλωβισμένος. Οι πιέσεις προς όλες τις κατευθύνσεις αφόρητες, εξωτερικές αλλά και κοινωνικές. Ο Ακαδημαϊκός Βασίλειος Μαρκεζίνης επέλεξε το Αντίβαρο για να δημοσιοποιήσει το ακόλουθο δοκίμιο, δίκην προγραμματικού μανιφέστου. Προσφέρεται, αν μη τι άλλο, ως τροφή για σκέψη από όποια σκοπιά κι αν αντιμετωπίζει κανείς τα τρέχοντα και φλέγοντα ζητήματα. Η αναμφισβήτητα αδέσμευτη πένα του είναι εχέγγυο.

  

Βασίλειος Μαρκεζίνης

Ακαδημαϊκός

Άμεση απομάκρυνση των υπαιτίων

Στο πρόσφατο βιβλίο μου Οι επτά ιδέες για πιθανή αναγέννηση επανέλαβα ένα θέμα που κατέχει κεντρική θέση σε όλες σχεδόν τις δημοσιεύσεις μου της τελευταίας πενταετίας: στην πλειονότητά τους, οι πολιτικοί που μας κυβερνούν τα τελευταία δώδεκα (ή και περισσότερα) χρόνια, ασχέτως των όποιων ταλέντων και προσωπικών ιδιοτήτων τους, έχουν αποτύχει παταγωδώς και, επιπλέον, έχουν γονατίσει τη χώρα μας. Πράγματι, αυτοί είναι κυρίως οι άνθρωποι που μας κατέστρεψαν. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που είναι σήμερα υπόλογοι στον ελληνικό λαό, έστω και αν –κακώς- παραμένουν ατιμώρητοι. Επ’ ουδενί λόγω, όμως, είναι οι άνθρωποι που μπορούν να μας σώσουν ή που θα μπορούσαμε έστω και να τους διανοηθούμε σε ρόλο σωτήρων. Καθώς φαίνεται, μάλιστα, τέσσερα χρόνια αφότου πρωτοδιατύπωσα αυτή την ιδέα σε ένα άρθρο μου στο Βήμα (19 Φεβρουαρίου 2009), ένας ανώτερος δικαστής και υπουργός επικρατείας της σημερινής κυβέρνησης δείχνει και ο ίδιος να έχει πειστεί για την ορθότητα της ιδέας μου. Κάλλιο αργά παρά ποτέ!

Οι αλλεπάλληλες δηλώσεις στις οποίες προβαίνουν σήμερα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣοΚ, με σκοπό να αποποιηθούν κάθε ευθύνη ή να αποστασιοποιηθούν από τις (κατά γενική ομολογία) εξωφρενικές ενέργειες του αρχηγού τους -ο οποίος, κατά τον πλέον απίστευτο και απολύτως ασυγχώρητο τρόπο, παραμένει ακόμη μέσα στα πράγματα-, αποδεικνύει απλώς ότι οι περισσότεροι από αυτούς είναι καιροσκόποι πολιτικοί του χειρίστου είδους, οι οποίοι δικαίως έχουν προκαλέσει την μήνιν και την αηδία της μεγαλύτερης μερίδας του λαού.

Και ερωτώ: το στίγμα αυτό πόσοι από τους κορυφαίους συνεργάτες του κ. Παπανδρέου μπορούν να το αποφύγουν; Το δόγμα της συλλογικής υπουργικής ευθύνης –από τα πλέον κεντρικά του κοινοβουλευτικού συστήματος– δεν περιορίζει την ευθύνη για τα σημερινά οικονομικά μας χάλια μόνο σε διατελέσαντες οικονομικούς υπουργούς, αλλά αδιαμφισβήτητα επεκτείνει την ευθύνη σε όλους τους υπουργούς των κυβερνήσεων για τις αποφάσεις τις οποίες έλαβαν (ή δεν έλαβαν) και για τις οποίες σήμερα μας ταπεινώνουν οι ξένοι «φίλοι» μας!

Επιπλέον, οι εν λόγω πολιτικοί δεν είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα σήμερα. Τα ΜΜΕ, που βρίσκονται σήμερα σε κατάσταση χρεοκοπίας ή ημιχρεοκοπίας, έχουν και αυτά το δικό τους μερίδιο ευθύνης, διότι από το πρώτο έως το τελευταίο (είτε πρόκειται για τηλεοπτικό σταθμό είτε για εφημερίδα) διευθύνονται με κύριο γνώμονα όχι το καλό του κοινωνικού συνόλου, αλλά το κέρδος ή τη ματαιόδοξη επιδίωξη να κατευθύνουν τις τύχες του τόπου.

Κανείς, και πάντως όχι ο γράφων, δεν απαιτεί από τους συνανθρώπους του να φέρονται ανιδιοτελώς. Ο γράφων όμως θεωρεί κάθε μορφής υπερβολή, μη εξαιρουμένης της υπερβολής κατά την επιδίωξη του ιδίου συμφέροντος, ιδιαίτερα επιλήψιμη συμπεριφορά, η οποία, αργά ή γρήγορα, θα έχει το τίμημά της. Δεν είναι, λοιπόν, ο κ. Τσοχατζόπουλος ο μόνος υπαίτιος για την ηθική και οικονομική μας κατάντια! Υπάρχουν και άλλοι, οι οποίοι όμως έχουν καταφέρει να αλληλοαπαλλαχθούν!

Μετά το νέο υπερ-Μνημόνιο, το οποίο πρόσφατα ψήφισαν 199 από τους 300 εκλεγμένους αντιπροσώπους μας, έχει πλέον έλθει η στιγμή για ριζοσπαστικές αλλαγές στο πολιτικό μας σύστημα. Για όλους όσοι έζησαν αυτή την αξέχαστη «βραδιά Παπαδήμου», η εμπειρία των πυρπολημένων κτηρίων, του καταιγισμού δακρυγόνων και των βανδαλισμών που έγιναν θα παραμείνει αλησμόνητο δείγμα δημοκρατίας α λα Παπαδήμος, ανάλογο (μια και δύσκολα θα μπορούσε να είναι χειρότερο) με το μοντέλο του Γιώργου Παπανδρέου! Και εφόσον μιλάμε για την κυβέρνηση Παπαδήμου, δεν θα έπρεπε άραγε ο πρωθυπουργός να έχει διατάξει ανάκριση για το ποιοι ακριβώς είναι οι «κουκουλοφόροι»; Μήπως δηλαδή έχουμε και σε αυτόν τον τομέα «συνεργασία» μεταξύ παρανόμων και παρακρατικών ταραχοποιών;

Δυστυχώς, όμως, και παρά τα ανωτέρω, στον ελληνικό ορίζοντα δεν διαφαίνονται οι αναγκαίες αλλαγές, αλλά η αναπόδραστη παρακμή της χώρας μας. Προσωπικά, ελάχιστα ενδιαφέρομαι για την καταδίκη ή τη διάσωση των υπαιτίων· η σωτηρία της χώρας μου, αντιθέτως, με ενδιαφέρει στον μέγιστο βαθμό. Και, για καλή μου τύχη, είμαι σε θέση να διατυπώνω ιδέες, που μπορεί μεν να είναι -εν μέρει ή και πλήρως– λανθασμένες, αλλά τις διατυπώνω ως αντικειμενικός παρατηρητής, ο οποίος δεν ζητά τίποτε, δεν αναμένει τίποτε και δεν φοβάται τίποτε. Πόσοι από τους πολιτικολογούντες μας μπορούν ειλικρινά να ισχυριστούν κάτι τέτοιο;

Πώς, λοιπόν, προτείνω να κινηθούμε;

Ανάγκη για εκλογές

Το πρώτο πράγμα που οφείλουμε να πράξουμε είναι να προκηρύξουμε εκλογές και να ζητήσουμε από τον λαό να αναδείξει μια νέα, πλήρως νομιμοποιημένη Βουλή. Όπως είναι φυσικό, όλοι εκείνοι οι πολιτικοί που δεν έχουν την παραμικρή πιθανότητα επανεκλογής αντιτίθενται σφόδρα σε αυτή την προοπτική. Επειδή όμως είναι έξυπνοι, ή μάλλον πονηροί, φροντίζουν να συγκαλύπτουν τους πραγματικούς λόγους της αντίθεσής τους και να επικαλούνται διάφορες υψηλές αρχές συνδεόμενες με το συμφέρον του κράτους. Ποιου κράτους, όμως; Του κράτους που πρόσφατα κατέστρεψαν λαμβάνοντας αποφάσεις βασισμένες σε περίπλοκα έγγραφα, τα οποία δεν είχαν μπει καν στον κόπο να διαβάσουν; Δεν τα χάβουν πλέον οι Έλληνες ψηφοφόροι κάτι τέτοια.

Αυτό που καταλαβαίνουν οι Έλληνες είναι ότι μερικοί από τους συγκεκριμένους πολιτικούς επιδιώκουν απλώς να «κερδίσουν χρόνο», ώστε κάποιες εφημερίδες, που θεωρούν ότι στα καθήκοντά τους, πέραν της κάλυψης των ειδήσεων, περιλαμβάνεται και η ανάδειξη κυβερνήσεων, να μπορέσουν να παρουσιάσουν το απόλυτο μηδέν ως κάτι «νέο» και «καινοτόμο», το οποίο θα «συγκινήσει το αποκαμωμένο εκλογικό σώμα». Σε αυτό το μηδέν, λοιπόν, θα προστεθούν και οι ίδιοι, ξεχνώντας μάλλον ότι 0 + 0 = 0!

Άραγε, όμως, μια αποτυχημένη -κατά πολλούς- Υπουργός Εξωτερικών, η οποία έχει καταλήξει να αποτελεί την προσωποποίηση της πελατειακής πολιτικής, πόσο πιθανό είναι να προσφέρει αυτό το πολυπόθητο «νέο»; Η αποδεδειγμένη μη εκλογιμότητά της δεν σημαίνει τάχα ότι το εκλογικό σώμα δεν τη θέλει, όπως άλλωστε, δεν την ήθελαν και οι κομματικοί της συνάδελφοι ως αρχηγό τους;

Ή μήπως, πάλι, ένας 75χρονος πρώην υπουργός, που απορρίφθηκε από τη ΝΔ, απορρίφθηκε από το ΠΑΣοΚ και, πρόσφατα, απορρίφθηκε ηχηρά και από το ίδιο το εκλογικό σώμα, θα μπορούσε ποτέ να είναι το «μοντέρνο», το «νέο», για να μην πω και «νεαρό», άτομο που χρειαζόμαστε;

Εφόσον λοιπόν, και πάλι, η απάντηση είναι ένα κατηγορηματικό «Όχι!» (όπως και οφείλει να είναι), είναι τάχα περισσότερο ελκυστική η συμμετοχή του προέδρου του ΕΛΙΑΜΕΠ στην ομάδα που επιδιώκει να δημιουργήσει το νέο κόμμα; Φυσικά, θα έλεγαν κάποιοι, η «έλξη» ενός τέτοιου κόμματος θα μπορούσε ίσως να ενισχυθεί και με την προσθήκη της σημερινής υπουργού Παιδείας, δεδομένου ότι δεν έχει βρει ακόμη τη θέση της στις ομάδες που διεκδικούν τα σκήπτρα του κ. Παπανδρέου. Πόσο «αθώα» είναι όμως η συγκεκριμένη υπουργός για όλα όσα αποφάσισαν το κόμμα και η κυβέρνησή της ή, εξίσου, η κυβέρνηση του πρώην «μέντορά» της στις αρχές της δεκαετίας του 2000;

Πράγματι, είναι παράλογο ακόμη και να σκεφτόμαστε την πιθανότητα ότι οι άνθρωποι αυτής της κατηγορίας μπορούν να διορθώσουν τα λάθη του ΠΑΣοΚ εφαρμόζοντας την ίδια ή ανάλογη συνταγή - την οποία, μόλις την περασμένη Κυριακή, υιοθέτησαν ξανά… για το καλό του τόπου!

Ανάγκη για ανανέωση κομμάτων και φιλοσοφιών

Εφόσον, κατά τα φαινόμενα, η «παρθενογένεση» δεν μπορεί να αναδείξει εγκαίρως ένα νέο κόμμα για τις επόμενες εκλογές, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο μιας μαζικής μετάγγισης αίματος -ή, θα έλεγα, μιας μεταμόσχευσης μυελού οστών-, η οποία θα προσπαθήσει να σώσει τα παλιά και φθαρμένα κόμματα από τη σημερινή, σοβαρότατη, κρίση αναιμίας που αντιμετωπίζουν, προκαλώντας τη δημιουργία νέων ερυθρών αιμοσφαιρίων.

Θεωρητικά, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να αποτελεί έναν εναλλακτικό τρόπο αναζωογόνησης, ή ακόμη και ανανέωσης. Ωστόσο, όπως στους ετοιμοθάνατους ανθρώπους, έτσι και στους ετοιμοθάνατους πολιτικούς οργανισμούς, τα θνήσκοντα κύτταρα ενδέχεται να απορρίψουν τα νέα κύτταρα· και το κεφάλι -στη βιολογία, το ανοσοποιητικό σύστημα- ενδέχεται να μην έχει τη δύναμη να αντιδράσει.

Ο τρίτος τρόπος για τη μείζονα αλλαγή που χρειαζόμαστε είναι μέσω της πλήρους ανατροπής της έννομης τάξης. Παρότι, ομολογουμένως, η χώρα μας χρειάζεται εκ βάθρων ανανέωση, ο συγκεκριμένος τρόπος ενέχει πολυάριθμους και σοβαρότατους κινδύνους. Θα προκαλέσει μεγάλο ανθρώπινο πόνο· θα γυρίσει την οικονομία της χώρας μας ακόμη πιο πίσω· θα αφήσει ολόκληρη τη σημερινή γενιά με τραύματα ανάλογα του Εμφυλίου των μέσων της δεκαετίας του ’40. Και, εν πάση περιπτώσει, ακόμη και αν ορισμένοι δεν βλέπουν άλλον τρόπο για να επιτύχουμε την απαραίτητη ανανέωση, προσωπικά ποτέ δεν θα τον δεχόμουν, για τους λόγους που προανέφερα.

Εντούτοις, πρέπει να αλλάξουμε οπωσδήποτε τους Έλληνες πολιτικούς δρώντες, ακριβώς επειδή πρέπει να αλλάξουμε τις ισχύουσες πολιτικές: χρειαζόμαστε νέες πολιτικές σε εσωτερικό, ήτοι κοινωνικό, επίπεδο· νέες πολιτικές στις εξωτερικές μας σχέσεις και στην εθνική μας άμυνα· νέες πολιτικές στους τομείς των δημόσιων οικονομικών και, εν γένει, της οικονομίας. Αυτή η καινοτομία όμως μπορεί να προέλθει μόνον από νέα πρόσωπα, που δεν θα ελέγχονται από ξένους παράγοντες αλλά απλώς θα ξέρουν να συνεργάζονται μαζί τους· δεν θα σαστίζουν από φοβερό αίσθημα τιμής (και κατωτερότητας) αν ο Σαρκοζί, η Μέρκελ ή ο Μπαρόσο τούς τηλεφωνούν για να τους πουν τι πρέπει να κάνουν· δεν θα είναι εξαρτημένα από τα οικονομικά μας κατεστημένα και άρα δεν θα νιώθουν υποχρεωμένα να υποκύπτουν στα αιτήματά τους για κάθε λογής «διευκολύνσεις». Υπάρχουν τέτοια πρόσωπα;

Ανάγκη για ένα όνειρο

Η απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα είναι: «Ναι!» Ο νέος ηγέτης μας, όμως, πρέπει να μπορεί να ονειρευτεί και, όπως ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, να έχει το θάρρος, τη φαντασία και τη ρητορική δεινότητα να μεταδώσει αυτό το όνειρο και στον λαό του.

Να κάνει τους συμπατριώτες του περήφανους που είναι Έλληνες. Να αναζωπυρώσει την πίστη τους στον Θεό τους, αλλά, συγχρόνως, να τους διδάξει και εκείνο το είδος ανεκτικότητας που δίνει δύναμη σε ένα ενωμένο έθνος και συνάδει με τη νομική μας αντίληψη περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως αυτή εκφράζεται και εφαρμόζεται από το δίκαιό μας. Δεν μπορούμε να πούμε στις άλλες χώρες πώς να κυβερνώνται· οφείλουμε όμως να εξασφαλίσουμε την εντιμότητα, την αποτελεσματικότητα και τη δίκαιη διακυβέρνηση της χώρας μας.

Θα πουν μερικοί: ο Μαρκεζίνης τρέφει αυταπάτες.

Θα τους απαντούσα: αν ο ηγέτης έχει πίστη, αν είναι αποδεδειγμένα ανεπηρέαστος και ανεξάρτητος από αμφίβολης εντιμότητας επιχειρηματίες και ξένους πολιτικούς, και αν μπορεί επιπλέον να εμπνεύσει έναν νέο στόχο στους Έλληνες και να τους κάνει να πιστέψουν σε αυτόν, τότε, ναι, μπορεί να τα καταφέρει.

Και θα τα καταφέρει, εφόσον συνεργαστεί με ανθρώπους τους οποίους θα επιλέξει με βάση την αξία τους, και όχι κομματικά κριτήρια.

Θα τα καταφέρει, εφόσον αρχίσει τη διακυβέρνησή του αποκαθιστώντας πάραυτα τις οικονομικές αδικίες που έχουν υποστεί οι πιο αδύναμοι, οι πιο φτωχοί, οι πιο περιθωριοποιημένοι, οι ξεχασμένοι συνταξιούχοι, οι απόκληροι.

Θα τα καταφέρει, εφόσον πείσει τους πλουσίους (και στην Ελλάδα έχουμε πολλούς!) να δώσουν τη βοήθειά τους σε αυτήν τη φάση έντονης ανάγκης, και εφόσον, ως αντάλλαγμα, θέσει σε ισχύ ένα φορολογικό καθεστώς που θα τους προσφέρει κίνητρα αλλά και σταθερότητα φορολογικής ρύθμισης για να κάνουν εκ νέου επενδύσεις στην Ελλάδα.

Τέλος, θα τα καταφέρει εφόσον προσελκύσει νέους φίλους από το εξωτερικό, μέχρις ότου οι παλιοί φίλοι λογικευθούν και ξαναφερθούν στη χώρα μας με αξιοπρέπεια και σεβασμό. Αυτό το προτείνω από καιρό, αλλά πρέπει να γίνει αμέσως!

Η ισοκατανομή θυσιών σηματοδοτεί τον νέο δρόμο προς την κοινωνική συνοχή

Η συντριπτική αδικία των μέτρων που ελήφθησαν κατά τα τελευταία δύο χρόνια επιδεινώθηκε από το γεγονός ότι τα μέτρα αυτά εφαρμόστηκαν οριζόντια, δηλαδή τυφλά. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να γίνει άμεση αποκατάσταση των μεγαλύτερων αδικιών που διαπράχθηκαν με αυτόν τον τρόπο.

Όπως για πολλά άλλα πράγματα, έτσι και στην προκειμένη περίπτωση θα χρειαστούν χρήματα. Δεδομένου όμως ότι το σενάριο που προβλέπω θα εκτυλιχθεί κατά πάσαν πιθανότητα εκτός ευρώ-εξαιτίας της καταστροφικής πολιτικής των αρχικών και των νεότερων «μνημονιακών», και όχι γιατί επιθυμούν κάτι τέτοιο οι «αντιμνημονιακοί»- είναι πια καιρός να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε σοβαρά πως θα αντιμετωπίσουμε αυτό το τρομακτικό ενδεχόμενο.

Όπως πάντα, το πρώτο βήμα είναι να κοιτάξουμε κατάματα τον κίνδυνο και να ειδοποιήσουμε χωρίς περιστροφές τους συμπατριώτες μας για το τι πρέπει να γίνει. Αν αποδεχθούν τη διάγνωση της ασθένειας και τη συνταγή για τη θεραπεία, τα μέτρα θα ληφθούν κατόπιν συναίνεσης, και όχι επιβολής. Αν, πάλι, οι συμπολίτες μας δεν συμφωνούν, θα πρέπει να πάνε σε άλλο γιατρό, αναζητώντας άλλη θεραπεία. Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, η απόφαση θα είναι δική τους, και όχι των ξένων!

Η θεραπεία που προτείνω, λοιπόν, στηρίζεται στην ιδέα ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου, το οποίο όλοι οι πολίτες –δεν αναφέρομαι καν στους εξ ορισμού εγωκεντρικούς πολιτικούς- πρέπει να δεχθούν, έστω και αν δεν τους ικανοποιεί όλους εκατό τοις εκατό.

Κάτι τέτοιο όμως μπορεί να γίνει εφόσον όλοι πάρουμε κάτι και δώσουμε κάτι: βασιλείς και στρατιώτες, πλούσιοι ή πένητες, εργοδότες ή εργαζόμενοι, συνδικαλιστές ή απλά μέλη συνδικάτων, αστυνόμοι και διαδηλωτές - όλοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν συμφέρον να επιτύχει αυτή η προσπάθεια. Σε αυτή την υπαρξιακή μάχη, πρέπει να ερωτηθούν οι πάντες, ακόμη και οι νομοταγείς αναρχικοί, και, ει δυνατόν, να συμφωνήσουν!

 Έτσι, η άμεση λήψη των μετρών που ανέφερα ενδεικτικά πρέπει να συνδυαστεί με: 

(α) τη συνειδητή απόφαση όλων των Ελλήνων πολιτών να μην προβαίνουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες επί ένα ορισμένο διάστημα, ώστε να μπορέσουν τα νέα μέτρα να τελεσφορήσουν·

(β) την προθυμία των πιο ευκατάστατων πολιτών να προστατεύσουν από τον οικονομικό πόνο τούς λιγότερο τυχερούς·           (γ) την απόφαση των εργαζομένων και των συνδικάτων τους -που οφείλουν να απελευθερωθούν από τις κομματικές κηδεμονίες- να επιτρέψουν την αναδόμηση του κράτους, να δουλέψουν συνειδητά για τη συλλογή των φόρων, να συμπράξουν με κάθε τρόπο στη μείωση της γραφειοκρατίας προκειμένου η χώρα να προσελκύσει νέες επενδύσεις.

Όλα αυτά πρέπει να γίνουν με απώτερο σκοπό να επανέλθουμε σε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και, επιπλέον, να πείσουμε τους ξένους ότι έχει γίνει μια πραγματικά νέα αρχή, η οποία, αργά, κοπιαστικά αλλά με βεβαιότητα, θα επαναφέρει τη χώρα μας σε θέση οικονομικής ανταγωνιστικότητας.

Αυτή η αναδόμηση πιθανότατα θα απαιτήσει τη συνέχιση της εξυγίανσης και της σμίκρυνσης του δημόσιου τομέα, αλλά και την απόλυση όσων δεν εργάζονται επειδή οφείλουν τις θέσεις τους αποκλειστικά και μόνο σε κομματικούς διορισμούς και εξυπηρετήσεις.

Επειδή αυτά τα μέτρα δεν θα είναι εύκολα, θα πρέπει να ληφθούν κατά «έξυπνο» τρόπο, που σκοπό θα έχει να μετριάσει των πόνο των πολιτών που θα τα υποστούν. Να αποφευχθούν, όμως, ΔΕΝ είναι δυνατόν. Πιστεύω, ωστόσο, ότι θα γίνουν αποδεκτές οι σχετικές αποφάσεις από τους περισότερους από εμάς, ιδίως εάν εφαρμοστούν αφού πρώτα αποκατασταθούν διάφορες κατάφωρες αδικίες - π.χ. αφού οι διαπιστωμένοι μεγαλοοφείλετες του δημοσίου υποχρεωθούν να πληρώσουν τους τεράστιους φόρους που οφείλουν.

Θα μου πείτε: «Κλείνει έτσι η μαύρη τρύπα των εσόδων;» Η απάντηση είναι: «Όχι, βεβαίως». Εντούτοις, μια τέτοια κίνηση θα καθιστούσε πιο εύκολη την εφαρμογή της λιτότητας, γιατί θα έπειθε τους θιγόμενους πολίτες ότι δεν θα μπαίνουν πάντα οι ίδιοι στο στόχαστρο για να προφυλάξουν τους πολυπροστατευμένους τραπεζίτες, ξένους και δικούς μας, οι οποίοι τον τελευταίο καρό έχουν γίνει τα «αγαπημένα  παιδιά» του κράτους!

Επανέρχομαι λοιπόν στην απόλυτη ανάγκη για μια ευρεία συναίνεση -και όχι για έξωθεν επιβεβλημένες υποχρεώσεις-, βασισμένη στην ισοκατανομή των βαρών, προκειμένου να βεβαιωθούμε ότι θα αποφευχθούν οι εσωτερικές κοινωνικές αναταραχές και θα μειωθούν, όσο το δυνατόν περισσότερο, οι σοβαροί κίνδυνοι του πληθωρισμού που συνοδεύουν κάθε υποτίμηση του εγχώριου νομίσματος και πηγάζουν από την πίεση να αναπληρωθούν αμέσως οι απώλειες από την υποτίμηση.

Εν ολίγοις, έμφαση πρέπει να δοθεί όχι μόνο στην αποκατάσταση αδικιών αλλά και στη συγκράτηση των τιμών και στη δημιουργία όλων εκείνων των θεμελίων που θα πείσουν τους απλήρωτους πιστωτές μας -διότι θα έχουμε πολλούς ξένους που θα υπάγονται σε αυτή την κατηγορία,  μια και δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε χωρίς να αποτινάξουμε το χρέος μας- ότι μια μέρα θα είμαστε και πάλι αρκετά ελκυστικοί ώστε να σκεφτούν την πιθανότητα νέων επενδύσεων στη χώρα μας.

Η τελευταία αυτή δήλωση δεν είναι θεωρητική· βασίζεται στην πραγματικότητα· την πραγματικότητα ότι οι αγορές ξεχνούν εύκολα εφόσον τους αποδείξεις ότι η οικονομία σου έχει αρχίσει να ανακάμπτει.

Και όλα αυτά θα πρέπει να στηριχθούν από μια νέα εξωτερική πολιτική που θα εκμεταλλευθεί τους αναξιοποίητους φυσικούς πόρους μας και θα προσελκύσει ξένα συμφέροντα, τα οποία μέχρι τώρα δεν μας επέτρεπε καν να σκεφτούμε η εξάρτησή μας από κάποιους άλλους «φίλους».

Είναι εφικτά όλα αυτά;

Η αναγέννηση του Φοίνικα μέσα από τις στάχτες του συμβαίνει μόνο στη μυθολογία. Είμαστε όμως τόσο βαθιά μέσα στα «σκατά» -δυστυχώς, μόνο η λαϊκή γλώσσα μπορεί να εκφράσει με ακρίβεια την εικόνα της σημερινής κατάστασης-, είμαστε τόσο απομονωμένοι από τους φίλους μας, τόσο στερημένοι από έντιμους και εμπνευσμένους ηγέτες, ώστε θα ήταν ό,τι χειρότερο να επικεντρωθούμε σε μύθους και να ελπίζουμε ότι θα βρούμε κάποιον τρόπο για να τους κάνουμε πραγματικότητα.

Μπορούν να επιτύχουν οι προτάσεις μου; Ναι! Με δυσκολίες, αναμφίβολα, τεράστιες θυσίες, αλλά και πλήρη αυτοπειθαρχία. Όλα αυτά είναι αναγκαία γιατί οι συμπατριώτες μου πρέπει να καταλάβουν ότι, όπως είναι υπερβολικές οι απειλές περί ακαριαίου θανάτου σε περίπτωση που βγούμε από το ευρώ, έτσι δεν ευσταθεί διόλου και η άποψη ότι γυρίζοντας στη δραχμή θα γίνουμε «κύριοι του οίκου μας». Η πραγματική απάντηση είναι ότι, μόνον αν δείξουμε μέγιστη αυτοσυγκράτηση και πειθαρχία, μπορεί να ισχύσει και να διαρκέσει κάτι τέτοιο!

Θα σταθούμε, οι Έλληνες, στο ύψος της πρόκλησης; Το ζήτημα μάλλον είναι: έχουμε εναλλακτική λύση;

Τι ακριβώς μας προσφέρουν ο κ. Παπαδήμος και οι πολιτικοί αρχηγοί μας:μακροχρόνια υποτέλεια στην Ευρώπη; De facto μεθόδους που θα απορροφούν όλα τα χρήματα που θα κερδίζουμε, ώστε να πληρώνουμε, πρώτα και υποχρεωτικά, τους ξένους τραπεζίτες για τα δανεικά τους;

Ή μήπως η τυφλή υπακοή (και όχι η φιλία) προς τους Αμερικανούς θα μας βοηθήσει, τη στιγμή που αυτοί στηρίζουν τόσο απροκάλυπτα τις τουρκικές πιέσεις εναντίον μας;

Επιπλέον, η καταφυγή στον νεοσυντηρητισμό, η οποία θα κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους, δεν είναι επ’ ουδενί λόγω προτιμότερη από την επιλογή ενός μοντέλου αγοράς με κίνητρα που θα επιτρέπουν μεν την κερδοφορία αλλά θα προϋποθέτουν και έναν σημαντικό βαθμό κοινωνικής ευθύνης και υποχρεώσεων εκ μέρους των ευπόρων.

Εν ολίγοις, απαιτείται ισορροπία· ισορροπία μέσω της κοινής προσπάθειας. Ισορροπία που θα στηρίζεται στο κοινωνικό συμβόλαιο, το οποίο όλα τα μέλη της κοινωνίας θα αναλάβουν να τηρήσουν μέχρις ότου, έπειτα από μια περίοδο κακουχίας δύο ή και τριών ετών, ξαναβγούμε απο το σκοτάδι.

Συμπύκνωσα πολλές ιδέες μέσα σε πολύ λίγο χώρο. Γι’ αυτόν τον λόγο, κάποιοι αναγνώστες μπορεί να νιώσουν αμφιβολίες για τις προτάσεις μου. Αμφιβολίες για το αν οι Έλληνες είναι καν σε θέση να επιχειρήσουν ένα θαύμα...

Απευθύνομαι όμως σε όλους όσοι θεωρούν ανυπόφορη τη σημερινή κατάσταση και πιστεύουν ότι τα πράγματα διαρκώς χειροτερεύουν. Προς χάριν αυτών, και μόνον, θα παραφράσω την κατακλείδα του Μανιφέστου του Μαρξ και του Ένγκελς:

Έλληνες, ενωθείτε! Δεν έχετε να χάσετε παρά τις αλυσίδες σας. Αλλά μπορείτε να κερδίσετε τον κόσμο!

Η πολιτική θεωρία του Μαρξ, του μεγάλου αυτού στοχαστή, δεν ευοδώθηκε λόγω της οικονομικής ευημερίας που προκάλεσε η βιομηχανική επανάσταση. Ωστόσο, η προπαρατεθείσα κατακλείδα αποτελεί και σήμερα σημαντική πηγή έμπνευσης ακριβώς επειδή παραμένει απολύτως συναφής με την εποχή μας.

Δεν έχουμε άλλη επιλογή, δεδομένου ότι το μόνο που κάνει σήμερα ο κ. Παπαδήμος είναι να μας μεταφέρει τις εντολές άλλων! Ακόμη και την περιβόητη λιτότητα που απαιτούν οι δανειστές μας οι υπουργοί του δεν έχουν ακόμη αρχίσει να την εφαρμόζουν στα σοβαρά.

Η Αριστερά, παρότι δεν ευθύνεται για το σημερινό χάος, μοιάζει ακόμη βυθισμένη στον ταξικό πόλεμο του παρελθόντος, αδυνατώντας να προβάλει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα διακυβέρνησης, πέραν μιας πολιτικής που στηρίζεται στη (α) συνεχή άρνηση και (β) στις συνεχείς κινητοποιήσεις στους δρόμους. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, οι δυνάμεις της είναι περισσότερο διχασμένες από ποτέ άλλοτε στο παρελθόν και, ως εκ τούτου, αδυνατούν να διαμορφώσουν μια πειστική εναλλακτική λύση.

Είμαστε άραγε αρκετά απελπισμένοι ώστε να δοκιμάσουμε επιτέλους τη λύση της κοινωνικής συνεργασίας και αρκετά τολμηροί ώστε να ωφεληθούμε από τους καρπούς της; Ο χρόνος θα το δείξει. Προσωπικά, με το παρόν κείμενο, σκοπό έχω να παρουσιάσω μια γενική σύνοψη της μόνης θεραπείας που θεωρώ ότι μπορεί να μας σώσει. Διότι η θεραπεία αυτή είναι διαχρονική, τόσο λόγω της ορθότητας της βασικής της αρχής -της ισότητας προσπαθειών- όσο και λόγω της απόστασής της από τις παροδικές μόδες που ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να νομίζουν ότι μπορούν να αποκτήσουν κάτι χωρίς να δώσουν κάτι.

Η ζωή όμως στηρίζεται στο «πάρε-δώσε». Το ίδιο το Ευαγγέλιο βλέπει ακόμη και τη δωρεά ως αμφοτεροβαρή σύμβαση: «Δωρεὰν ἐλάβετε», μας λέει, «δωρεὰν δότε»!

Πηγή: http://www.antibaro.gr/node/3779

Αναστολή της δημοκρατίας στην Ελλάδα ζητά ο Σόιμπλε για να δώσει το δάνειο

 

Οι Γερμανοί τρέμουν στην ιδέα μιας κυβέρνησης Σαμαρά με αριστερή αντιπολίτευση



Κάθε όριο πολιτικής θρασύτητας ξεπέρασε χθε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ζητώντας ευθέως την αναστολή της δημοκρατίας στην Ελλάδα(!) και εκβιάζοντας τη Νέα Δημοκρατία να «δεσμευτεί πλήρως» στα μέτρα του δεύτερου Μνημονίου.
Σε ένα αυταρχικό παραλήρημα χωρίς προηγούμενο στη μεταπολεμική Ιστορία της Γερμανίας, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών τάχθηκε κατά της διεξαγωγής εκλογών στην Ελλάδα τον Απρίλιο, προ του φόβου να σχηματιστεί μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση από δυνάμεις της «άκρας Αριστεράς» και της «άκρας Δεξιάς», υποδεικνύοντάς μας ως φάρμακο το ιταλικό μοντέλο:
«Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι μπορεί να εφαρμοστεί στην Ελλάδα μια λύση τύπου Μόντι, αλλά, αν δεν κάνουν αυτό οι Ελληνες, τότε θα πρέπει να βρουν μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση. Μετά το σχηματισμό μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών που θα εφαρμόσει τα μέτρα, στη συνέχεια θα μπορούσε να λειτουργήσει και πάλι η κανονική δημοκρατική διαδικασία (sic!!) με τις επιπτώσεις που έχουμε δει στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες(!)».
Την ίδια στάση κράτησε και σήμερα ζητώντας την τήρηση των συμφωνηθέντων και μετά τις εκλογές, σε συνέντευξη του προς την Ostsee – Zeitung. Δικαιολογώντας την στάση του είπε επίσης ότι κατανοεί τους φόβους και την ανασφάλεια των Ελλήνων πολιτών, τόνισε όμως ότι και οι ίδιοι (ΣΣ. οι γερμανοί πολιτικοί) έχουν ευθύνες έναντι του γερμανικού κοινοβουλίου αλλά και των Γερμανών φορολογουμένων
Στην χθεσινή τρίωρη τηλεδιάσκεψη του Γιούρογκρουπ φάνηκε ξεκάθαρα ότι το πρόβλημα πλέον δεν είναι ούτε η ανάληψη των δεσμεύσεων από τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση ούτε η νομοθέτηση όσων ζητούν οι δανειστές για να πέσουν οι τελικές υπογραφές, συμπεριλαμβανομένων και των αποφάσεων που αφορούν την κάλυψη της «τρύπας» των 325 εκατ. ευρώ. ¨Οπως το είπε ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος σαφώς οι δανειστές αμφισβητούν εάν η επόμενη Βουλή και η επόμενη κυβέρνηση με βάση τις επιλογές και τη βούληση του ελληνικού λαού μπορούν να συνεχίσουν αξιόπιστα την εφαρμογή του προγράμματος και πάνω σε αυτή τη βάση τίθεται και η απαίτηση των Γερμανών να καθυστερήσουν οι εκλογές και το πρόγραμμα να εφαρμόσει μία κυβέρνηση τεχνοκρατών, όπως ευθαρσώς λέει ο κ. Σόιμπλε και οι απειλές των Γερμανών και των Ευρωπαίων δορυφόρων τους για έξοδο της χώρας από το ευρώ.
Με άλλα λόγια, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών μάς κάνει χάρη που ανέχεται τη Δημοκρατία στη χώρα μας (σ.σ.: μήπως και στη δική του;) θεωρώντας το συγκεκριμένο πολίτευμα έως και… επιβλαβές – για τα συμφέροντα της Γερμανίας και του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Στην απαράδεκτη συνέντευξή του στο ραδιοφωνικό σταθμό SWR, ο Σόιμπλε κατηγόρησε τη Νέα Δημοκρατία ότι δεν έχει δεσμευτεί με σαφήνεια στην απαρέγκλιτη εφαρμογή του σχεδίου περικοπών σε περίπτωση εκλογικής της νίκης («προηγείται στις δημοσκοπήσεις, αν δεν κάνω λάθος», είπε απαξιωτικά) καλώντας τη μάλιστα να μην ψαρεύει ψήφους με υπονοούμενα για χαλάρωση των σκληρών μέτρων.
Ο χερ Σόιμπλε δεν παρέλειψε να κουνήσει το δάχτυλο και στην Αριστερά, εκφράζοντας αμφιβολία «αν όλα τα ελληνικά κόμματα έχουν συνειδητοποιήσει την ευθύνη τους για τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα».
Στη γραμμή Σόιμπλε κινήθηκε και το… πρότυπό του. Σε συνέντευξη στο Sky Italia, ο Μάριο Μόντι κάλεσε την Ελλάδα να μην κάνει πρόωρες εκλογές αλλά να εξαντλήσει την τετραετία με μια κυβέρνηση τεχνοκρατών σαν τη δική του, που «θα εφαρμόσει αποτελεσματικότερα τις πολιτικές εξυγίανσης».
Όλο αυτό το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι που παίζει η Γερμανία με την Ελλάδα (κι όλοι καταλαβαίνουμε ποιος είναι ποιος) θυμίζει άλλες εποχές.
Εκείνες τις περιόδους όπου οι αποικιοκράτες έκαναν ότι ήθελαν στους ιθαγενείς, καθόριζαν τις ζωές τους, έκλεβαν το παραγωγικό τους πλούτο και ενίοτε τους «καθάριζαν» κιόλας.
Καμιά φορά τους ξεγελούσαν και με κανένα καθρεφτάκι που γυαλίζει.
Όμως, οι συνεχείς απαιτήσεις της τρόικας και ειδικά η ωμή παρέμβαση στην πολιτική κατάσταση της χώρας, δεν έχει προηγούμενο. Ή μάλλον έχει, όταν η Ελλάδα ήταν και επισήμως προτεκτοράτο των Αμερικανών. Που αποφάσιζαν πότε και ποιος θα κυβερνήσει.
Οι Γερμανοί είναι φανερό ότι τρέμουν στην ιδέα των εκλογών στην Ελλάδα διότι είναι σίγουρο ότι και η νέα κυβέρνηση και η νέα αντιπολίτευση θα είναι σφόδρα αντιμνημονιακές.
Ο μεν Αντώνης Σαμαράς θα κάνει ότι είναι δυνατό για να αλλάξει τους σκληρούς όρους του παιχνιδιού τα δε κόμματα της Αριστεράς θα σηκώσουν μπαϊράκι και θα βγάλουν τον κόσμο στο δρόμο.
Βλέπει ο Σόιμπλε τις ελληνικές δημοσκοπήσεις και τρέμει στην ιδέα να πρέπει να… συνομιλήσει με την Παπαρήγα, τον Τσίπρα ή τον Κουβέλη που θα είναι αντιπολίτευση.
Τρέμει όμως και στην ιδέα να προσπαθεί να αλλάξει μυαλά στο ξεροκέφαλο καλαματιανό κεφάλι. Γι’ αυτό και η επίθεση με έμμεσο τρόπο στον πρόεδρο της ΝΔ αλλά και η σχεδόν απροκάλυπτη προτροπή να μην πάει η Ελλάδα σε εκλογές.
Μόνο «Φερμπότεν εκλογές» δε μας έχει φωνάξει η Γερμανία. Και για όσους δεν κατάλαβαν, μπορεί ο κ. Σόιμπλε να στείλει διερμηνέα (με ή χωρίς κουκούλα) να μας το εξηγήσει.
Μια κυβέρνηση…Τσολάκογλου είναι ασφαλώς πιο καλή προοπτική για το Βερολίνο που θα αισθάνεται άνετα και θα μοιράσει και μια χαρά το παντεσπάνι.
Πόσο, όμως μπορεί εν έτει 2012 μια ανεξάρτητη χώρα να δεχθεί επιβολή εκλογών όποτε το θέλει ο Σόιμπλε; Ποιος είναι ο Σόιμπλε, που λέει και ο πρόεδρος; Σε ένα χρόνο μπορεί να μην είναι καν στη θέση του, όπως και ο Σαρκοζί σε ένα – δυο μήνες. Επομένως, πώς σχεδιάζουν το μέλλον της Ελλάδας αυτοί οι ανύπαρκτοι τοκογλύφοι;
Θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι δεν είναι καθόλου τυχαία η επίθεση από παντού που δέχεται ο Σαμαράς μετά την επίσκεψή του στη Ρωσία και τις συνομιλίες του με τον Πούτιν. Οι Ευρωπαίοι φοβούνται μήπως ο… τσάρος μπει σφήνα στη δική τους Ευρώπη.
Γι’ αυτό και η ΝΔ δέχεται συνεχείς επιθέσεις και ανοίγονται ολοένα και περισσότερα μέτωπα.
Όπως όμως είπε χθες ο Σαμαράς, το δίλημμα είναι εκλογές ή ακυβερνησία:
Το μήνυμα σαφές προς όλους: Ο λαός πρέπει να αποφασίσει την τύχη του. Και τα φερμπότεν του Σόιμπλε δεν πρέπει να περάσουν. Αφού ο Παπαδήμος κάνει την πάπια, έσπευσε να απαντήσει στους Γερμανούς ο Παπούλιας και ο Σαμαράς.
Εδώ πρέπει να μπει μια κόκκινη γραμμή που δεν πρέπει να ξεπεραστεί επ’ ουδενί: Η Ελλάδα είναι κυρίαρχο κράτος, οι Ελληνες αποφασίζουν για την τύχη τους.
Εδώ δεν είναι Άουσβιτς όπου «η εργασία απελευθερώνει».
Εδώ είναι ένας περήφανος λαός που αποφασίζει πότε θα στηθούν κάλπες και ποιοι θα εκλεγούν.
(Antinews, μe πληροφορίες από “Ελεύθερο Τύπο”)
Απάντηση στους δανειστές και εταίρους που προβληματίζονται για το εάν η επόμενη κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές θα εφαρμόσει το νέο Μνημόνιο και ειδικά στον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Β.Σόιμπλε, ο οποίος τάχθηκε υπέρ κυβέρνησης τεχνοκρατών και κατά της πρόωρης διεξαγωγής εκλογών, έδωσε ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας.
«Σε λίγο θα μας πουν να καταργήσουμε τη Δημοκρατία για να μας δώσουν τα δάνεια» ή «μην ψηφίσετε Αριστερά, για να σωθεί η χώρα» δήλωσε.

Σταύρος Λυγερός: Συντεταγμένη ή ανεξέλεγκτη χρεοκοπία;

Η πραγματικότητα είναι ότι η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει από το 2010. Η θεραπεία-σοκ όχι μόνο δεν απέτρεψε την αναπόφευκτη χρεοκοπία, αλλά επιδείνωσε τις επιπτώσεις της.

Ηπερικοπή του 13ου και 14ου μισθού, καθώς και του κατώτατου μισθού μονοπώλησε τους προβολείς. Τα ζητήματα αυτά είναι σημαντικά, αλλά το πρωταρχικό και μείζον ερώτημα είναι εάν το νέο πακέτο –το PSI, η νέα δανειακή σύμβαση και το νέο Μνημόνιο– έχει τις προϋποθέσεις να ανατάξει την οικονομία. Δεν είναι τυχαίο ότι το κρίσιμο αυτό ερώτημα ωθείται στο περιθώριο της δημόσιας συζήτησης. Ο λόγος είναι ότι τα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου έχουν με τις πράξεις τους απαντήσει, έστω κι αν αποφεύγουν να το δηλώνουν ρητώς. Η πραγματικότητα είναι ότι η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει από το 2010. Η θεραπεία-σοκ όχι μόνο δεν απέτρεψε την αναπόφευκτη χρεοκοπία, αλλά επιδείνωσε τις επιπτώσεις της. Τα γεγονότα διέψευσαν την αρχική διαβεβαίωση ότι το πρώτο Μνημόνιο θα εξασφάλιζε τον αναγκαίο χρόνο και θα επιτύγχανε τη δημοσιονομική εξυγίανση και την επιστροφή στις Αγορές. Η Ελλάδα βυθίζεται ολοένα και περισσότερο σ’ ένα καταστροφικό αδιέξοδο. Η ύφεση δεν δημιουργεί μόνο οικονομικά και κατ’ επέκταση κοινωνικά ερείπια. Εκτροχιάζει και την προσπάθεια προσέγγισης των δημοσιονομικών στόχων. Οι δόσεις μετέθεσαν χρονικά τη χρεοκοπία. Το ίδιο κάνει και το νέο πακέτο. Η αγορά χρόνου, μάλιστα, δεν χρησιμοποιήθηκε για να προετοιμάσει το κράτος και την κοινωνία, ώστε η χρεοκοπία να γίνει με συντεταγμένο τρόπο εντός της Ευρωζώνης και με το μικρότερο δυνατό οικονομικο-κοινωνικό κόστος. Αντιθέτως, όπως –πριν– οι δόσεις, έτσι και το νέο πακέτο τροφοδοτεί την ψευδαίσθηση ότι το αναπόφευκτο μπορεί να αποτραπεί. Η χρονική μετάθεση της χρεοκοπίας κοστίζει πολύ ακριβά. Το Μνημόνιο προκαλεί οικονομικά και κοινωνικά ερείπια. Το πρώτο δάνειο της τρόικας διοχετεύτηκε περίπου κατά 85% για να πληρωθούν στο άρτιο τόκοι και χρεολύσια – το υπόλοιπο χρηματοδότησε το πρωτογενές έλλειμμα. Αυτό σημαίνει ότι αντικαταστάθηκε χρέος προς ιδιώτες που «κουρεύεται» από χρέος προς κράτη που δεν «κουρεύεται». Η νέα δανειακή σύμβαση συνεχίζει στον ίδιο δρόμο. Με αυτή το σύνολο του χρέους θα υπαχθεί στο βρετανικό Δίκαιο, ενώ πριν από δύο χρόνια υπαγόταν σχεδόν όλο στο ελληνικό Δίκαιο. Η διαφορά δεν είναι καθόλου ασήμαντη. Εκτός από το γεγονός ότι το βρετανικό Δίκαιο ευνοεί το δανειστή και καθιστά το χρέος ενυπόθηκο, θα αποδειχτεί μοιραίο, εάν η δυναμική πετάξει την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης. Το «κούρεμα» είναι θετικό, αλλά ανεπαρκές για να καταστήσει το χρέος εξυπηρετήσιμο. Το χειρότερο είναι το νέο Μνημόνιο. Πρόκειται για την ίδια συνταγή με αυξημένη δόση λιτότητας. Είναι λογικό να εκτιμήσουμε ότι το νέο Μνημόνιο θα επιτείνει το αδιέξοδο. Με άλλα λόγια, το νέο πακέτο στρώνει το δρόμο για μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία - κατάρρευση, η οποία πιθανόν να πετάξει τη χώρα και εκτός Ευρωζώνης, παρότι αυτό δεν είναι στις προθέσεις ούτε του ευρω-ιερατείου ούτε της Αθήνας. Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα θα μετατραπεί σε έρμαιο των δανειστών της. Με τη δημόσια περιουσία να έχει υποθηκευτεί και εκποιηθεί, δεν θα υπάρχει βάση για να στηριχτεί η ανασυγκρότηση της οικονομίας. Η Ελλάδα είχε αντικειμενικά περιθώρια να δια πραγματευτεί ένα βιώσιμο πρόγραμμα ανάταξης. Δεν είχε, όμως, τις υποκειμενικές προϋποθέσεις. Η πολιτική ελίτ δεν είχε επεξεργαστεί ρεαλιστικό εναλλακτικό εθνικό σχέδιο. Επίσης, δεν έχει προετοιμάσει το κράτος και την κοινωνία για το ενδεχόμενο συντεταγμένης χρεοκοπίας. Για την ακρίβεια, είναι ανίκανη να συζητήσει μια τέτοια επιλογή. Ούτε διανοεί ται να χρησιμοποιήσει ως διαπραγματευτικό όπλο το γεγονός ότι παραμένει συστημικός κίνδυνος για την Ευρωζώνη. Μια στάση πληρωμών θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στην Ελλάδα. Η απειλή ότι δεν θα πληρώνονται μισθοί και συντάξεις είναι κινδυνολογική, αφού η τρόικα θα πάψει να χρηματοδοτεί το πρωτογενές έλλειμμα. Πρόβλημα θα έχει το τραπεζικό σύστημα, αλλά κι αυτό αντιμετωπίζεται. Δεν είναι καθόλου σίγουρο, όμως, ότι θα φτάναμε εκεί. Μια στάση πληρωμών θα έστρεφε τις Αγορές εναντίον των άλλων αδύναμων κρίκων, προκαλώντας αναπόφευκτα καταστροφικό ντόμινο. Με άλλα λόγια, η εγκατάλειψη της Ελλάδας ισοδυναμεί με άλμα στο κενό για την Ευρωζώνη.