26/09/2011
του Σωτήρη Ξενάκη Το θυμάμαι σαν να έγινε χθες κι ας έχουν περάσει ήδη 22 χρόνια. Δημοσιογράφος που δεν είχα κλείσει ακόμα χρόνο στη δουλειά, ετοιμαζόμουν να πάω στη Βουλή για να καλύψω μια πολύ σημαντική συνεδρίαση. Άκουσα την είδηση στο ραδιόφωνο. Ο Παύλος Μπακογιάννης είχε πέσει νεκρός από τις σφαίρες των δολοφόνων της «17 Νοέμβρη». Ζούσαμε τότε μια πολύ ταραγμένη περίοδο με τα πολιτικά πάθη στα ύψη. Ο Μπακογιάννης ήταν ένα από τα πιο σημαντικά πρόσωπα εκείνης της εποχής. Δημοσιογράφος από τους πλέον καταξιωμένους. Μετά αποφάσισε το πέρασμα στην πολιτική. Και είχε συμβάλει τα μέγιστα στην προσέγγιση της Αριστεράς με την Δεξιά, γεγονός πρωτόγνωρο για τον τόπο αυτό.
Δεν θα μείνω άλλο στα ιστορικά γεγονότα γιατί ο καθένας μπορεί να τα προσεγγίζει από διαφορετική σκοπιά. Θέλω μόνο να καταθέσω μια προσωπική εμπειρία: Λίγες εβδομάδες πριν οι τρομοκράτες του κόψουν το νήμα της ζωής, ζήτησα από έναν συνάδελφο μου πολύ πιο έμπειρο και αρκετά μεγαλύτερο σε ηλικία από εμένα να μεσολαβήσει για να μπορέσω να κάνω μια σύντομη συνέντευξη από τον Μπακογιάννη σε ένα μικρό περιφερειακό ραδιόφωνο που μόλις είχε ανοίξει. Το ζήτησα με το θράσος των 23 χρόνων μου και με την βεβαιότητα ότι θα εισέπραττα ένα μεγαλοπρεπές «όχι».
Κι όμως, μια μέρα μετά, ο Μπακογιάννης πέρασε από την μικρή αίθουσα των κοινοβουλευτικών συντακτών μαζί με τον συνάδελφο από τον οποίο είχα ζητήσει να μεσολαβήσει. «Άντε, πάρε το κασετόφωνο σου και πάμε να μιλήσουμε» μου είπε ο Μπακογιάννης χαμογελαστός. Κατευθυνθήκαμε στο εντευκτήριο της Βουλής όπου για πάνω από 20 λεπτά μου απαντούσε σε ό,τι τον ρωτούσα. Εκείνος ο διάσημος και πολύφερνος παράγοντας της πολιτικής ζωής με εμένα τον άγνωστο πιτσιρικά δημοσιογράφο που δούλευε σε ένα μικρό επαρχιακό περιφερειακό ραδιόφωνο.
Δυστυχώς, αυτή ήταν η πρώτη άλλα και η τελευταία φορά που μίλησα μαζί του. Θα θυμάμαι όμως πάντοτε έναν άνθρωπο απλό και καταδεκτικό, έναν πολιτικό που δεν το ένοιαξε πόσο «κορυφαίος» ήταν ο δημοσιογράφος στον οποίο αφιέρωσε 20 λεπτά από τον χρόνο του. Κι αυτό για μένα υπήρξε εμπειρία ζωής που δεν θα ξεχάσω ποτέ...
Όπως δεν ξεχάσω-ειδικά σήμερα που συμπληρώνονται 22 χρόνια από την δολοφονία του - μια φράση του Παύλου Μπακογιάννη που νομίζω είναι πιο επίκαιρη από ποτέ: «Στις Δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα...»
Στηρίξτε το Ωραιόκαστρο, υποστηρίξτε την τοπική αγορά!
Δεν θα μείνω άλλο στα ιστορικά γεγονότα γιατί ο καθένας μπορεί να τα προσεγγίζει από διαφορετική σκοπιά. Θέλω μόνο να καταθέσω μια προσωπική εμπειρία: Λίγες εβδομάδες πριν οι τρομοκράτες του κόψουν το νήμα της ζωής, ζήτησα από έναν συνάδελφο μου πολύ πιο έμπειρο και αρκετά μεγαλύτερο σε ηλικία από εμένα να μεσολαβήσει για να μπορέσω να κάνω μια σύντομη συνέντευξη από τον Μπακογιάννη σε ένα μικρό περιφερειακό ραδιόφωνο που μόλις είχε ανοίξει. Το ζήτησα με το θράσος των 23 χρόνων μου και με την βεβαιότητα ότι θα εισέπραττα ένα μεγαλοπρεπές «όχι».
Κι όμως, μια μέρα μετά, ο Μπακογιάννης πέρασε από την μικρή αίθουσα των κοινοβουλευτικών συντακτών μαζί με τον συνάδελφο από τον οποίο είχα ζητήσει να μεσολαβήσει. «Άντε, πάρε το κασετόφωνο σου και πάμε να μιλήσουμε» μου είπε ο Μπακογιάννης χαμογελαστός. Κατευθυνθήκαμε στο εντευκτήριο της Βουλής όπου για πάνω από 20 λεπτά μου απαντούσε σε ό,τι τον ρωτούσα. Εκείνος ο διάσημος και πολύφερνος παράγοντας της πολιτικής ζωής με εμένα τον άγνωστο πιτσιρικά δημοσιογράφο που δούλευε σε ένα μικρό επαρχιακό περιφερειακό ραδιόφωνο.
Δυστυχώς, αυτή ήταν η πρώτη άλλα και η τελευταία φορά που μίλησα μαζί του. Θα θυμάμαι όμως πάντοτε έναν άνθρωπο απλό και καταδεκτικό, έναν πολιτικό που δεν το ένοιαξε πόσο «κορυφαίος» ήταν ο δημοσιογράφος στον οποίο αφιέρωσε 20 λεπτά από τον χρόνο του. Κι αυτό για μένα υπήρξε εμπειρία ζωής που δεν θα ξεχάσω ποτέ...
Όπως δεν ξεχάσω-ειδικά σήμερα που συμπληρώνονται 22 χρόνια από την δολοφονία του - μια φράση του Παύλου Μπακογιάννη που νομίζω είναι πιο επίκαιρη από ποτέ: «Στις Δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα...»
Στηρίξτε το Ωραιόκαστρο, υποστηρίξτε την τοπική αγορά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου