Μπύρα, τηγανητές πατάτες και τύφλωση

 

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Λοιπόν, αδέρφια, ο Μάρτενς κι η Φράου Μπλύχερ του Βερολίνου άραγε αγαπούν την Ελλάδα πιο πολύ από τον Αντώνη; Όποιος από σας το πιστεύει αυτό, να φωνάξει «Γιαβόλ χερ Κομμαντάντ» και να περάσει να πάρει βουρστ με ξυνολάχανο και μια μπύρα. Την προτέρα, γερμανιστί, φράση θα την καταλάβει κι ο χερ Μάρτενς, διότι ως γνωστόν τα Φλαμανδικά, κάτι σαν κατσαρά Ολλανδικά, είναι ξαδερφάκια με τα γερμανικά κι ο πρώην πτηνοτρόφος και μετέπειτα Ραϊχσφύρερ τον SS, ο «πιστός Χάϊνριχ» Χίμμλερ, κατέτασσε τους Φλαμανδούς στους «εθνικά Γερμανούς», άλλως Volkdeutsch. Η εκτίμησις ήτο αμοιβαία κι ενώ οι Φλαμανδοί κι οι Γαλλόφωνοι Βαλλόνοι τρωγόντουσαν σαν τα σκυλιά, σ’ ένα θέμα τα βρήκανε. Αμφότεροι στηνόντουσαν στην ουρά κατά χιλιάδες, στα γραφεία κατάταξης εθελοντών για τα Waffen SS. Οι Φλαμανδοί βεβαίως είναι λίγο ριγμένοι, γιατί για κανέναν ηγέτη τους δεν είπε ο Αδόλφος αυτό που είπε για τον Λεόν Ντεγκρέλ, τον Αρχηγό του κόμματος των Βαλλόνων «Ρεξιστών»: «αν είχα ένα γιο, θα ήθελα να ήταν σαν τον Λεόν». Ο πολυπαρασημοφορημένος στο Ρωσικό μέτωπο Ντεγκρέλ έζησε μετά τον Β’ Π.Π. εξόριστος στην φρανκική Ισπανία, όπως και πολλοί άλλοι Βαλλόνοι και Φλαμανδοί συνεργάτες των Ναζί, όσοι γλύτωσαν από τον κόκκινο οδοστρωτήρα, γιατί στο Βέλγιο τους περίμενε ο τοίχος και το ντουφέκι.
Εκεί στα παχιά χωράφια της Φλάνδρας, στην χώρα – εταιρεία που εφηύρε την τηγανητή πατάτα, στο Βέλγιο, είχαν λαμπρές επιδόσεις σε μερικά πράγματα. Κυρίως στην πολύ παθητική, πάρα πολύ παθητική αντίσταση. Οι Γερμαναράδες το ‘χαν ξεφτιλίσει το πράγμα. Κάθε φορά που τους κάπνιζε μπουκάρανε στο Βέλγιο για να την πέσουνε στους Γάλλους. Οι Βέλγοι λοιπόν στον Β΄Π.Π. είχαν καμμιά μισή δεκάδα νεκρούς. Τρομερή αντίσταση. Τρεις από τροχαίο, δυο από ανακοπή κι έναν από διάρροια. Α και λίγους στο Εμπέν Εμαέλ. Απείρως περισσότεροι, χιλιάδες, σκοτώθηκαν στο Ανατολικό μέτωπο και υπερασπιζόμενοι τον ίδιο τον Αδόλφο και την Καγκελαρία στο Βερολίνο το 1945, με τα δυο ρουνικά σίγμα στο πέτο του χιτωνίου τους και την νεκροκεφαλή στο πηλήκιο.
Σημειωτέον ότι την ίδια περίοδο εμείς, οι βρωμοπόδαροι μελαχρινοί νότιοι, ξεφτιλίζαμε τους Ιταλούς, μας παρουσιάζανε έκπληκτοι όπλα οι Γερμανοί στα Οχυρά της «Γραμμής Μεταξά» για την γενναιότητα μας και λειώναμε στα βουνά, στα μπλόκα, στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα και στο Ελ Αλαμέϊν.
Οι Βέλγοι επίσης διετέλεσαν οι σκληρότεροι αποικιοκράτες. Το Κογκό, αδέρφια, ήταν προσωπικό φέουδο του Βασιλιά του Βελγίου και αυτοί οι πιστοί καθολικοί ευρωπαίοι κόβανε χέρια αβέρτα και ντουφεκάγανε νομιστεράκια για φρονηματισμό αλλά και για σπορ.
Τα λέω αυτά για να γνωριζόμαστε. Όταν ακούτε ότι μιλάει ο τάδε, να ξέρετε από πού κρατάει η σκούφια του, ποιος είναι και τι καπνό φούμαρε στην Ιστορία η χώρα του.
Άντε, να σας πω το ωραίο; Ξέρετε ποιοι ευρωπαίοι ήταν και είναι αγαπητοί στο Κογκό; Μαντέψτε. Ε, ναι, οι Έλληνες! Γιατί ζούσαν μαζί με τον κόσμο. Κάνανε παιδιά με καμμιά ωραία μαυρούλα, τα βαφτίζανε τα προσέχανε. Είχανε φίλους μαύρους. Δουλεύανε και τρώγανε, συγχρωτιζόντουσαν μαζί με αυτούς που οι Βέλγοι θεωρούσαν κάτι παραπάνω από χιμπαντζήδες. Έχω μια καλή φίλη, μαύρη καλλονή. Τη Νατάσα. Μπαμπάς μυτιληνιός και μάνα απ’ το Ζαΐρ. Υπάρχουν χωριά με μαυράκια που τα λένε Γιώργο, Θανάση, Αναστασία, βαφτισμένα, που μιλάνε ελληνικά.
Να λοιπόν που δεν είμαστε όλοι οι λαοί ίδιοι. Έχουμε διαφορετικό χνάρι στον κόσμο και στην Ιστορία.
Δεν λέω, προς Θεού, ότι ο Βίλφριντ Μάρτενς είναι ολοκληρωτικός. Αντιθέτως, για να μαθαίνετε, η Χριστιανοδημοκρατία στην Ευρώπη κατά τον Β’ ΠΠ ήταν πραγματική δύναμη αντίστασης. Π.χ. τις συγκλονιστικές επιστολές διαμαρτυρίας που έστελνε στους εθνικοσοσιαλιστές ηγέτες ο καθολικός Αρχιεπίσκοπος της Βαυαρίας, δεν τόλμησε να τις στείλει κανένας κοσμικός αριστερός.
Απλώς ο κ. Μάρτενς θα πρέπει να γνωρίζει σε ποιον λαό αναφέρεται και σε ποιον Ηγέτη αυτού του λαού, όπως κι αυτός να θυμάται από πού έρχεται. Εμείς έχουμε μια παράδοση αντίστασης, αυτοί μια παράδοση καρτερικής οπισθοπορείας, για να το θέσω ευγενικά.
Γιατί όταν περάσουν οι μήνες και όλα αυτά, Μνημόνια 1,2, 3, Μεσοπρόθεσμο και λοιπά σωτήρια, και αποδειχθεί γι’ άλλη μια φορά ότι, όπως είπε ο ενοχλητικός Σαμαράς, θα έχουν επιδεινώσει το πρόβλημα, τότε τι;
Είναι προφανές ότι σε όλη αυτή την πολεμική εναντίον της ΝΔ και του Αρχηγού της, έχουν βάλει το χέρι τους και κάποιοι ημεδαποί. Αξιοποιώντας γνωριμίες και σχέσεις που δημιουργήθηκαν στο παρελθόν, διαβάλλουν τον Αντώνη Σαμαρά και την θέση του.
Χρέος του κόμματος και των αρμοδίων τομέων είναι με απεσταλμένους και σαφή κείμενα να εξηγήσουν μ’ επιμονή την βαθύτατα ευρωπαϊκή θέση του κόμματος στα αδελφά κόμματα και κυβερνήσεις. Σύμμαχος του Αντώνη είναι και θα είναι η αμείλικτη πραγματικότητα. Και υπάρχει ένα ανελέητο επιχείρημα, όχι μόνο προς το ΕΛΚ αλλά προς άπαντες: η πολιτική αυτή οδηγεί μαθηματικά στην πτώχευση.
Όταν πτωχεύει κάποιος, ποιοί χάνουν πρώτοι τα χρήματα τους ή σίγουρα το μεγαλύτερο μέρος αυτών; Οι δανειστές.
Η Ευρώπη, ηγεσίες και τραπεζίτες, έχουν παγιδευτεί στο κερδοσκοπικό παιχνίδι που παίχτηκε ανεξέλεγκτα. Αγορά «σκοτωμένων» ελληνικών ομόλογων και ταυτόχρονα πώληση «ασφάλειας» για την Ελλάδα και αγορά «ασφάλειας» γι’ άλλες χώρες, έφτιαξαν με ασύλληπτη φούσκα, με την οποία δεν ξέρουν τι να κάνουν! Έτσι ακολουθούν την πεπατημένη για μας. Περικοπές δαπανών και φόροι, φόροι, φόροι. Σου λέει, τόσα σας λείπουν, τόσο να αυξήσετε τους φόρους. Αμ δε.
Το αποτέλεσμα, αν δεν το προλάβει το τσουνάμι της κοινωνικής έκρηξης, θα είναι η ερημοποίηση της εσωτερικής αγοράς, καλπάζουσα ανεργία και αβυσσαλέα ύφεση.  Θα γίνουν φοβερές και τριζάτες φορολογικές και αντιγραφειοκρατικές, αντικρατιστικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα έχουν ένα μικρό πρόβλημα: δεν θα υπάρχει τίποτα για να φορολογηθεί. Αποκρατικοποιήσεις πρέπει να γίνουν, οι περισσότερες, για να ξηλωθεί και το πράσινο παρακράτος αλλά η όλη οικονομία πάει στην κατηφόρα χωρίς φρένα. Δεν θα λυθεί το πρόβλημα επειδή ξεπουλήσαμε και πετάξαμε το ισχνό τίμημα στο πηγάδι χωρίς πάτο.
Τότε, το ελληνικό κανόνι θα ηχήσει ακόμη και στο υπερπέραν και δεν θα πετύχει μόνο την παραπάνω «φούσκα» αλλά θα πετύχει στο δόξα πατρί και τις ευρωπαϊκές ηγεσίες που θα τρέχουν για να μην πέσουν στο κεφάλι τους τα συντρίμμια της ευρωζώνης, οι τράπεζες τους, και για να εξηγήσουν στους ψηφοφόρους τους την τύφλα που τους έδερνε.
Αυτό που βλέπει ο Αντώνης, αυτό που βλέπουν οι Financial Times, το Forbes, ο Guardian, αυτό που ξέρουν οι Ούγγροι κι οι Ιρλανδοί και ψυλλιάζονται πλέον κι άλλοι, θα το μάθουν επώδυνα όλοι. Ακόμη κι αυτοί ή αυτές εξ Ελλάδος που ρουφιανεύουν τον Σαμαρά, μπας και τον γραντζουνίσουν με τα βρώμικα νύχια τους. Στο τέλος θα αποδειχθεί ότι αυτός που έλεγε ναι στους στόχους αλλά με άλλη μέθοδο, αυτός που αλύγιστος υπερασπίστηκε την Πατρίδα έναντι όλων, είναι και αυτός που έχει τελικά την πιο ευρωπαϊκή στάση. Κοντός ψαλμός…