Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΝΔ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ «ΗΛΙΟΣ»

Η Νέα Δημοκρατία επίμονα και σταθερά, εδώ και δυόμιση χρόνια, προτείνει τη λήψη πολιτικών ανάταξης και ανάπτυξης της οικονομίας.

Το Πρόγραμμα «Ήλιος» φαίνεται να βρίσκεται σ’ αυτήν την κατεύθυνση. Γι’ αυτό και λέμε «ναι» επί της αρχής. Έχουμε, όμως, μια σειρά σοβαρών επιφυλάξεων που απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή, όπως:

• Η ιδιαίτερα φιλόδοξη εκτίμηση εξαγωγής 10 GW ηλεκτρικής ενέργειας, χωρίς να υπάρχει εμπεριστατωμένη μελέτη που να συνεκτιμά όλες τις τεχνικές, νομικές και οικονομικές παραμέτρους.
• Ο υπολογισμός των εσόδων του «Ήλιος» σε 15 δισ. ευρώ, που δεν προκύπτει, ωστόσο, από πουθενά, επειδή τα έσοδα αυτά παραμένουν απροσδιόριστα. Σημαντική παράμετρος είναι η τιμή πώλησης. Πώς και από ποιόν θα καθοριστεί η τιμή; Ποιός εγγυάται ότι θα εξυπηρετείται το συμφέρον της χώρας, δεδομένου – για παράδειγμα – ότι στη Γερμανία οι τιμές αγοράς ενέργειας από φωτοβολταϊκά συστήματα, είναι ιδιαίτερα χαμηλές;
• Η δέσμευση μείωσης του δημοσίου χρέους μέσω των εσόδων των 15 δισ. ευρώ, που σε ενδεχόμενη αποτυχία ή μερική υλοποίηση του «Ήλιος», υποχρεώνουν τη χώρα σε αναζήτηση ισοδύναμου ποσού από άλλες πηγές.
• Η ανεπάρκεια των υφιστάμενων εγχώριων και διευρωπαϊκών δικτύων μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας και η απουσία σαφούς χρηματοδοτικού πλαισίου αναβάθμισης τους ή κατασκευής νέων, που αποτελεί προαπαιτούμενο για την υλοποίηση του έργου.
• Το ζήτημα της στατιστικής μεταφοράς της ενέργειας, μέσω της οποίας, κανείς δεν μπορεί να προϋπολογίσει πόση ενέργεια θα εξάγεται πραγματικά και πως θα απορροφάται η φυσική παραγόμενη ενέργεια.

• Η πρόβλεψη ότι οι όροι σύνδεσης του «Ήλιος» θα δίδονται κατά προτεραιότητα, η οποία καταργεί την αρχή της χρονικής προτεραιότητας για τους υπόλοιπους επενδυτές ΑΠΕ, ενώ έρχεται σε αντίθεση με τις αρχές της ασφάλειας του δικαίου, της προστατευόμενης εμπιστοσύνης, της ισότητας κλπ. και για το λόγο αυτό μπορεί πιθανότατα, να κριθεί αντισυνταγματική.
• Τα ασαφή αντισταθμιστικά οφέλη, δηλαδή η αμφίβολη προστιθέμενη αξία του «Ήλιος» για την εγχώρια βιομηχανία κατασκευής φωτοβολταϊκών.

Επισημαίνουμε ενδεικτικά όλα αυτά, γιατί από την ενδεχόμενη αποτυχία ή μερική υλοποίηση του εγχειρήματος, κινδυνεύουν να επιβαρυνθούν τελικά ο Έλληνας καταναλωτής ηλεκτρικής ενέργειας, οι εγχώριοι επενδυτές φωτοβολταϊκών συστημάτων ή άλλων τεχνολογιών ΑΠΕ, αλλά και συνολικά η χώρα και οι πολίτες της.

Σε κάθε περίπτωση τονίζουμε ότι, οι διατάξεις του παρόντος νομοσχεδίου, καθώς και το σύνολο της εθνικής ενεργειακής μας πολιτικής, τελούν υπό μελέτη και υπό την αίρεση της διαμορφούμενης νέας ευρωπαϊκής ενεργειακής πολιτικής.

Ξεκάθαρη πρόθεσή μας είναι να βοηθήσουμε το ελπιδοφόρο Πρόγραμμα «Ήλιος» να θωρακισθεί θεσμικά, ώστε να τεθεί πάνω σε υγιείς βάσεις, να ενισχυθούν ουσιαστικά οι διαδικασίες υλοποίησής του, καθώς και η μετέπειτα λειτουργικότητα, η αποδοτικότητα και εν γένει η αποτελεσματικότητά του, προς όφελος, κυρίως, της Εθνικής Οικονομίας, αλλά και της Ευρώπης. (Δήλωση που έκανε ο Υπεύθυνος του Τομέα Πολιτικής Ευθύνης Ενέργειας και Φυσικών Πόρων της Νέας Δημοκρατίας, Βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης κ. Σταύρος Καλαφάτης, μετά την ομιλία του στην Ολομέλεια της Βουλής κατά τη συζήτηση σχεδίου νόμου του ΥΠΕΚΑ, οι διατάξεις του οποίου αφορούν μεταξύ άλλων και στο Πρόγραμμα «ΗΛΙΟΣ»).

Το κλικ της ημέρας: Στα μπλε!

...βάφεται το Ωραιόκαστρο!

Πιο επίκαιρη παρά ποτέ η 25η Μαρτίου

Είμαστε εις το «εμείς» κι’ όχι εις το «εγώ»

Όσοι έχουν την τύχη μας σήμερον εις τα χέρια τους, όσοι μας κυβερνούν, μεγάλοι και μικροί, και υπουργοί και βουλευταί, το ’χουν σε δόξα, το ’χουν σε τιμή, το ’χουν σε ικανότη το να τους ειπής ότι έκλεψαν, ότι πρόδωσαν, ότι ήφεραν τόσα κακά εις την πατρίδα. Είναι άξιοι άνθρωποι και τιμώνται και βραβεύονται. Όσοι είναι τίμιοι κατατρέχονται ως ανάξιοι της κοινωνίας και της πολιτείας.
Αυτά δεν τα λέγω εγώ μοναχός, τα λέγει όλο το κοινό και οι ’φημερίδες. Κι’ όσα σημειώνω τα σημειώνω γιατί δεν υποφέρνω να βλέπω το άδικον να πνίγη το δίκιον. Διά ’κείνο έμαθα γράμματα εις τα γεράματα και κάνω αυτό το γράψιμον το απελέκητο, ότι δεν είχα τον τρόπον όντας παιδί να σπουδάξω· ήμουν φτωχός κ’ έκανα τον υπερέτη και τιμάρευα άλογα κι’ άλλες πλήθος δουλειές έκανα να βγάλω το πατρικό μου χρέος, οπού μας χρέωσαν οι χαραμήδες, και να ζήσω κ’ εγώ σε τούτην την κοινωνίαν όσο έχω τ’ αμανέτι του Θεού εις το σώμα μου. Κι’ αφού ο Θεός θέλησε να κάμη νεκρανάστασιν εις την πατρίδα μου, να την λευτερώση από την τυραγνίαν των Τούρκων, αξίωσε κ’ εμένα να δουλέψω κατά δύναμη λιγώτερον από τον χερώτερον πατριώτη μου Έλληνα. Γράφουν σοφοί άντρες πολλοί, γράφουν τυπογράφοι ντόπιοι και ξένοι διαβασμένοι για την Ελλάδα – ένα πράμα μόνον με παρακίνησε κ’ εμένα να γράψω, ότι τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι· όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι’ όλοι μαζί και να μην λέγη ούτε ο δυνατός «εγώ» , ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγη ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστή μόνος του και φκειάση, ή χαλάση, να λέγη εγώ· όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκειάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι’ όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλωμεν να φκειάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί. Έγραψα γυμνή την αλήθεια, να ειδούνε όλοι οι Έλληνες ν’ αγωνίζωνται διά την πατρίδα τους, διά την θρησκεία τους, να ιδούνε και τα παιδιά μου και να λένε· «Έχομεν αγώνες πατρικούς, έχομεν θυσίες», αν είναι αγώνες και θυσίες. Και να μπαίνουν σε φιλοτιμίαν και να εργάζωνται εις το καλό της πατρίδας τους, της θρησκείας τους και της κοινωνίας. Ότι θα είναι καλά δικά τους. Όχι όμως να φαντάζωνται για τα κατορθώματα τα πατρικά, όχι να πορνεύουν την αρετή και να καταπατούν τον νόμον και να ’χουν την επιρροή για ικανότη.                                                                                                        Επειδήτις ολοένα λέγω κατάχρησες, μη στοχάζεστε ότι έχω πάθος εις τους ανθρώπους. Ψάξετε της ’φημερίδες, τηράτε και τα πραχτικά των Βουλών, μ’ όλον οπού ’ναι τέτοιες Βουλές οπού ’περασπίζονται την κλεψιά και ’διοτέλεια και πολεμούνε την δικαιοσύνη· και μ’ όλον αυτό θα ιδήτε αν αληθινά είναι αυτά οπού σημειώνω.

Στρατηγού Mακρυγιάννη Aπομνημονεύματα”, τόμος B΄, Eλληνικά Γράμματα/Tα Nέα 2006

ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Δ' ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ!!!

 

Τείχος ει των Παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε,
καί πάντων των εις σε προστρεχόντων·
ο γαρ του ουρανού καί της γης, κατεσκεύασέ σε Ποιητής,

Άχραντε, οκήσας εν τη μήτρα σουκαί πάντας σοι προσφωνείν διδάξας·
χαίρε η στήλη της παρθενίας
χαίρε η πύλη της σωτηρίας
χαίρε αρχηγέ νοητής αναπλάσεως
χαίρε χορηγέ θεϊκής αγαθότητος
χαίρε συ γάρ ανεγέννησας τους συλληφθέντας αισχρώς
χαίρε συ γαρ ενουθέτησας τους συληθέντας τον νούν
χαίρε η τον φθορέα των φρενών καταργούσα

χαίρε η τον σπορέα της αγνείας τεκούσα
χαίρε παστάς ασπόρου νυμφεύσεως
χαίρε πιστούς Κυρίω αρμόζουσα
χαίρε καλή κουροτρόφε παρθένων
χαίρε ψυχών νυμφοστόλε αγίων

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Ύμνος άπας ηττάται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων,
τω πλήθει των πολλών οικτιρμών σου·
ισαρίθμους γαρ τή ψάμμω οδάς, αν προσφέρωμέν σοι Βασιλεύ άγιε,
ουδέν τελούμεν άξιον, ών δέδωκας ημίν, τοις σοι βοώσιν·

Αλληλούϊα.

Φωτοδόχον λαμπάδα, τοις εν σκότει φανείσαν,
ορώμεν τήν αγίαν Παρθένον·
το γάρ άϋλον άπτουσα φως,
οδηγεί πρός γνώσιν θεϊκήν άπαντας,
αυγή τόν νουν φωτίζουσα, κραυγή δε τιμωμένη ταύτα·
χαίρε ακτίς νοητού ηλίου
χαίρε βολίς του αδύτου φέγγους
χαίρε αστραπή τας ψυχάς καταλάμπουσα

χαίρε ως βροντή τους εχθρούς καταπλήττουσα
χαίρε ότι τον πολύφωτον ανατέλλεις φωτισμόν
χαίρε ότι το πολύρρυτον αναβλύζεις ποταμόν
χαίρε της κολυμβύθρας ζωγραφούσα τον ρύπον
χαίρε λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν
χαίρε κρατήρ κιρνών αγαλλίασιν
χαίρε οσμή της Χριστού ευωδίας

χαίρε ζωή μυστικής ευωχίας

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Χάριν δούναι θελήσας, οφλημάτων αρχαίας,
ο πάντων χρεωλύτης ανθρώπων, επεδήμησε δι’ εαυτού,
πρός τους αποδήμους της αυτού χάριτος·
καί σχίσας το χειρόγραφον,
ακούει παρά πάντων ούτως·

Αλληλούϊα.

Ψάλλοντές σου τόν τόκον, ανυμνούμεν σε πάντες,
ως έμψυχον ναόν Θεοτόκε·
εν τή ση γαρ οικήσας γαστρί,
ο συνέχων πάντα τή χειρί Κύριος ηγίασεν,
εδόξασεν, εδίδαξεν βοάν σοι πάντας·
χαίρε σκηνή του Θεού και Λόγου
χαίρε Αγία Αγίων μείζων
χαίρε κιβωτέ χρυσωθείσα τω Πνεύματι
χαίρε θησαυρέ της ζωής αδαπάνητε
χαίρε τίμιον διάδημα βασιλέων ευσεβών
χαίρε καύχημα σεβάσμιον ιερέων ευλαβών
χαίρε της Εκκλησίας ο ασάλευτος πύργος
χαίρε της βασιλείας το απόρθητον τείχος
χαίρε δι’ ης εγείρονται τρόπαια
χαίρε δι’ ης εχθροί καταπίπτουσι
χαίρε χρωτός του εμού θεραπεία
χαίρε ψυχής της εμής σωτηρία

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Ώ πανύμνητε Μήτερ,
η τεκούσα τόν πάντων Αγίων αγιώτατον Λόγον (τρις')
δεξαμένη τήν νυν προσφοράν, από πάσης ρύσαι συμφοράς άπαντας,
και της μελλούσης κολάσεως, τους συμβοώντας·

Αλληλούϊα.

Βασίλειος Μαρκεζίνης:Γιατί Πολεμάω για Κοινωνική Συμφιλίωση

Αναδημοσίευση από anixneuseis 

Η ομιλία του Ακαδημαϊκού Βασίλειου Μαρκεζίνη στο Πολεμικό Μουσείο την Τρίτη 20 Μαρτίου.

Η χώρα μας βιώνει μια πρωτοφανή κρίση. Παρά τις καθησυχαστικές δηλώσεις που ακούμε συχνά από τον πρωθυπουργό αλλά και από όλα τα κυβερνητικά στελέχη, θεωρώ ότι όλοι τους ξέρουν καλά ότι δεν λένε όλη την αλήθεια στον λαό. Αυτό ισχύει και για τις πρόσφατες ανακοινώσεις σχετικά με τις υποτιθέμενες θετικές συνέπειες της εφαρμογής του PSI, το οποίο οι αγορές, αν μη τι άλλο, δεν φαίνεται να αντιμετωπίζουν με την αισιοδοξία που εκφράζει ο Έλληνας πρωθυπουργός (βλ. The Times, 20 Μαρτίου 2012, σ. 50).

Η Ελλάδα λοιπόν βρίσκεται σε κρισιμότατη κατάσταση, η οποία, σύμφωνα με πολλούς ξένους παρατηρητές και αξιωματούχους, είναι πολύ πιθανό να επιδεινωθεί. Η ύφεση, που άγγιζε το 7,5% το τελευταίο τρίμηνο του 2011 και, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, θα παραμείνει στο 4-5% (αν όχι και περισσότερο) στη χρονιά που διανύουμε. Η ανεργία αναμφισβήτητα θα αυξηθεί. Το κόστος ζωής, ομοίως, θα ανέβει. Τα εισοδήματα των πολιτών, από την άλλη πλευρά, θα μειωθούν δραστικά. Οι συντάξεις έχουν σχεδόν μηδενισθεί και ως μοντέλο βιωτικού επιπέδου οι Ευρωπαίοι φίλοι μας μας επιβάλλουν αυτό της Βουλγαρίας ή και της Ρουμανίας, λύση που χαροποιεί μερικούς επιχειρηματίες μας! Η αγορά θα στεγνώσει από ρευστό. Μόνον οι τράπεζες θα καταφέρουν να ανακεφαλαιοποιηθούν έχοντας παντού στον κόσμο μεταβληθεί στο ασθενέστατο σημείο το σύγχρονου καπιταλισμού. Έτσι, τα όποια κονδύλια βρεθούν για δημόσια έργα θα κάνουν – κυρίως – ακόμη πλουσιότερους ορισμένους πλούσιους επιχειρηματίες, οι οποίοι, απλώς, θα εκμεταλλευθούν την εργασία ενός απίστευτα κακοπληρωμένου εργατικού δυναμικού.
Επιπλέον, όμως, όπως και οι περισσότεροι ξένοι σχολιαστές, προσωπικά δεν έχω πειστεί ότι η κυβέρνηση θα μπορέσει να εκπληρώσει τους όρους που της επέβαλαν. Η σχεδιαζόμενη αλλά αμφιλεγόμενη «άσκηση σωτηρίας» μπορεί να μην τελεσφορήσει. Πολλοί ξένοι ειδικοί πιστεύουν ότι η χρεοκοπία δεν θα αποφευχθεί. Η έξοδος από το ευρώ, επίσης, δεν μπορεί να αποκλειστεί ως ενδεχόμενο, απλώς έχει αναβληθεί. Και η έξοδος αυτή – δεν πρέπει να το ξεχνάμε – δεν αποτελεί ζήτημα επιλογής για τους Έλληνες, αλλά μια εξέλιξη την οποία τεχνηέντως θα επιβάλουν οι ξένοι όταν θα έχουν πια απηυδήσει πλήρως με τη χώρα μας! Ακόμη πιο ανησυχητικό όμως είναι το τι θα γίνει όταν ξεσπάσει η (σχεδόν αναπόφευκτη) κοινωνική αναταραχή στους δρόμους και πώς (ή μάλλον αν) θα σταθεί δυνατόν να αποτραπεί. Γιατί προσοχή: με το να λέμε ότι αυτή πηγάζει από μερικούς αριστερούς ή κουκουλοφόρους δεν είμεθα μόνο υπεύθηνοι αυταπάτης αλλά και απάτης!

                              —————————

Τα άτομα που «ενορχήστρωσαν» αυτή την πορεία, τις συνέπειες της οποίας σύντομα θα βιώσουμε ακόμη πιο έντονα, είναι οι ορισμένοι αποτυχημένοι πολιτικοί των ελληνικών κυβερνήσεων από το 2000 και μετά.
Αυτή η ολέθρια πορεία, όμως, δεν θα ήταν δυνατόν να έχει καθοριστεί μόνον από τους ίδιους. Έτσι, οι πολιτικοί μας έλαβαν πολύτιμη βοήθεια από ευάριθμους (άπληστους λένε πολλοί)  τραπεζίτες και επιχειρηματίες, οι οποίοι δεν αρκούνται να βγάζουν χρήματα αλλά θέλουν επίσης να «κυβερνούν την Ελλάδα», καθώς και από μερικούς μεγιστάνες των ΜΜΕ, οι οποίοι έχουν μεταμορφώσει τις εφημερίδες και τα τηλεοπτικά κανάλια σε μηχανές προπαγάνδας και παραπληροφόρησης.
Η δυσπιστία των αναγνωστών και των τηλεθεατών απέναντι στα ΜΜΕ, την οποία περίτρανα αποδεικνύουν τα χαμηλά ποσοστά αναγνωσιμότητας και τηλεθέασης, δεν αποτελεί εντούτοις επαρκή τιμωρία για μια τέτοια συμπεριφορά! Έτσι, πολλές ελληνικές εφημερίδες είναι σήμερα οικονομικά υπερχρεωμένες, ενώ αρκετές άλλες μετά βίας καταφέρνουν να επιβιώσουν μοιράζοντας… δωρεάν DVD! Εκεί λοιπόν καταντήσαμε; Έμποροι παλαίων DVD να μας επιβάλλουν μαθήματα ηθικής και πολιτικής δεοντολογίας;
Και σαν να με έφταναν όλα αυτά στα πρόσωπα μερικών από αυτούς τους μηχανορράφους των ΜΜΕ βρίσκουν ιδανικούς «συνεταίρους» ορισμένοι ξένοι παράγοντες οι οποίοι εποφθαλμιούν τους πόρους μας σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο και ορυκτό πλούτο.
Πρός τι μία τέτοια συντονισμένη μεγαλό-συνωμοσία; Και πως αποφεύγεται; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θέλω να εξετάσω σ΄αυτό το δοκίμιο και, στο τελευταίο μέρος, να αναπτύξω μερικές ιδέες μου για περαιτέρω συζήτηση.

                              ————————

Καταρχάς, σκοπός των προαναφερθέντων κατεστημένων – και η χώρα μας δεν κυβερνάται από κατεστημένο αλλά από συντονισμένα κατεστημένα – είναι να χρησιμοποιήσουν τις επερχόμενες εκλογές για να διαιωνίσουν το status quo. Είναι άλλωστε διάχυτος ο φόβος ότι μερικά από αυτά μπορεί και να καταφύγουν σε εκβιασμούς, δωροδοκίες, παραπληροφόρηση και προπαγάνδα για να επιτύχουν τον στόχο τους. Το κεντρικό επιχείρημά τους θα φέρει τους ψηφοφόρους αντιμέτωπους με το δίλημμα: «θέλετε ή δεν θέλετε να μείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση;» Εξαιρουμένου του ΚΚΕ, δεν γνωρίζω άλλο κόμμα το οποίο να δηλώνει αντίθετο με την παραμονή μας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό που λένε σήμερα ακόμη και τα κόμματα της Αριστεράς είναι ό,τι ακριβώς ισχυρίζεται (ορθώς) η Δεξιά τα τελευταία δύο χρόνια: «Θέλουμε να βρούμε έναν τρόπο επαναδιαπραγμάτευσης». Εκτός τούτου, σας επαναλαμβάνω: στο τέλος η απόφαση αν μείνομε δεν θα είναι δικία μας αλλά δικία τους! Ό,τι έγινε το τελευταίο χρόνο δείχνει ότι οι ενέργιες των Ευρωπαίων αποσκοπούσαν να προστατεύσουν τα δικά των συμφέροντα και μόνο παρεμπιπτόντως τα δικά μας!
Θα εξετάσουμε άραγε σοβαρά αυτό το επιχείρημα τους επόμενους δύο μήνες; Ή μήπως θα το απλουστεύσουμε λέγοντας: «Ή είστε μαζί μας ή σας θεωρούμε ότι είστε εναντίον μας»;
Οι Έλληνες έχουν περάσει τους τελευταίους δεκαοκτώ τουλάχιστον μήνες με τέτοια ψευδοδιλήμματα που τους έθετε συστηματικά ο τύπος. Τρομοκρατημένοι από τα ΜΜΕ, υποχώρησαν κάθε φορά σ’αυτές τις πιέσεις. Θα υποχωρήσουν όμως και τώρα; Δεν θα μπορέσουν άραγε να καταλάβουν ότι αυτό το επιχείρημα αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής με σκοπό την αποδυνάμωση – μια και είναι αδύνατη η εξουδετέρωση – των κομμάτων της Αριστεράς; Εάν όμως υποχωρήσουν, αυτοί και μόνο θα φταίνε για τα δέκα (ή και περισσότερα) χρόνια δυστυχίας που τους περιμένουν, όπως και για την απώλεια των εθνικών πόρων τους, που επίσης τους περιμένει στο άμεσο μέλλον.
Σε πολλούς ευσταθεί η άποψη ότι στη χώρα μας η δημοκρατία υπάρχει σήμερα μόνον εν μέρει. Παραδείγματος χάριν, το δικαίωμα της δημόσιων διαδηλώσεων αποτελεί αντικείμενο καθημερινής κατάχρησης χωρίς να αποφέρει κανένα αποτέλεσμα. Εντούτοις, το δικαίωμα καταστολής της δημόσιας διαμαρτυρίας αποτελεί αντικείμενο ακόμη μεγαλύτερης κατάχρησης, η οποία μάλιστα μερικές φορές συνοδεύεται και από πρωτοφανή άσκηση βίας ή ακόμη – όπως φημολογείται – και συγκαλυμμένη κρατική προβοκάτσια. Οι πολιτικοί μας παρεκτρέπονται, σε οικονομικό ή άλλο επίπεδο, αλλά τα ελληνικά ΜΜΕ σπανίως ερευνούν στον δέοντα βαθμό τις ενδείξεις αυτών των παρεκτροπών, ενώ οι ίδιοι οι πολιτικοί στο τέλος καταφέρνουν να απαλλαχθούν από κάθε ευθύνη χρησιμοποιώντας παρωχημένες κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Και σήμερα, μέσα από την τεχνητή επίταση της αντιαριστερής προπαγάνδας, βλέπουμε ένα τμήμα του πολιτικού κόσμου να προσπαθεί να κερδίσει μερικές ποσοστιαίες μονάδες στις δημοσκοπήσεις με κίνδυνο να αναζωπυρωθούν υπό δριμύτατη μορφή οι διχασμοί του Εμφυλίου Πολέμου. Κατά τα φαινόμενα, οι υστερόβουλοι αυτοί υπολογισμοί παραβλέπουν το γεγονός ότι οι ψηφοφόροι, για πρώτη φορά, θα έχουν να επιλέξουν μέσα από μια σειρά μικρότερα κόμματα που θα διεκδικούν την ψήφο τους. Κατά κύριο λόγο, όμως, παραβλέπουν τη βαθιά δυσαρέσκεια του λαού για τα δύο μεγάλα κόμματα που έχουν (κακο)κυβερνήσει τη χώρα εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια. Αυτή η δυσαρέσκεια αποφεύγεται με κομματικά τεχνάσματα;
Τα αστικά κόμματα, καθώς και οι εφημερίδες που εξασφαλίζουν τη στήριξή τους, φέρουν κοινό μερίδιο ευθύνης για την επιδιωκόμενη αυτή πόλωση. Διότι, μπορεί, μετά τις εκλογές, τα κόμματα αυτά να αποδειχθούν ανίκανα να κυβερνήσουν (είτε μόνα τους είτε – πιθανότατα – υπό κάποια μορφή συνεργασίας) εάν έχουν ακυρώσει πλήρως την διάθεση συνεργασίας η ανοχής – τουλάχιστο σ’ ένα βαθμό – των αριστερών κομμάτων με το να τους κολλήσουν την ετικέτα των «επικίνδυνων εξτρεμιστών». Αντίθέτως, όλοι μας πρέπει να είμεθα έτοιμοι να συμπράξομε – έστω και χαλαρά – μαζί τους μέσα στο ευρύτερο δημοκρατικό πλαίσιο και για να εδραιώσομε ακόμη καλύτερα το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Εκτός τούτου, αυτή η ετικέτα των «επικίνδυνων εξτρεμιστών» θα είναι και άδική μια και πολλοί που θα ξηφίσουν αριστερίζοντα ή φιλελεύθερα κόμματα δεν θα είναι ούτε αριστεροί ούτε εξτρεμισταί αλλά άνεργοι, πεινασμένοι ή αδικημένοι μικρό-αστοί, συνταξιούχοι, νέοι άνεργοι, ακόμη και … απογοητευμένοι νεοδημοκράται!
Αυτή είναι η μια μεριά του νομήσματος. Η άλλη είναι ότι σοβαρό μερίδιο της ευθύνης για μια βαθύτερη εθνική διχόνοια ανήκει την ίδια την Αριστερά, εφόσον, αντί να επιζητεί και αυτή τη συμφιλίωση ή τον εκσυγχρονισμό των ιδεών της, ενθαρρύνει την πολιτική σύγκρουση παρουσιάζοντας προγράμματα που, τόσο ως προς το περιεχόμενο όσο και ως προς τη διατύπωσή τους, παραμένουν προσκολλημένα σε μια εντελώς παρωχημένη αριστερή ρητορική. Ακόμη και η Εκκλησία, πραγματικός στυλοβάτης της κοινωνίας μας, απειλείται καθημερινά από μέλη του αριστερού κόσμου (άλλα όχι μόνο), αντί να αντιμετωπίζεται, από κοινού με την ιστορία και τον πολιτισμό μας, ως σημείο αναφοράς για το τι ήμασταν, τι είμαστε, και τι θα μπορούσαμε κάποτε να γίνουμε.
Το ίδιο ισχύει για τον εθνικά αποκοδομητικό ρόλο που έπαιξαν αριστεροί συγγραφείς στην παραγωγή των νέων σχολικών εγχειριδίων του Δημοτικού σχολείου που εγράφησαν στη συνέχεια της απαράδεκτης συμφωνιάς Παπανδρεόυ-Τζέμ που κατέληξε – συχνά με Ελληνο-Κυπριακά χρήματα – στν εμφάνηση συγγραμμάτων που  παρεποιήσαν τα δεινά του λαού και της Εκκλησίας μας κατά την διάρκεια της βάρβαρης τουρκοκράτιας και, αντιστρόφως, να ωραιοποιήσουν τους Ασιάτες κατακτητάς. Η προσπάθεια αυτή έτυχε ευρύτατης αποδοκιμασίας από διάφορα τμήματα της κοινωνίας μας και σήμερα πλέον φυτοζωεί παρα την υποστήρηξη οργανώσεων που πασχίζουν να κρατήσουν ζωντανό το θνήσκοντα Ευρωπαϊκό «Ατλαντισμό». Αναμφισβήτητα όμως συνέβαλλε και αυτή στην εθνική αποσύνθεση, η αποφορά της οποίας έχει ήδη αρχίσει να γίνεται δυσβάσταχτη!
Η συμφιλίωση λοιπόν είναι υποχρέωση όλων, δεξιών και αριστερών, για να υπάρξει η αναγκαία υποδομή για να ανακάμψει εθνικά και οικονομικά η βαρύτατα πάσχουσα πατρίδα μας. Καταδικάζομε λοιπόν όσους και όλους που δυσκολεύουν αυτή την πορεία, παρατείνοντας έτσι την κακουχία που πηγάζει από εθνικούς διχασμούς και κομματικούς φατριάσμους.

                          ————————

Επί πέντε χρόνια, και μέσα από έξι βιβλία και περισσότερα από εκατό άρθρα, προσπάθησα να διαμορφώσω ένα νέο πρόγραμμα. Τα όσα έγραψα και είπα σκοπό είχαν, ασφαλώς, να λειτουργήσουν ως αφετηρία και μόνο για έναν νέο επικοδομητικό διάλογο· για έναν τρόπο επίτευξης του στόχου που είχε θέσει και ο κ. Καραμανλής το 2004, ήτοι της δημιουργίας ενός «νέου κράτους». Η προσπάθεια όμως αυτή απέτυχε. Για διαφορετικούς λόγους δεν θεωρώ ότι εγώ στάθηκα περισσότερο επιτυχημένος. Εντούτοις, η δική μου προγραμματική στοχοθεσία, αντίθετα με τη δική του, έχει δύο αιχμές, ενώ ο ίδιος μόνο μία προσπάθησε να επιδιώξει (και αυτήν όχι μέχρι τέλους).
Σε κοινωνικό επίπεδο, προέβαλα τον στόχο της «κοινωνικής συμφιλίωσης». Η επιδίωξη αυτού του στόχου δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Τον διατύπωσα όμως με εντελώς νέο τρόπο, μια και μέχρι τώρα η συμφιλίωση και η συνεργασία νοούνταν μόνο στο πλαίσιο της «κομματικής συνεργασίας» – υποτίθεται, για το καλό της χώρας, αλλά στην πραγματικότητα μόνο για να παραμείνουν στην εξουσία τα δύο μεγάλα κόμματα.
Κατά την άποψή μου, απαιτείται άμεση και πλήρης αλλαγή της υφισταμένης νοοτροπίας, καθότι χρειαζόμαστε επειγόντως κοινωνική ειρήνη και συμφιλίωση, και όχι μια «ευκαιριακή κομματική» ανακωχή μέχρις ότου ο χρόνος επιτρέψει σε ένα από τα δύο κόμματα να πάρει και πάλι το πάνω χέρι!
Η συνετή προσπάθεια που κάνω, όχι μόνο δεν έχει ακόμη δοκιμαστεί στην πράξη, αλλά δεν έχει καν εξεταστεί ως πρόταση, εφόσον και η Δεξιά και η Αριστερά πάντα τρέφονται από τις πολιτικές συγκρούσεις, ενώ τα ΜΜΕ εξακολουθούν να προτιμούν ως τακτική τις γενικές ταμπέλες και τις ολοκληρωτικές – αν όχι και συκοφαντικές – απορρίψεις οποιασδήποτε ιδέας και οποιουδήποτε ανθρώπου θεωρούν ότι δεν στηρίζει τα συμφέροντά τους. Με σκοπό να μειώσω τις εντάσεις που επικρατούν σε αυτό το επίπεδο, έγραψα πρόσφατα στο Αντίβαρο τις ακόλουθες παρατηρήσεις, τις οποίες θεωρώ ότι αξίζει να επαναλάβω κατά λέξη:

Η θεραπεία που προτείνω … στηρίζεται στην ιδέα ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου, το οποίο όλοι οι πολίτες –δεν αναφέρομαι καν στους εξ ορισμού εγωκεντρικούς πολιτικούς- πρέπει να δεχθούν, έστω και αν δεν τους ικανοποιεί όλους εκατό τοις εκατό.
Κάτι τέτοιο όμως μπορεί να γίνει εφόσον όλοι πάρουμε κάτι και δώσουμε κάτι: βασιλείς και στρατιώτες, πλούσιοι ή πένητες, εργοδότες ή εργαζόμενοι, συνδικαλιστές ή απλά μέλη συνδικάτων, αστυνόμοι και διαδηλωτές - όλοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν συμφέρον να επιτύχει αυτή η προσπάθεια. Σε αυτή την υπαρξιακή μάχη, πρέπει να ερωτηθούν οι πάντες, ακόμη και οι νομοταγείς αναρχικοί, και, ει δυνατόν, να συμφωνήσουν!
 Έτσι, η άμεση λήψη των μέτρων που ανέφερα ενδεικτικά πρέπει να συνδυαστεί με:
(α) τη συνειδητή απόφαση όλων των Ελλήνων πολιτών να μην προβαίνουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες επί ένα ορισμένο διάστημα, ώστε να μπορέσουν τα νέα μέτρα να τελεσφορήσουν·
(β) την προθυμία των πιο ευκατάστατων πολιτών να προστατεύσουν από τον οικονομικό πόνο τούς λιγότερο τυχερούς·
(γ) την απόφαση των εργαζομένων και των συνδικάτων τους -που οφείλουν να απελευθερωθούν από τις κομματικές κηδεμονίες- να επιτρέψουν την αναδόμηση του κράτους, να δουλέψουν συνειδητά για τη συλλογή των φόρων, να συμπράξουν με κάθε τρόπο στη μείωση της γραφειοκρατίας προκειμένου η χώρα να προσελκύσει νέες επενδύσεις.
Όλα αυτά πρέπει να γίνουν με απώτερο σκοπό να επανέλθουμε σε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και, επιπλέον, να πείσουμε τους ξένους ότι έχει γίνει μια πραγματικά νέα αρχή, η οποία, αργά, κοπιαστικά αλλά με βεβαιότητα, θα επαναφέρει τη χώρα μας σε θέση οικονομικής ανταγωνιστικότητας.
Αυτή η αναδόμηση πιθανότατα θα απαιτήσει τη συνέχιση της εξυγίανσης και της σμίκρυνσης του δημόσιου τομέα, αλλά και την απόλυση όσων δεν εργάζονται επειδή οφείλουν τις θέσεις τους αποκλειστικά και μόνο σε κομματικούς διορισμούς και εξυπηρετήσεις.
Επειδή αυτά τα μέτρα δεν θα είναι εύκολα, θα πρέπει να ληφθούν κατά «έξυπνο» τρόπο, που σκοπό θα έχει να μετριάσει των πόνο των πολιτών που θα τα υποστούν. Να αποφευχθούν, όμως, ΔΕΝ είναι δυνατόν. Πιστεύω, ωστόσο, ότι θα γίνουν αποδεκτές οι σχετικές αποφάσεις από τους περισσότερους από εμάς, ιδίως εάν εφαρμοστούν αφού πρώτα αποκατασταθούν διάφορες κατάφωρες αδικίες – π.χ. αφού οι διαπιστωμένοι μεγαλοοφείλετες του δημοσίου υποχρεωθούν να πληρώσουν τους τεράστιους φόρους που οφείλουν.
Θα μου πείτε: «Κλείνει έτσι η μαύρη τρύπα των εσόδων;» Η απάντηση είναι: «Όχι, βεβαίως». Εντούτοις, μια τέτοια κίνηση θα καθιστούσε πιο εύκολη την εφαρμογή της λιτότητας, γιατί θα έπειθε τους θιγόμενους πολίτες ότι δεν θα μπαίνουν πάντα οι ίδιοι στο στόχαστρο για να προφυλάξουν τους πολυπροστατευμένους τραπεζίτες, ξένους και δικούς μας, οι οποίοι τον τελευταίο καρό έχουν γίνει τα «αγαπημένα παιδιά» του κράτους!
Επανέρχομαι λοιπόν στην απόλυτη ανάγκη για μια ευρεία συναίνεση -και όχι για έξωθεν επιβεβλημένες υποχρεώσεις-, μια συναίνεση βασισμένη στην ισοκατανομή των βαρών, προκειμένου να βεβαιωθούμε ότι θα αποφευχθούν οι εσωτερικές κοινωνικές αναταραχές και θα μειωθούν, όσο το δυνατόν περισσότερο, οι σοβαροί κίνδυνοι του πληθωρισμού που συνοδεύουν κάθε υποτίμηση του εγχώριου νομίσματος και πηγάζουν από την πίεση να αναπληρωθούν αμέσως οι απώλειες από την υποτίμηση.
Εν ολίγοις, έμφαση πρέπει να δοθεί όχι μόνο στην αποκατάσταση αδικιών αλλά και στη συγκράτηση των τιμών και στη δημιουργία όλων εκείνων των θεμελίων που θα πείσουν τους απλήρωτους πιστωτές μας -διότι θα έχουμε πολλούς ξένους που θα υπάγονται σε αυτή την κατηγορία,  μια και δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε χωρίς να αποτινάξουμε το χρέος μας- ότι μια μέρα θα είμαστε και πάλι αρκετά ελκυστικοί ώστε να σκεφτούν την πιθανότητα νέων επενδύσεων στη χώρα μας.
                        ——————————–

Η δεύτερη αιχμή του πολιτικού προγράμματος που πρότεινα ήταν η ανανέωση των στόχων της εξωτερικής πολιτικής μας. Όπως προείπα, ο κ. Καραμανλής κινήθηκε εν μέρει προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά, δεχόμενος ίσως απειλές, εγκατάλειψε την αξιέπαινη αυτή προσπάθεια.
Προσωπικά ουδέποτε ήμουν κατά της Αμερικής, και επ’ ουδενί κατά της Ευρώπης, μια και ειδικά η δεύτερη αυτή ήπειρος και η κουλτούρα της αποτελούσαν ανέκαθεν τα κεντρικά θέματα που προώθησα καθ’ όλη τη διάρκεια του επαγγελματικού βίου μου. Το τονίζω αυτό, όχι, προφανώς, επειδή θέλω να περιαυτολογήσω, αλλά επειδή θέλω να δείξω πόσο ανενημέρωτοι και προκατειλημμένοι είναι αρκετοί από τους επικριτές μου, οι οποίοι, αγνοώντας το έργο της ζωής μου και τον σχεδόν Ευρωπαϊκό έπαινο που έχει τύχει, έχουν το θράσος να με κατηγορούν ως… αντιευρωπαίο!
Παρ’ όλα αυτά, οι εμπειρίες μου στην Αμερική και την Ευρώπη ποτέ δεν με εμπόδισαν να ασκήσω εποικοδομητική κριτική και στους δύο αυτούς κόσμους (πρακτική, άλλωστε, την οποία ασκούν και οι ίδιοι οι πολίτες τους) για διάφορα ελαττώματα, για εσφαλμένες πολιτικές, καθώς και για περιπτώσεις απληστίας και παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η βαθιά μου αγάπη και αφοσίωση σε ορισμένες χώρες ποτέ δεν με εμπόδισε να επισημάνω τα λάθη τους και να τους ασκήσω κριτική, κάθε φορά που θεωρούσα ότι όφειλαν να προβούν σε διορθωτικές κινήσεις.
Έτσι, έχοντας την πεποίθηση ότι καθετί ευρωπαϊκό ή αμερικανικό δεν είναι αυτομάτως και τέλειο, και λαμβάνοντας επιπλέον υπόψη ότι ούτε οι Ευρωπαίοι ούτε οι Αμερικανοί έχουν στηρίξει με συνέπεια τα ελληνικά συμφέροντα, έχω ταχθεί εδώ και καιρό υπέρ της άσκησης μιας πολυγαμικής εξωτερικής πολιτικής.
Η πεποίθηση αυτή, που παραμένει ακλόνητη μέσα μου, στηρίζεται στην επίγνωση του γεγονότος ότι μπορούμε να βρούμε και άλλες χώρες – τη Ρωσία και την Κίνα, για παράδειγμα – οι οποίες μπορούν να πειστούν να μας βοηθήσουν ταυτόχρονα με τους παραδοσιακούς συμμάχους μας. Αποτελεί απλώς ένδειξη στενότητας πνεύματος και προκατάληψης να αποκλείει κανείς εκ των προτέρων αυτό το ενδεχόμενο και να το θεωρεί ανέφικτο, χωρίς τουλάχιστον να έχει κάνει μια ουσιαστική προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση.
Το πώς μπορεί να γίνει αυτό έχει αναπτυχθεί πολλές φορές τόσο από εμένα όσο και από διάφορους άλλους συγγραφείς. Θα πρόσθετα όμως ότι όσοι επιθυμούν να εξετάσουν σε βάθος τις συγκεκριμένες ιδέες καλά θα έκαναν να διαβάσουν με περισσότερη προσοχή τα λεπτομερώς τεκμηριωμένα κείμενά μου.
Οφείλουν επίσης να αναλογιστούν προσεκτικά τις αρχικές προσπάθειες που κατέβαλε ο κ. Καραμανλής και να διερωτηθούν γιατί έκανε πίσω τόσο ξαφνικά. Αν αυτή η αποτυχία οφειλόταν σε πιέσεις από «ξένους φίλους» μας, τότε θα πρέπει και αυτό το γεγονός να αναλυθεί δεόντως και να συναχθούν τα αναγκαία συμπεράσματα.
Η τάση όμως των Ελλήνων πολιτικών αρχηγών να μη διανοούνται καν την πιθανότητα επίσκεψης στη Μόσχα αν πρώτα δεν το συζητήσουν με την Αμερικανική Πρεσβεία αποτελεί εκδήλωση μιας μορφής αποικιοκρατίας 19ου (ούτε καν 20ού!) αιώνα. Μπορούν οι Έλληνες να ανεχθούν τέτοια υποτακτικότητα; Προσωπικά, ούτε μπορώ και ούτε πρόκειται να την ανεχθώ ποτέ!
Η λήψη και η υλοποίηση νέων πρωτοβουλιών θα μπορούσαν να αποβούν ιδιαίτερα χρήσιμες ως προς δύο βασικά σημεία των εξωτερικών και διεθνών οικονομικών σχέσεών μας.
Το πρώτο καθίσταται σαφές άπαξ και αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τις περιοριστικές συνέπειες του Μνημονίου 2, τους όρους του οποίου θέλουν να επαναδιαπραγματευθούν όλα σχεδόν τα κόμματα. Προφανώς, θα είναι δύσκολο κάτι τέτοιο. Εντούτοις, η απόκτηση νέων δεσμών με μεγάλες δυνάμεις, πέραν του παραδοσιακού κύκλου σχέσεών μας, δεν θα είναι απλώς επωφελής αυτή καθ’ εαυτήν· θα μας προσφέρει παράλληλα τη δυνατότητα επιρροής στο πλαίσιο της επαναδιαπραγμάτευσης των επαχθέστατων υποχρεώσεων στις οποίες μας έχει οδηγήσει το Μνημόνιο 2. Και τούτο, διότι συχνά οι «εταίροι» ανταποκρίνονται πιο πρόθυμα σε νέα δεδομένα που διευρύνουν τις επιλογές του συν-εταίρου τους, και όχι επειδή αίφνης αισθάνονται συμπάθεια για αυτόν.
Το δεύτερο ζήτημα είναι η προστασία των εδαφικών και οικονομικών συμφερόντων μας στη Μακεδονία και στη Θράκη, καθώς και τα δικαιώματά μας στους υποθαλάσσιους πόρους μας. Ορισμένοι συγγραφείς, όπως ο Καθηγητής Θεόδωρος Καρυώτης – οικονομολόγος  κατ’ επαγγέλμα – επιχειρηματολογούν (ορθώς) με ανεξάντλητη υπομονή υπέρ της άσκησης αυτών των δικαιωμάτων εδώ και δεκαετίες!
Σ΄αυτόν το αγώνα προσωπικά, μαζί με άλλους σχολιαστές, συνέβαλα δια της τηλεοράσεως στην επικέντρωση της προσοχής του κοινού στο συγκεκριμένο θέμα πριν από τρία περίπου χρόνια, μόνο και μόνο για να δω τα επιχειρήματά μου να παραμερίζονται με το αιτιολογικό ότι οι εν λόγω διεκδικήσεις ήταν ανούσιοι ισχυρισμοί μια και η χώρα… δεν διέθετε σημαντικά κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου – αμφιβολία που ακόμη και τον Οκτώβριο του 2011 διετύπωνε το ΕΛΙΑΜΕΠ.
Σήμερα, που όλοι ξέρουν ότι η χώρα μας διαθέτει πράγματι τέτοια κοιτάσματα, το όλο ζήτημα πρόκειται να πάρει – πρέπει να πάρει – νέα μορφή. Και πάλι, όμως, κανείς δεν δείχνει να κατανοεί τη νέα έμφαση που πρέπει να δώσουμε στο όλο ζήτημα εάν θέλουμε να έχουμε αποτελέσματα αντί να επαναλμβάνομε γενικές ιδέες που είναι ήδη γνωστές.
Πράγματι, στο εξής, οι συζητήσεις πρέπει να γίνουν πολιτικές: να προσανατολιστούν στην επιδίωξη ενός πολιτικού συμβιβασμού μέσα στο πλαίσιο που μας παρέχει το διεθνές δίκαιο αλλά και τα ενδεχόμενα δίκαια δικαιώματα της Τουρκίας.
Αυτή η αλλαγή θα στεφθεί με επιτυχία μόνον: (α) εφόσον η έμφασή μας μετατοπιστεί από τις γενικόλογες (και επαναλαμβανόμενες) θέσεις και συζητήσεις για το κείμενο της Σύμβασης περί Δικαίου της Θαλάσσης προς τον τρόπο κατά τον οποίο το έχουν εφαρμόσει στην πράξη οι σχετικές νομικές αποφάσεις· και (β) εφόσον αυτή η αξιολογική εξέταση του νομικού υλικού συνδυαστεί με τεχνικές αναλύσεις (σαν και αυτές που κάνει ο κ. Νικος Λυγερός) σχετικά με το πώς μπορούν να περιγραφούν γεωγραφικά οι περιοχές όπου υπάρχουν τα αντίστοιχα δικαιώματά μας.
Τότε, και μόνον τότε, μια ανανεωμένη διπλωματία μας θα περάσει σε πλήρη δράση και, με τη βοήθεια νέων συμμάχων, θα αναδείξει έναν συναινετικό και όχι έξωθεν επιβεβλημένο πολιτικό συμβιβασμό. Εν ολίγοις, απαιτείται  και ως προς αυτό το σημείο μια σημαντική αλλαγή έμφασης – από τη γενική και γνώριμη, ως ετόνισα, πλέον εικόνα προς μια περισσότερο νομική αλλά και επίμονη τάση προς έναν βιώσιμο πολιτικό συμβιβασμό.

—————————–

Κατά τη γνώμη μου, όλες οι ανωτέρω προτάσεις θα ευοδωθούν όταν προβούμε στις προαναφερθείσες αλλαγές ως προς τον τρόπο σκέψης μας. Και μόνη η λέξη «όταν», όμως, δείχνει ότι δεν έχει ακόμη έλθει η κατάλληλη η στιγμή για να επιδιωχθούν στην πράξη οι προγραμματικοί στόχοι μου, έστω και αν πολλοί από τους ‘παθιασμένους’ επικριτές μου δείχνουν πλέον να κινούνται αργά προς τις κατευθύνσεις που προβάλλω εδώ και αρκετό καιρό.
Οφείλουμε ωστόσο να καλύψουμε περισσότερο έδαφος. Διότι τα κατεστημένα συμφέροντα – κομματικά, δημοσιογραφικά, τραπεκητικά – που προανέφερα παραμένουν ακόμη στα οχυρά τους. Και δεδομένου ότι διαισθάνονται πως το τέλος τους πλησιάζει, προβλέπω ότι, για αυτόν τον λόγο και εξαιτίας αυτής της νοοτροπίας (και της παράλογης προσκόλλησης σε μια τελείως παρωχημένη εξωτερική πολιτική), οι επικείμενες εκλογές πρόκειται να αποτελέσουν ένα από τα πιο βρόμικα, ανειλικρινή, βάναυσα και άτιμα παραδείγματα εκλογών που έχει δει ο πολιτικός κόσμος στη σύγχρονη εποχή.
Επανέρχομαι, έτσι, στο θέμα της de facto περιορισμένης δημοκρατίας. Θα ασκήσει άραγε ο λαός μας το ένα και μόνο ουσιαστικό πολιτικό του δικαίωμα που έχει και αυτό ΜΟΝΟ κάθε δύο ή τρία χρόνια, δηλαδή να αποδοκιμάσει (ή τιμήσει) τους εκπροσώπους του;  Ή μήπως, για άλλη μία φορά, θα υποκύψει στις δωροδοκίες, τους πειρασμούς, τις υπεραπλουστεύσεις της σύγχρονης δημοσιογραφίας, τις προσωπικές υποσχέσεις που θα του γίνουν αλλά ακόμη και την απάθεια που φέρνει η απογοήτευση και, ως συνήθως, ‘επιτρέψει’ στους υπαιτίους – δεν καταδικάζομε όλους – των δεινών του να παραμείνουν στην εξουσία;
Ασφαλώς, είναι ίδιον της ανθρώπινης φύσης να επιλέγει πάντα την οδό της μικρότερης αντίστασης και, ως εκ τούτου, μπορεί να μη δοθεί καμία προσοχή στην έκκλησή μου για οργανωμένη και αποφασισμένη αρνητική ψήφο των υπεύθυνων αστών. Ωστόσο, οι Έλληνες ενίοτε ξυπνούν και στέκονται σε εκπληκτικά ύψη γενναιότητας, αυτοθυσίας, ευφυίας, και τότε κάνουν το καθήκον τους προς την πατρίδα. Κατά την προσωπική μου άποψη λοιπόν ο ελληνικός λαός οφείλει να «μαυρίσει» όλους τους υπουργούς των τελευταίων δέκα χρόνων που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην καταστροφή μας στον οικονομικό και εξωτερικό χώρο.
Έτσι, δεδομένου ότι πολλά από τα φημολογούμενα αδικήματα των τελευταίων χρόνων έχουν παραμείνει ατιμώρητα, μεγάλο μέρος του πόνου στον οποίο έχει υποβληθεί ο λαός μας μπορεί εν μέρει να ανακουφιστεί μόνον εάν στην επόμενη Βουλή καταψηφιστούν και απομακρυνθούν ένα σημαντικό ποσοστό από τους σημερινούς βουλευτές, και ειδικά όσοι κατείχαν ανώτερα αξιώματα συνδεόμενα με την διαχείρηση των οικονομικών και εξωτερικών υποθέσεων της χώρας μας.
Δεδομένου ότι τα ΜΜΕ θα αποσιωπήσουν αυτή την έκκληση, δεν μπορώ παρά να στηριχθώ στα blogs και σε άλλες σύγχρονες μορφές επικοινωνίας και ειδησεογραφίας, για να στείλω αυτό το μήνυμα με τον πιο σαφή και ηχηρό τρόπο. Θα μεταβληθεί κυριολεκτικά και πρός το καλύτερο το πολιτκό μας τοπίο αν αυτή η έκκληση εισακουσθεί!
Αυτός είναι ο τρόπος που προσωπικά αντιλαμβάνομαι τη σημερινή κρίση, και αυτό είναι το μοναδικό φάρμακο άμεσης δράσης που διαθέτουν οι συμπατριώτες μου.

                               —————————

Επιτρέψτε μου, λοιπόν, τώρα να στραφώ σε μερικές ευρύτερες ιδέες, τις οποίες προσωπικά θα είχα δοκιμάσει να προωθήσω σε μια εποχή που θα επέτρεπε τον ειλικρινή και ανοικτό διάλογο – πράγμα που αίναι αδύνατο στη σημερινή εποχή επιστημονικής παραπληροφόρησης.
Ιδού λοιπόν μερικές προτάσεις, επιλεγμένες ενδεικτικά, οι οποίες αναπτύσσουν τον διάλογο ακόμη περισσότερο από τα βιβλία μου και το πρόσφατο δοκίμιό μου στο Αντίβαρο, προορισμένες καθώς είναι για μια μελλοντική εποχή, όπου – ελπίζω – θα υπάρξει ξανά η δυνατότητα σοβαρού πολιτικού αναστοχασμού μια και τα κυρίαρχα κατεστημένα θα έχουν πλέον τότε ανατραπεί!
Πρώτη στον κατάλογο των επιτακτικών αναγκαιοτήτων για τη χώρα μας είναι η προσπάθεια να επιτύχουμε την κοινωνική συμφιλίωση με τον τρόπο που περιέγραψα αδρομερώς προηγουμένως.
Δεύτερη είναι η ανάγκη να εγκύψουμε αποφασιστικά στο ζήτημα της αμετάβλητης εξωτερικής πολιτικής μας και να τη σχεδιάσουμε κατά τρόπο που όχι μόνο θα προσφέρει καλύτερη φυσική προστασία σε μια χώρα που πλήττεται τραγικά από την οικονομική κρίση, αλλά θα μας δώσει και κάποια διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα αν θέλουμε να ξανασυζητήσουμε με τους φαινομενικά ακλόνητους και ανυποχώρητους Ευρωπαίους και Αμερικανούς, με σκοπό να επιτύχουμε νέους συμβιβασμούς. Έχω ήδη εξετάσει κάποιες νέες πτυχές αυτής της προσπάθειας, οπότε δεν θα αφιερώσω εδώ περισσότερο χώρο.
Τρίτον: πολλοί πανεπιστημιακοί μας συνωστίζονται σήμερα στις παρυφές της ελληνικής πολιτικής σκηνής, κάνουν τηλεοπτικές εμφανίσεις, εκφωνούν ομιλίες, οργανώνουν δημόσιες συζητήσεις, απειλούν να δημιουργήσουν νέα πολιτικά κόμματα. Πρόκειται αναμφίβολα για έξυπνους ανθρώπους. Οι περισσότεροι όμως στερούνται πολιτικού ενστίκτου και πείρας.
Όντως, πόσοι από αυτούς γνωρίζουν πώς να εξασφαλίζουν χρηματοδοτήσεις; Πόσοι έχουν οργανώσει εκλογές; Πόσοι έχουν βιώσει τον εφιάλτη της κατάρτισης εκλογικών καταλόγων και της συμφιλίωσης των εσωκομματικών αντιπάλων; Πόσοι μπορούν έστω και να διανοηθούν πόσο δύσκολο είναι να ορίζει κανείς εκλογικούς αντιπροσώπους, να στελεχώνει γραφεία σε πανελλαδικό επίπεδο, να τυπώνει εκατομμύρια ψηφοδέλτια, και συγχρόνως να φροντίζει ώστε πάντα να βρίσκεται στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή; Οι πρώτες εκλογές που μπορώ να θυμηθώ λεπτομερώς ήταν το 1951· έκτοτε, έχω ζήσει τουλάχιστον άλλες δώδεκα, συνειδητοποιώντας όλο και πιο έντονα το μέγεθος αυτών των πρακτικών προβλημάτων.
Άραγε όμως είναι καθόλου καλύτεροι αυτοί οι πανεπιστημιακοί – αλλά και τα κόμματα – όταν διοργανώνουν και συμμετέχουν σε ομάδες ατέρμονων συζητήσεων; Αρκεί να σκεφτούμε τον τεράστιο κατάλογο με τις συνταγματικές τροπολογίες που θέλουν να περάσουν  στην επόμενη, ιδεατή, Βουλή τους για να καταλείξομε στο συμπέρασμα πως «όχι»!. Νομίζουν, στ’ αλήθεια, ότι μπορεί/θα έπρεπε να γίνει κάτι τέτοιο σε μια στιγμή που μαίνονται τόσο πολλές και τόσο σοβαρές κρίσεις οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής;
Κατά τη γνώμη μου, οι συνταγματικές μεταρρυθμίσεις θα έπρεπε, σε πρώτη φάση, να περιοριστούν σε ευάριθμα επείγοντα προβλήματα, στα οποία περιλαμβάνεται η δυνατότητα να δίνουμε το πράσινο φως σε ξένες επενδύσεις χωρίς το Συμβούλιο της Επικρατείας να μπορεί να μπλοκάρει αυτά τα σχέδια με την παραμικρή αφορμή και επί μακρό διάστημα.
Έτσι, τα περιβαλλοντικά ζητήματα, που μνημονεύονται συχνότερα ως αφορμές, μπορούν εύκολα να προκαλέσουν νομικές δυσκολίες, καθότι πολλά από αυτά δικαίως θεωρούνται άκρως σημαντικά για το μέλλον μας. Επί του παρόντος, όμως, είναι αδήριτη ανάγκη να επιταχύνουμε και να απλοποιήσουμε τη διαδικασία της προσέλκυσης ξένων επενδυτικών κεφαλαίων προκειμένου να ξεκινήσουν έργα μεγάλης κλίμακας. Έτσι, με τη προκαταρτική συμβουλή των ανώτατων δικαστών που εκδίδουν τις αποφάσεις για αυτές τις υποθέσεις, πρέπει να πρέπει να προσπαθησομε να διαμορφώσομε ένα ρεαλιστικό modus vivendi σ’ αυτό το φλέγον θέμα.
Η επόμενη επιτακτική ανάγκη, πάντα στο συνταγματικό πλαίσιο, είναι η διαμόρφωση ενός νέου καθεστώτος ως προς τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων – ο καθορισμός μιας νέας σειράς κανόνων που θα εξασφαλίζουν μεν θεμιτή προστασία από τις πολιτικές παρεμβάσεις, αλλά όχι και απεριόριστη εργασιακή ασφάλεια για όλους όσοι δεν δουλεύουν ή δουλεύουν ανεπαρκώς.
Είναι δύσκολη η εξεύρεση της σωστής ισορροπίας και στις δύο αυτές περιπτώσεις. Πρόκειται όμως για επείγοντα ζητήματα, σχετικά με τα οποία πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πολύ σοβαρά και να διαμορφώσουμε ένα αποτελεσματικό χρονοδιάγραμμα για την ταχύτερη δυνατή διευθέτησή τους. Υπάρχουν πράγματι πάρα πολλά θέματα στη συνταγματική ατζέντα μας, αλλά, αν θέλουμε να επιτύχουμε κάτι, θα πρέπει απλώς να θέσουμε όλα αυτά τα θέματα σε σειρά προτεραιότητας.
Τέταρτον: οι (ελάχιστοι) πολιτικοί που σκέφτονται μακροπρόθεσμα θα πρέπει να αρχίσουν να εξετάζουν πώς θα δομήσουν τη σημερινή ασχεδίαστη εγκατάλειψη των μεγαλύτερων πόλεων, όπως είναι η Αθήνα, εγκαινιάζοντας ίσως ένα πρόγραμμα κυβερνητικής αποκέντρωσης, το οποίο μπορεί να δώσει νέα ζωή στην επαρχία, και ειδικά στις πιο ευαίσθητες πολιτικά περιοχές.
Έτσι, η μεταφορά π.χ. του Υπουργείου Πολιτισμού στη Θεσσαλονίκη θα έστελνε ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα τοποθετώντας την καρδιά των πολιτιστικών δραστηριοτήτων μας σε μια περιοχή της Ελλάδας η οποία αξίζει να βρίσκεται στο επίκεντρο της πολιτικής και πολιτιστικής μας ζωής όσο και η Αθήνα. Θα μπορούσε επίσης να δημιουργηθεί ένα Υπουργείο Θρακικών Υποθέσεων, με έδρα την Ξάνθη ή την Κομοτηνή, το οποίο θα ήταν επιφορτισμένο με το είδος των λεπτομερών προγραμμάτων ανανέωσης που περιέγραψα σε σχετικό κεφάλαιο του βιβλίου μου Η Ελλάδα των Κρίσεων και το οποίο θα είχε στόχο να δώσει ίσα και ουσιαστικά προνόμια σε όλους τους Έλληνες, ασχέτως αν αυτοί είναι χριστιανοί, Πομάκοι, τουρκόφωνοι μουσουλμάνοι ή Ρομά.
Πέμπτον: θα πρέπει να επικεντρωθούμε στη δημιουργία μιας πλήρως εκσυγχρονισμένης παιδείας, με στόχο την ανάπτυξη μιας βιομηχανίας υψηλής τεχνολογίας, και να σταματήσουμε να δαπανούμε τους πόρους μας στον αέναο πολλαπλασιασμό σχολών Νομικής, Θεολογίας, Οικονομικών και Αρχαιολογίας. Δεν υποστηρίζω ότι οι σχολές αυτές πρέπει να καταργηθούν. Τάσσομαι απλώς κατά του άσκοπου πολλαπλασιασμού σχολών και αποφοίτων οι οποίοι απλώς αδυνατούν στη συνέχεια να βρουν δουλειά. Τάσσομαι επίσης υπέρ της μεταφοράς πόρων σε έναν τομέα τον οποίο ένας πολύ γνωστός Καθηγητής του Χάρβαρντ, ο Ricardo Hausmann – στο βιβλίο του The Atlas of Economic Complexity – έχει ονομάσει «παραγωγική γνώση».
Το βιβλίο και η θεωρία του Καθηγητή Hausmann αξίζουν ιδιαίτερη προσοχή. Από όσο μάλιστα είμαι σε θέση να γνωρίζω, δεν έχουν μέχρι τώρα προσελκύσει το αναγνωστικό ενδιαφέρον των Ελλήνων (εκτός από το φίλο μου Νίκο Ξυδάκη). Η κεντρική θέση της θεωρίας του δεν είναι διόλου περίπλοκη, και το στοιχείο αυτό την καθιστά ακόμη πιο ελκυστική.
Η μάχη για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας δεν θα έπρεπε να εστιαστεί αποκλειστικά και μόνο στα αντίστοιχα πλεονεκτήματα των δημοσιονομικών ή κεϋνσιανικών μέτρων – λ.χ. της αύξησης των φόρων, της μεγαλύτερης περικοπής των δαπανών, του περιορισμού των χρεών σε αντιδιαστολή με την ανάπτυξη και τις μειώσεις των φόρων, – αλλά στην ανάπτυξη της «παραγωγικής γνώσης». Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον Καθηγητή Hausmann, «μια χώρα με υψηλό επίπεδο «παραγωγικής γνώσης» είναι μια χώρα που εξάγει πολλά και διαφορετικά προϊόντα και όπου η παραγωγή αυτών των προϊόντων αποτελεί σύνθετη διαδικασία. Η «παραγωγική γνώση» προδιαγράφει πόσο πλούσια θα είναι μια χώρα και άρα πόσο γρήγορα θα αναπτυχθεί».
Οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία, το Ισραήλ ή, στην ευρωπαϊκή σκηνή, η Ιρλανδία είναι χώρες που έχουν κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Η Ιρλανδία, μάλιστα, έχει επίσης να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο οικονομικό φορτίο, αλλά έχει κινηθεί ταχύτερα προς ένα πλεόνασμα ισοζυγίου πληρωμών «χάρις στη γνωσιακή βάση του ανταγωνιστικού εξαγωγικού τομέα της». Με άλλα λόγια, η Ιρλανδία έχει ό,τι χρειάζεται για να γίνει τόσο πλούσια όσο είναι τώρα – παρά τις σημερινές δυσκολίες της – ενώ η Ελλάδα βρίσκεται σχεδόν στο τέλος του καταλόγου των 128 χωρών που εξετάζει στο βιβλίο του ο Ricardo Hausmann.
Ας σκεφτούμε λίγο καλύτερα αυτές τις ιδέες, αν μη τι άλλο επειδή είναι νέες, πρωτότυπες, και μας δείχνουν έναν εναλλακτικό δρόμο μακριά από το αδιέξοδο των καθημερινών λογομαχιών μας. Ας πάρουμε, φέρ’ ειπείν, τη μισή έκταση του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού και ας τη μετατρέψουμε σε ένα είδος Silicon Valley. Ας ψηφίσουμε φορολογικούς νόμους ευνοϊκούς για τους επενδυτές. Ας προσελκύσουμε στη χώρα μας παιδιά-θαύματα από το εξωτερικό, μετριάζοντας ίσως τους νόμους περί μετανάστευσης, υπό τον όρο βεβαίως ότι δεν θα πρόκειται απλώς για μετανάστες αλλά για πραγματικές μεγαλοφυίες. Ας διαμορφώσουμε μια γεωγραφική γειτνήασια που να επιτρέπει τη τακτική και γόνιμη διασταύρωση των ιδεών, και ας μεταρρυθμίσουμε τους νόμους περί πνευματικών δικαιωμάτων και συναφών θεμάτων, προκειμένου να επισπεύσουμε τον μετασχηματισμό των νέων ιδεών σε επιτυχημένες ευρεσιτεχνίες.
Αυτός είναι ο τρόπος για να ενισχύσουμε τις εξαγωγές. Αυτός είναι ο τρόπος για να διαμορφώσουμε σταδιακά μια ελληνική οικονομία η οποία θα κατασκευάζει μηχανές, ηλεκτρονικές συσκευές, χημικά προϊόντα, και δεν θα στηρίζεται στην εξαγωγή… αγροτικών προϊόντων. Και, για να προλάβω τους κακεντρεχείς επικριτές, επιτρέψτε μου να ξεκαθαρίσω πως δεν είμαι εναντίον αυτού του είδους εξαγωγών, κυρίως δε εάν η μεταφορά τους στο εξωτερικό γίνει πιο ανταγωνιστική από ό,τι είναι σήμερα. Ισχυρίζομαι απλώς ότι αυτό το είδος τοπικής παραγωγής δεν πρόκειται να κάνει ποτέ ισχυρή την εξαγωγική βιομηχανία μας!
                            —————————-
 Στο κείμενο αυτό παρουσιάσα μερικές ιδέες μου ενδεικτικά, θεωρώντας ότι αναφέρονται στο είδος των θεμάτων που αξίζει να εξεταστούν διεξοδικότερα όταν η οικονομική ένταση θα έχει, κάπως, καταλαγιάσει, και θα έχει διαμορφωθεί ένα πιο εποικοδομητικό πολιτικό κλίμα αντί του σύγχρονου κομματικού φανατισμού. Και με τον κίνδυνο να γίνω κουραστικός, θα επαναλάβω ακόμη μια φορά την προσωπική μου άποψη – ότι το πολιτικό κλίμα δεν πρόκειται να εξυγιανθεί όσο οι άνθρωποι που μας εξώθησαν στο χείλος της αβύσσου εξακολουθούν να ασκούν εξουσία μέσα από τα τηλεοπτικά τους κανάλια, τα πορτοφόλια τους και τα πολιτικά τους δίκτυα.
Μπορώ, λοιπόν, τώρα, να παρουσιάσω τα γενικά μου συμπεράσματα κατά τον απλούστερο και σαφέστερο τρόπο.
Πρώτον: το αν θα πέσουμε τελικά στον γκρεμό θα καθοριστεί, σε πρώτη φάση, από τις ερχόμενες εκλογές αν δεν οδηγήσουν στην ήττα του παλαιού κόσμου των παρωχημένων κατεστημένων, έναν κόσμο που πρέπει να εξαφανιστεί τάχιστα!
Δεύτερον: η σωτηρία θα εμφανιστεί στην επόμενη εκλογική φάση, η οποία μπορεί να έλθει πολύ πιο γρήγορα από όσο πιστεύουμε.
Μέχρι τότε, όμως, οφείλουμε να δώσουμε τη δέουσα σημασία όχι απλώς στην απαισιόδοξη αποτίμηση των στοιχείων του χαρακτήρα μας, αλλά και στην τεράστια αισιοδοξία που απορρέει από κάθε μας προσπάθεια να σκεφτόμαστε διαφορετικά, να είμαστε ευφάνταστοι, να είμαστε πρωτότυποι και να μην αναλίσκουμε τα ταλέντα και τις δυνάμεις μας στην καταστροφολογία και τις συκοφαντίες!

«Καθυστέρησαν επίτηδες το κούρεμα για να μη ζημιωθούν οι τράπεζες»

Δριμύ «κατηγορώ» κατά των Ευρωπαίων ηγετών, που καθυστέρησαν «επίτηδες» να κουρέψουν το ελληνικό χρέος και φόρτωσαν για δύο χρόνια τον ελληνικό λαό με σκληρά μέτρα λιτότητας, προκειμένου να προστατεύσουν τις τράπεζές τους, εξαπέλυσε ο ιδρυτής του αμερικανικού ινστιτούτου High Frequency Economics, Καρλ Ουάινμπεργκ.
Σε έκθεση για την παγκόσμια οικονομία, ο Ουάινμπεργκ επισημαίνει πως οι Ευρωπαίοι ηγέτες σκοπίμως καθυστέρησαν την αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας εις βάρος της οικονομίας της, ώστε να δώσουν στις τράπεζες περισσότερο χρόνο για να προετοιμαστούν για την απώλεια που θα υφίσταντο οι συμμετοχές τους σε ομόλογα.
«Γιατί δεν επέτρεψαν στην Ελλάδα να κουρέψει το χρέος της πριν από δυο χρόνια, προτού η οικονομία της συρρικνωθεί 15% και προτού υποχρεωθεί να επιβάλει haircut στους ιδιώτες ομολογιούχους, αποσταθεροποιώντας την κυβέρνηση και την κοινωνία, ενεργοποιώντας παράνομα τις ρήτρες συλλογικής δράσης (CAC) και πυροδοτώντας τα CDS;», διερωτάται ο Αμερικανός καθηγητής, συνεχίζοντας το φιλιππικό του: «Οι πολιτικοί προτίμησαν να βάλουν σε ασφυκτικό κλοιό εκατομμύρια Ελληνες πολίτες, από το να ζητήσουν από τις τράπεζες να δεχτούν ζημίες στα ομόλογά τους».
Ως εκπρόσωπος των πιστωτών στις αναδιαρθρώσεις χρέους των λατινοαμερικανικών οικονομιών στη δεκαετία του ’80, ο Ουάινμπεργκ δήλωσε στο CNBN.com ότι αυτές οι συμφωνίες αποδεικνύουν πως εάν η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είχε γίνει σωστά, ούτε θα προκαλούσε ενεργοποίηση των CDS ούτε θα αποσταθεροποιούσε την ελληνική κοινωνία και το πολιτικό σύστημα.
Γιάννης Παπαδάτος στον “Ελεύθερο Τύπο”

Σε εκλογικό συναγερμό η Τ.Ο. ΝΔ Ωραιοκάστρου

 

Σε εκλογικό συναγερμό τέθηκε από το βράδυ της Δευτέρας η Τ.Ο. ΝΔ Ωραιοκάστρου μετά την συνεδρίαση του ΔΣ. Ο Πρόεδρος της Τοπικής Ωραιοκάστρου Η. Ζιακούλης συζήτησε με τα μέλη του ΔΣ τις ενέργειες που πρέπει αμέσως να αρχίσουν ώστε να προετοιμαστούν οι πάντες για την προεκλογική περίοδο που έχει ήδη αρχίσει!

Οι εκλογές που έρχονται, είναι οι σημαντικότερες που έχουμε ζήσει.

Κρίνουν την πορεία της χώρας και το μέλλον των επόμενων γενεών.

Καθορίζουν την Ιστορία. Αλλάζουν την Ιστορία. Είναι από μόνες τους Ιστορία…

Γι’ αυτό καλούμε τους πολίτες να ψηφίσουν με βάση τη λογική και όχι το συναίσθημα. Να ψηφίσουν με επίγνωση και ευθύνη για την κυβέρνηση της επόμενης μέρας.

Οφείλουμε να δώσουμε κάτι παραπάνω από μία απλή ψήφο.

Οφείλουμε να φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων.

Οφείλουμε να αγωνιστούμε όσο ποτέ άλλοτε.

Καλή Δύναμη… και Καλή Ανάσταση!

Η Τ.Ο. ΝΔ ΩΡΑΙΟΚΑΣΤΡΟΥ ΣΥΓΧΑΙΡΕΙ ΤΟΝ Π.Α.Ο.Κ.

Την ομάδα Handball του Π.Α.Ο.Κ. για την κατάκτηση του κυπέλλου Ελλάδας επιθυμεί να συγχαρεί η Τοπική Οργάνωση της ΝΔ Ωραιοκάστρου.

Πρόκειται για μία από τις ελάχιστες ευχάριστες ειδήσεις που αφορούν δραστηριότητες φορέων της ευρύτερης περιοχής μας, που έρχονται -ευτυχώς- να σπάσουν ένα γκρίζο σκηνικό που διαμορφώνει η ανεργία και η εθνική μας κατάθλιψη.

Θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές αυτής της μεγάλης επιτυχίας!

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΗΣ!

Η προσπάθεια της Αριστεράς, όλων των αποχρώσεων, να διεκδικεί για τον εαυτόν της το ρόλο του γενικού κατήγορου για την τραγική κατάσταση που έχει περιέλθει η οικονομία, ως να μην έχει καμία ευθύνη η ίδια με τις πράξεις και τη συμπεριφορά της προσβάλλει τη νοημοσύνη των πολιτών.

Για δεκαετίες τα κόμματα και οι ομάδες της Αριστεράς άσκησαν καταλυτική επίδραση στην εξάπλωση όλων των παθογενειών που οδήγησαν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού. Και μάλιστα, ακόμη και σήμερα, τις ίδιες αυτές πρακτικές που διέβρωσαν τα θεμέλια της οικονομίας και της δημόσιας διοίκησης, συνεχίζει να τις υποθάλπει, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, χωρίς καμία διάθεση διόρθωσης των υπονομευτικών της πολιτικών, χωρίς καμία ρεαλιστική πρόταση διεξόδου από την κρίση.

Η ασυλία των «ιερών αγελάδων» που διατηρούσε παραδόξως η Αριστερά ως σήμερα έχει τελειώσει.

Και στην Αριστερά οι ευθύνες είναι τεράστιες και ουσιαστικές:

• Εξανάγκασε με στοχευμένες κινητοποιήσεις και μαξιμαλιστικές θέσεις μεγάλες και μικρότερες επιχειρήσεις να βάλουν «λουκέτο», καταδικάζοντας στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους. Αναφέρουμε για παράδειγμα ότι στις αρχές της 10ετίας του 1990 Pirelli και Goodyear αποχώρησαν από την Ελλάδα επειδή τα συνδικάτα δεν δέχθηκαν τη μείωση του προσωπικού κατά 10%. Μέχρι τότε το 80% των ελαστικών αυτοκινήτων κατασκευαζόταν στην Ελλάδα και γίνονταν και εξαγωγές, ενώ σήμερα εισάγονται όλα.
• Ακύρωσε επενδυτικές δραστηριότητες, έδιωξε επενδυτές και δημιούργησε σε παγκόσμιο επίπεδο την εικόνα μιας χώρας  εχθρικής στις επενδύσεις λόγω των «κοινωνικών» αντιδράσεων, που υποδαύλιζε.
• Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως το ναυπηγοεπισκευαστικό κλάδο, ο οποίος στο όχι μακρινό παρελθόν κυριολεκτικά ανθούσε, φέρει βαριά ευθύνη για την κατάρρευσή του.
• Καθοδήγησε διαμαρτυρίες που πλήγωσαν καίρια τον τουριστικό τομέα, τόσο στην πρωτεύουσα, η οποία πλήττεται από την κατακόρυφη μείωση τουριστικών αφίξεων όσο και στον τομέα της κρουαζιέρας, που ως συνέπεια έχει την απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας.
• Έδωσε τη χαριστική βολή, κυριολεκτικά, στην εμπορική κίνηση στο κέντρο της πρωτεύουσας με συνεχείς κινητοποιήσεις, στις περισσότερες περιπτώσεις λίγων δεκάδων διαδηλωτών, που εμπόδιζαν την κίνηση, και απέτρεπαν τους καταναλωτές να πάνε στα καταστήματα, ταλαιπωρώντας τους ίδιους τους εργαζομένους  Σύμφωνα με την ΕΣΕΕ «τα προβλήματα που δημιουργούν ετησίως οι 1300 πορείες διαμαρτυρίας, συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας έχουν ως αποτέλεσμα να περιορίζουν την ελεύθερη κυκλοφορία των πολιτών και την εμπορική κίνηση, στερώντας από την αγορά περίπου τέσσερις παραγωγικές ώρες ημερησίως και μεγάλο ποσοστό του ετήσιου τζίρου των 90 δις από τις περίπου 82.000 εμπορικές επιχειρήσεις της Αθήνας».
• Υποστήριξε κάθε παράλογο και αντικοινωνικό προνόμιο που επεδίωξε η οποιαδήποτε συντεχνία. Προνόμια τα οποία ικανοποιήθηκαν με ασυλλόγιστο εξωτερικό δανεισμό, τον οποίο καλούνται σήμερα οι Έλληνες φορολογούμενοι, μέσα σε επώδυνες συνθήκες, να ξεπληρώσουν.
• Εναντιώθηκε με κάθε τρόπο στην ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, εμποδίζοντας έτσι τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, τον περιορισμό της μετανάστευσης των νέων, την ευγενή άμιλλα με στόχο τη βελτίωση της τριτοβάθμιας Παιδείας.
• Επέτρεψε, δίνοντας ιδεολογικό άλλοθι, και σε μερικές περιπτώσεις από κάποια τμήματα της Αριστεράς και πολιτική κάλυψη, στους «γνωστούς αγνώστους», κουκουλοφόρους ή μη, να καίνε δημόσια ή ιδιωτική περιουσία, να ασκούν βία σε πολίτες, να καταλύουν κάθε έννοια νομιμότητας και ευταξίας.
• Εναντιώθηκε στη λήψη οποιουδήποτε μέτρου που στοχεύει στην υπεράσπιση της νομιμότητας, της προστασίας του απλού πολίτη, της επιχειρηματικής δραστηριότητας,
• Υπερασπίστηκε και συνεχίζει να υπερασπίζεται ως σήμερα, το δικαίωμα συμμοριών, με ιδεολογικό ή μη περίβλημα, να χρησιμοποιούν τους πανεπιστημιακούς χώρους ως άσυλο της εγκληματικής δραστηριότητάς τους. Αντιθέτως, αφήνουν τη συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών έρμαιο στις διαθέσεις των οργανωμένων και βίαιων μειοψηφιών.
• Καθοδήγησε για χρόνια καταλήψεις σχολείων, με μειοψηφικές ομάδες μαθητών, ή ακόμη και εξωσχολικών στοιχείων, με δήθεν αιτήματα αναβάθμισης της εκπαίδευσης, εμπεδώνοντας ένα πνεύμα χαλαρότητας και διάλυσης της εκπαιδευτικής διαδικασίας εις βάρος των μαθητών, ιδιαίτερα των πιο υποβαθμισμένων οικονομικά περιοχών.
• Αντιτάχθηκε σε οποιοδήποτε μέτρο περιορισμού της λαθρομετανάστευσης, και της γενικευμένης ανομίας σε αστικές περιοχές που έχουν μετατραπεί σε γκέτο, ενώ στήριξε το νόμο του ΠΑΣΟΚ για την ιθαγένεια, που αποτελεί επιπλέον κίνητρο προσέλκυσης χιλιάδων λαθρομεταναστών.
• Συντάχθηκε και προώθησε κάθε ιδεολόγημα το οποίο στόχευε στην υπονόμευση της ελληνικής ταυτότητας, στην αρνητική αναθεώρηση της ελληνικής ιστορίας, στην ενότητα του ελληνικού λαού.

Η Αριστερά δεν μπορεί να παριστάνει σήμερα τον κριτή των πάντων, θεωρώντας ότι οι κάτοικοι αυτής της χώρας έχουν κοντή μνήμη.

Οι παθογένειες της κοινωνίας και της οικονομίας έχουν και τη δική της καθοριστική σφραγίδα.

Η Αριστερά επίσης, δεν μπορεί να επενδύει στην καταστροφολογία και στην οργή των  πολιτών για την υποβάθμιση της ζωής τους.

Χωρίς σχέδιο για το αύριο, χωρίς προοπτική, χωρίς πραγματική ελπίδα, το μόνο που πραγματικά υπόσχεται είναι η συνέχιση της οικονομικής ύφεσης και της διάλυσης της κοινωνικής συνοχής.

Σήμερα, η χώρα χρειάζεται να βάλει οριστικό τέλος  στις παθογένειες της μεταπολίτευσης, να ανοίξει ένα νέο ιστορικό κύκλο.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η χώρα χρειάζεται μια ισχυρή και αυτοδύναμη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ώστε να ανοίξει ο δρόμος της νέας μεταπολίτευσης.

Ακόμα μετράνε στο ΠΑΣΟΚ!!!

Η κατάσταση ρχίζει και αποκτά τα χαρακτηριστικά κωμωδίας!
Εκεί στο ΠΑΣΟΚ ούτε εσωκομματικές εκλογές δεν μπορούν να κάνουν πιά, εκτός και αν το ..μαγείρεμα θέλει παραπάνω χρόνο.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τα   με στοιχεία που έδωσε ο πρόεδρος της Επιτροπής Καταστατικού και Πιστοποίησης (για κάτι τέτοια ονόματα θα μου λείψει ο ΓΑΠ)  Γιώργος Ανωμερίτης,  στο 50,78% των εκλογικών κέντρων που καταμετρήθηκαν, ήδη, ψήφισαν 115.348, από τους οποίους οι 112.217 ψήφισαν νέο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ τον Ευάγγελο Βενιζέλο (ποσοστό 97,29%).
Επιπλέον, καταμετρήθηκαν 2.434 λευκά και 697 άκυρα ψηφοδέλτια.
Τα τελικά αποτελέσματα θα ανακοινωθούν σήμερα….Δευτέρα!
Δηλαδή, αν ήταν περισσότεροι υποψήφιοι, πότε θα ανακοίνωνε αποτελέσματα ο  Ανωμερίτης; Σε καμιά βδομάδα;
Ρε, μπάς και έχει δίκιο ο Τζουμάκας;

ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΜΑΞΙΜΟΣ ΧΑΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

- Συσκέψεις στη Γραμματεία Πολιτικού Σχεδιασμού.

Στη Θεσσαλονίκη θα βρεθεί σήμερα Δευτέρα, για συναντήσεις και συσκέψεις με τοπικά κομματικά στελέχη ο Γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού της ΝΔ, βουλευτής Λάρισας, Μάξιμος Χαρακόπουλος.

Στις 4.30 μ.μ. ο κ. Χαρακόπουλος θα παραχωρήσει Συνέντευξη Τύπου στα γραφεία της ΝΔ Θεσσαλονίκης μαζί με τον Δημ. Τσάμη και στη συνέχεια θα συμμετέχει σε συσκέψεις που έχει συγκαλέσει ο αναπληρωτής Γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού του κόμματος Αντώνης Οικονόμου.

Γ' Χαιρετισμοί, της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Νέαν έδειξε κτίσιν, εμφανίσας ο Κτίστις,
ημίν τοις υπ' αυτού γενομένοις·
εξ απόρου βλαστήσας γαστρός, καί φυλάξας ταύτη ώσπερ ην άφθορον,
ίνα το θαύμα βλέποντες, υμνήσωμεν αυτήν βοώντες·
χαίρε το άνθος της αφθαρσίας
χαίρε το στέφος της εγκρατείας
χαίρε αναστάσεως τύπον εκλάμπουσα
χαίρε των αγγέλων τόν βίον εμφαίνουσα
χαίρε κυοφορούσα οδηγόν πλανωμένοις
χαίρε απογεννώσα λυτρωτήν αιχμαλώτοις
χαίρε Κτιστού δικαίου δυσώπησις
χαίρε πολλών πταιόντων συγχώρησις
χαίρε στολή των γυμνών παρρησίας
χαίρε στοργή πάντα πόθον νικώσα
Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Ξένον τόκον ιδόντες, ξενωθώμεν του κόσμου,
τόν νουν εις ουρανόν μεταθέντες·
διά τούτο γαρ ο υψηλός Θεός, επί γης εφάνη ταπεινός άνθρωπος,
βουλόμενος ελκύσαι πρός το ύψος, τους αυτώ βοώντας·
Αλληλούϊα.

Όλος ην εν τοις κάτω, καί των άνω ουδόλως,
απήν ο απερίραπτος Λόγος·
συγκατάβασις γαρ θεϊκή, ου μετάβασις δε τοπική γέγονε,
καί τόκος εκ Παρθένου θεολήπτου, ακουούσης ταύτα·
χαίρε Θεού αχωρήτου χώρα
χαίρε σεπτού μυστηρίου θύρα χαίρε των απίστων αμφίβολον άκουσμα
χαίρε των πιστών αναμφίβολον καύχημα
χαίρε όχημα πανάγιον του επί των Χερουβίμ
χαίρε οίκημα πανάριστον του επί των Σεραφίμ
χαίρε η ταναντία εις ταυτό αγαγούσα
χαίρε η παρθενίαν καί λοχείαν ζευγνύσα
χαίρε δι ης ελύθη παράβασις
χαίρε δι ης ηνοίχθη Παράδεισος
χαίρε η κλεις της Χριστού Βασιλείας
χαίρε ελπίς αγαθών αιωνίων
Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Πάσα φύσις Αγγέλων, κατεπλάγη το μέγα,
της σης εναθρωπίσεως έργον·
τόν απρόσιτον γάρ ως Θεόν,
εθεώρει πάσι προσιτόν άνθρωπον,
ημίν μεν συδιάγοντα, ακούοντα δε παρά πάντων ούτως·
Αλληλούϊα.

Ρήτορας πολυφθόγους, ως ιχθύας αφώνους,
ορώμεν επί σοι Θεοτόκε·
απορούσι γαρ λέγειν το πώς καί Παρθένος μένεις καί τεκείν ίσχυσας·
ημείς δε το μυστήριον θαυμάζοντες, πιστώς βοώμεν·
χαίρε σοφίας Θεού δοχείον
χαίρε προνοίας αυτού ταμείον
χαίρε φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα
χαίρε τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα
χαίρε ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί
χαίρε ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί
χαίρε των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα
χαίρε των αλιέων τας σαγήνας πληρούσα
χαίρε βυθού αγνοίας εξέλκουσα
χαίρε πολλούς εν γνώσει φωτίζουσα
χαίρε ολκάς των θελόντων σωθήναι
χάιρε λιμήν των του βίου πλωτήρων
Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Σώσαι θέλων τόν κόσμον, ο των όλων κοσμήτωρ,
πρός τούτον αυτεπάγγελτος ήλθε·
καί ποιμήν υπάρχων ως Θεός, δι ημάς εφάνη καθ' ημάς άνθρωπος·
ομοίω γάρ το όμοιον καλέσας, ως Θεός ακούει·
Αλληλούϊα.

Γιατί είμαι πλέον αισιόδοξος για την αγορά

Εδώ και αρκετά χρόνια σας γράφω για ποιο λόγο είμαι απαισιόδοξος για την αγορά. Σήμερα θα ήθελα να παραθέσω ορισμένες σκέψεις για τα περί του αντιθέτου. Όπως πάντα, αυτά που γράφω δεν απευθύνονται σε traders ή σε swing traders. Απευθύνονται κυρίως σε αυτούς που θα ήθελαν να δουν τα πράγματα πιο μακροπρόθεσμα.

Έχω πει πολλές φορές ότι θα δούμε μια αναστροφή της αγοράς όταν τελειώσουμε με το κούρεμα και όταν γίνει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Και τα δυο αυτά γεγονότα τελειώνουν.

Πιο σημαντικό όμως από το κούρεμα είναι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Έχω εξηγήσει τους λόγους για αυτό στο παρελθόν. Όταν θα ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες θα αρχίσει να ρέει ρευστότητα στην αγορά που σήμερα δεν υπάρχει. Όχι σε όλους και όχι με τον ρυθμό και τους όρους από το μακρινό παρελθόν, αλλά ρευστότητα θα υπάρχει. Οι πρώτες επιχειρήσεις που θα είναι αποδέκτες αυτής της ρευστότητας, είναι αυτές που έκαναν καλό κουμάντο όλα αυτά τα χρόνια και που οι ισολογισμοί τους δεν έχουν περάσει το σημείο της μη επιστροφής.

Μέσα και έξω από το χρηματιστήριο υπάρχουν αρκετές εταιρείες που θα αποτελέσουν τη μαγιά της ανάκαμψης.

Όλες οι ενδείξεις είναι ότι η Ευρώπη μας ετοιμάζει ένα πακέτο χρηματοδότησης που θα είναι αγύριστα λεφτά με τον κωδικό μίνι σχέδιο Marshall. Οι ενδείξεις είναι ότι το ποσό αυτό θα είναι περίπου 25 δισ. ευρώ. Επίσης θα υπάρχει και χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων για συγχρηματοδοτούμενα έργα.

Αυτό το πακέτο θα διοχετεύσει ρευστότητα στην οικονομία αλλά και χρήματα στις τσέπες του κόσμου και θα μειώσει την ανεργία. Οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο μεταξύ 80.000 και 180.000 θέσεων εργασίας από αυτό το πακέτο.

Βεβαίως καθώς τρέχουν αυτά τα πακέτα, το ελληνικό κράτος θα συνεχίσει να μειώνει δαπάνες. Για αυτό άλλωστε είναι σημαντικό να υπάρχει αυτό το πακέτο σαν αντιστάθμισμα..

Μετά από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, εκτιμώ ότι θα δούμε μαζικές εισροές καταθέσεων στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Αν γίνει αυτό, όχι μόνο οι τράπεζες θα ανταγωνίζονται η μια την άλλη για πελάτες, αλλά υπάρχει και περίπτωση (σε βάθος χρόνου 12-18 μήνες) να λασκάρουν οι όροι χρηματοδότησης. Επίσης, λόγω αυτού του ανταγωνισμού, τα επιτόκια θα είναι σε πολύ λογικά επίπεδα.

Η προχτεσινή αναβάθμιση της Fitch είναι μεν καλοδεχούμενη, αλλά είναι ουσιαστικά μη γεγονός για μας. Λίγο πολύ όλα αυτά είναι προεξοφλημένα στις τιμές. Σε λίγο καιρό θα μας αναβαθμίσουν και οι άλλοι οίκοι και λογικά η αξιολόγηση θα είναι σταθερή. Σταθερή μεν, αλλά σταθερή εδώ που είμαστε στον πάτο, που δεν λέει και πολλά.

Όπως είπα και σε προηγούμενο άρθρο, αν όλα πάνε όπως τα έχουν προγραμματίσει (που πολύ αμφιβάλω) θα ξαναδούμε τις αγορές το 2025 ή και μετά. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να φτιάξει η κατάσταση σε σχέση με την σημερινή μας κατάντια. Η όποια αναβάθμιση από τους οίκους θα είναι σε σχέση με το που είμαστε σήμερα και όχι σε σχέση με το που ήμασταν πριν 5 χρόνια. Άρα οι αναβαθμίσεις δεν λένε και πολλά.

Το γεγονός ότι οι πιθανότητες είναι πλέον λίγες να βγούμε από το ευρώ (αν και ποτέ δεν το θεωρούσα πιθανότητα), έχει αφαιρέσει αρκετό country risk από την εξίσωση. Αυτό πλέον περιορίζεται μόνο σε θέματα ρευστότητας, που εκτιμώ ότι θα αλλάξει πολύ σύντομα. Σημειώστε όμως ότι άλλο ρευστότητα και άλλο βιωσιμότητα. Η ρευστότητα μπορεί μεν να αποκατασταθεί, αλλά μεγάλο μέρος της οικονομίας είναι ακόμα μη βιώσιμο.

Επίσης δεν πρέπει να αγνοούμε ότι αυτό που πέρασε η Ελλάδα θα το περάσουν και άλλες χώρες στο μέλλον. Που σημαίνει ότι το ευρωπαϊκό σύννεφο χρέους δεν έχει φύγει και θα παραμείνει μαζί μας για τουλάχιστον μια γενιά. Αυτό σημαίνει ότι η γενικότερη κατάσταση δεν θα είναι η καλύτερη, όσο και να φτιάξουμε εμείς... διότι θα πηγαίνουμε κόντρα στο ρεύμα. Η Κίνα έχει ρωγμές και ακόμα μεγαλύτερες ρωγμές δείχνει η Τουρκία. Τα πράγματα είναι πολύ ρευστά.

Έχοντας πει αυτά όμως, η αισιοδοξία μου έχει σχέση με το που είμαστε σήμερα. Από τον πάτο μόνο πάνω μπορείς να πας. Έχει σχέση με την βοήθεια της Ευρώπης, με την σταθερότητα που μας δίνει ένα πακέτο βοήθειας, με το ότι δεν υφίσταται ο παράγοντας δραχμή και, σε σχέση με το ότι νομίζω ότι έχουμε πάρει ένα γερο μάθημα και θα προσπαθήσουμε από δω και πέρα για κάτι το καλύτερο.

Τέλος, ίσως ο σημαντικότερος λόγος για μια χρηματιστηριακή άνοδος είναι οι αποτιμήσεις. Στο τέλος της ημέρας, τα πάντα έχουν σχέση με τις αποτιμήσεις και οι αποτιμήσεις είναι πάρα πολύ καλές.

george.kesarios@capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

Γιατί η αριστερά φοβάται τον Σαμαρά;

Από factorx στις 13/03/2012

Η  οικονομική  κρίση ξεγύμνωσε  όλες τις παθογένειες  της ελληνικής κοινωνίας, του ελληνικού  μοντέλου και του ελληνικού τρόπου  ζωής. Όσα δάνεια κι αν πάρουμε, όσες φορές κι αν μας «σώσουν», όσα κουρέματα κι αν γίνουν, αν δεν  αναμετρηθούμε εμείς οι ίδιοι  με  τους «δαίμονές» μας,  το αποτέλεσμα   θα είναι μονίμως  ο εγκλωβισμός μας σ ένα σπιράλ καταστροφής. Στη Δημοκρατία την ευθύνη αυτής της  εθνικής κάθαρσης και αυτοκάθαρσης  επωμίζεται το πολιτικό σύστημα, το οποίο είτε μας αρέσει  , είτε όχι  και όσο κοινότυπο κι αν φαίνεται, είναι ο καθρέφτης  της κοινωνίας.
Παράδειγμα η Αριστερά, σε όλες τις εκφράσεις της, κυρίως τις επίσημες
Η Αριστερά, που λέει ΟΧΙ στο Μνημόνιο ενώ την ίδια στιγμή λέει ΝΑΙ στις πολιτικές που οδήγησαν την Ελλάδα στην καταστροφή.
Η Αριστερά που τολμά να μιλά για «εθνική ανεξαρτησία» και να κατηγορεί τους άλλους για «υποτέλεια» όταν επί δεκαετίες έκανε ό,τι μπορούσε για να υποστείλει το λαϊκό φρόνημα, να παραχαράξει τα βιβλία της εθνικής ιστορίας και να καταργήσει τις εθνικές παρελάσεις. Θυμάστε που λίγα χρόνια πριν μάζευαν υπογραφές για να σταματήσουν οι παρελάσεις στις εθνικές επετείους; Τώρα πάνε στις ίδιες παρελάσεις για να κερδοσκοπήσουν στην κρίση.
Η Αριστερά που δεν έχει να παρουσιάσει καμιά πολιτική διεξόδου από την κρίση, αλλά παριστάνει μονίμως τον «προφήτη» της συμφοράς, όταν δεν υπόσχεται, όπως ο Τσίπρας, να μας φέρει… φτηνό πετρέλαιο από τον Ούγκο Τσάβες!
Η Αριστερά, που την μια διαφωνεί με την Ευρώπη και την άλλη προειδοποιεί ότι δεν πρέπει να βγούμε από την Ευρώπη. Που από τη μία ψηφίζει “όχι” σε όλα, ακόμα και στο κούρεμα του χρέους,  και από την άλλη  χαρακτηρίζει το κούρεμα ανάσα για τη χώρα…
Η Αριστερά, όπως η ΔΗΜΑΡ του κ. Φώτη που Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή θέλουν το ευρώ, Τρίτη – Πέμπτη – Σάββατο δεν το θέλουν, ή δεν τους νοιάζει. Και την Κυριακή ξεκουράζονται και το σκέφτονται…
Η Αριστερά που υποστηρίζει ότι δεν κυβέρνησε ποτέ τη χώρα κι αυτό νομίζει πως την απαλλάσσει. Επειδή μπορεί να μην κυβέρνησε (με εξαίρεση την περίοδο …. Μητσοτάκη) στην πραγματικότητα όμως πρόσφερε απλόχερη ιδεολογική και πολιτική υποστήριξη στο σύστημα της διαπλοκής που κυβέρνησε όλα αυτά τα χρόνια
Η Αριστερά, τέλος, που:
- Έδιωξε επιχειρήσεις και επενδύσεις από την Ελλάδα, με άκαιρες απεργίες και κινητοποιήσεις.
- Έκανε τα πάντα για να μην έρθουν ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα προκειμένου να διαιωνισθούν τα προνόμια των πανεπιστημιακών συντεχνιών από τις οποίες αντλεί ψήφους
- Έκανε τις συντεχνίες παντοδύναμες και επέβαλαν προνόμια για λίγους, που τα πληρώνουν όλοι οι υπόλοιποι.
- Προστάτεψε ή ανέχθηκε το όργιο των κουκουλοφόρων. Να μην ξεχνάμε ποτέ τον Δεκέμβρη του 2008 που οδήγησε στην κατάρρευση της κυβέρνησης Καραμανλή και την παλινόρθωση του παπανδρεϊσμου
- Υπερασπίζεται το δικαίωμα στο παραεμπόριο, που το κινούν λίγες εγκληματικές συμμορίες, αλλά αρνείται το δικαίωμα σε νόμιμους καταστηματάρχες να επιβιώνουν.
- Υπερασπίζεται τα «ανθρώπινα δικαιώματα» κάθε είδους αλλοδαπού παρανόμου, αλλά όχι το δικαίωμα των πολιτών στη νομιμότητα και την ασφάλεια.
- Να μην ξεχνάμε τέλος την περίφημη “γενιά του Πολυτεχνείου” που τόσα επώνυμα και ανώνυμα στελέχη πρόσφερε στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που λεηλάτησε τόσα χρόνια την Ελλάδα.
Ποιόν εξυπηρέτησαν τελικά αυτές οι πολιτικές; Τον δύσμοιρο λαό ή τους ξένους προστάτες  και τους εγχώριους  υπαλλήλους τους που θέλουν την Ελλάδα προτεκτοράτο και το πολιτικό προσωπικό  μαριονέτες δημοκρατικής επίφασης;
Βέβαια το “να κουνάει κανείς το δάχτυλο” στον Σαμαρά και να τον  κατηγορεί ως «αρχιστράτηγο του αντιαεριστερού μετώπου” (Τσίπρας)  είναι εύκολο. Εξίσου είναι εύκολο να σηκώνει κάποιος την κόκκινη αντιμνημονιακή σημαία και να το παίζει επαναστάτης εκμεταλλευόμενος  την απελπισία του Ελληνικού λαού.
Το δύσκολο είναι να κάνει αυτοκριτική και να ομολογήσει ότι οι πολιτικές της αριστεράς ήταν αυτές που έδωσαν ιδεολογική κάλυψη στο διαπλεκόμενο πολιτικό σύστημα που μας έφερε ως εδώ. Γιατί η Αριστερά δεν είναι «ανεύθυνη». Ευθύνεται εξίσου με το ΠΑΣΟΚ για τα δεινά που ζούμε.
Γιατί “αντιμνημονιακή πολιτική” σημαίνει και πόλεμο σε όλες αυτές τις πολιτικές πρακτικές και νοοτροπίες που μας έφεραν ως εδώ. Έναν πόλεμο τον οποίο φυσικά δεν μπορεί να κάνει η Αριστερά επειδή θα ήταν σαν να αρνείτο και τον λόγο ύπαρξής της.
Ο Αντώνης Σαμαράς, πέρα από τα αναπόφευκτα λάθη και αδυναμίες στην άσκηση της αντιπολιτευτικής τακτικής, είναι ο μόνος πολιτικός ηγέτης που διακηρύσσει το τέλος του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης. Είναι ο μόνος που ταυτίζει την επιτυχία του ως πρωθυπουργός με ένα νέο πολιτικό μοντέλο, με μια Νέα Μεταπολίτευση το οποίο δεν θα είναι όλα αυτά με τα οποία το ΠΑΣΟΚ και τα αριστερά εξαπτέρυγά του εκμαύλιζαν τόσα χρόνια την κοινωνία.
Γι αυτό και η Αριστερά φοβάται τον Σαμαρά. Επειδή η επιτυχία των δικών του πολιτικών θα σημάνουν το τέλος της δικής της ιδεολογικής κυριαρχίας.
Αλλά μια εικόνα είναι καλύτερη από χίλιες λέξεις έλεγε ο … Μάο
Στο ραδιοσταθμό του ΣΥΡΙΖΑ «το Κόκκινο» κάνουν απεργία γιατί οι εργαζόμενοι έχουν να δουν μήνες το χρώμα του χρήματος.
Στο ΚΚΕ, αφού έκλεισαν την Τυποεκδοτική, τώρα μεταφέρουν στον Περισσό το Ριζοσπάστη για να κάνουν εξοικονόμηση χρημάτων ενώ δίνουν μισθούς πείνας. Για να μη μιλήσουμε για τους Πακιστανούς που δούλευαν (ή μήπως δουλεύουν ακόμη;) εκεί με μισθούς πείνας.
Τα κόμματα της Αριστεράς που θέλουν να κυβερνήσουν και την Ελλάδα δεν κάνουν τίποτε άλλο κάθε μέρα από τον κατηγορούν τους άλλους για τα μνημόνια, τις περικοπές, τη φτώχεια. Κι όμως, Αλέκα και Αλέξης εφαρμόζουν πιο σκληρά μνημόνια στις δικές τους εταιρείες. Δάσκαλε που δίδασκες δηλαδή, γιατί και την κρατική επιχορήγηση εισπράττουν και τους άλλους μέμφονται.
Όμως, είναι πολύ δύσκολο να εφαρμόσεις την πολιτική που υποστηρίζεις αν δεν μπορείς να την εφαρμόσεις στο δικό σου σπίτι πρώτα.

Aντίσταση στην ψυχική καταστροφή

• Χρήστος Γιανναράς

H στέρηση, η φτώχεια, το φάσμα της πείνας δύσκολα συμβιβάζονται με τη νηφαλιότητα, την ορθοβουλία, τις ψύχραιμες αξιολογήσεις. Oταν δεν υπάρχει πια μισθός ή ο μισθός εξαντλείται σε ελάχιστες μέρες και οι υπόλοιπες του μήνα ξημερώνουν σαν απειλή, δεν υπάρχει μυαλό για διαφορετικά ενδιαφέροντα, για ποιοτικές ενασχολήσεις. Tο μαρτύριο του άνεργου, του χαμηλόμισθου, του βάναυσα τσακισμένου συνταξιούχου είναι η τέλεια ανημπόρια του να ασχοληθεί με ό, τι ομορφαίνει τη ζωή – να διαβάσει, να ακούσει μουσική, να χαρεί τον περίπατο, να κουβεντιάσει ξέγνοιαστος για ό, τι αγαπάει. Aνημπόρια ψυχική, λογικά μη ελεγχόμενη, παραλυτική.
H στέρηση, η φτώχεια, το φάσμα της πείνας είναι κάτεργο. Aπό τα βαθιά χαράματα που θα σε ξυπνήσει ο πανικός, το μυαλό δεν έχει άλλη έγνοια παρά μόνο τον πνιγμό των χειροπιαστών απειλών: Tους απλήρωτους λογαριασμούς, τα άδεια ερμάρια, το άδειο ψυγείο, την παγωνιά στο σπίτι με το καταργημένο καλοριφέρ. Aν κάποιοι από τους πολιτικούς υπαίτιους και αυτουργούς του εξωφρενικού υπερδανεισμού της χώρας έφταναν στο εδώλιο του κακουργοδικείου, οι αναίτια καθηλωμένοι στο κάτεργο θα ένιωθαν ανασασμό. Oχι γιατί θα έπαιρναν εκδίκηση, αλλά για το κουράγιο και την ελπίδα που θα τους χάριζε η αίσθηση ότι ανήκουν σε κοινωνία, μοιράζονται τη συμφορά με συνανθρώπους, μπορούν να εμπιστεύονται θεσμούς απονομής δικαιοσύνης.
H ψυχική καταστροφή που συντελείται στην Eλλάδα σήμερα είναι ανήκεστη και μοιάζει να βάζει τέλος στη μακραίωνη ιστορία των Eλληνόφωνων του βαλκανικού νότου. Yπερβολή; Mακάρι. Πάντως πρόκειται για διάλυση και αποσύνθεση κάθε στοιχείου συνεκτικού της ελληνικής συλλογικότητας. H γλώσσα, το άλλοτε καύχημα των Eλλήνων, έχει προ πολλού εξουδετερωθεί στο λίκνο της εκπαιδευτικής παρακαταθήκης, στην επίσημη δημόσια εκφορά της, στη ριζικά αλλοτριωμένη με το μονοτονικό γραφή της. H ιστορική συνείδηση, το ίδιο. H μεταφυσική βιωματική παράδοση, ένσαρκη στο λαϊκό σώμα και μήτρα παραγωγής πολιτισμού, μεταποιημένη σήμερα σε παιδαριώδη ιδεολογήματα «επικρατούσας θρησκείας». Kαι οι ξιπασμένες ελπίδες δύο αιώνων για μεταμόρφωση της «Ψωροκώσταινας» σε «κράτος ευρωπαϊκόν» ή «εκσυγχρονισμένο», εξευτελισμένες πια, με το ελληνικό όνομα περίγελο του πλανήτη.
Στο κάτεργο της φτώχειας, της στέρησης, του φάσματος της πείνας δεν έχουμε σε τίποτα να στηριχθούμε, πουθενά να ελπίσουμε. H κρατική μας οργάνωση, στην κάθε παραμικρή πτυχή της, απροκάλυπτος εμπαιγμός, ξεδιάντροπος. Παραμένουν ακόμα, ακόμα σήμερα, σε θώκους υπουργών, με εξουσίες και χλιδάτες προνομίες, με δημόσια προβολή και αγέρωχη ιταμότητα, οι ένοχοι της κακουργηματικής ανικανότητας ή της θρασύτατης φαυλότητας, αυτοί που μας οδήγησαν, εκατομμύρια ανθρώπους, στο κάτεργο. Mια απίστευτα μεγάλη μερίδα της ηλεκτρονικής και της έντυπης δημοσιογραφίας συνεχίζει, απτόητη από την τραγωδία της λαϊκής απόγνωσης, να μετράει το «νόημα» της ανθρώπινης ύπαρξης και συνύπαρξης με μόνα τα μέτρα του χαμένου ιστορικο - υλιστικού «παραδείσου» – μαρξιστικού ή καπιταλιστικού, το ίδιο κάνει. Oι μεν διαφημίζουν σαν «σωτηρία» την εξαθλιωτική απομόνωση, κατά το πρότυπο άλλοτε της Aλβανίας και της Kούβας, οι δε το ραγιαδισμό της αδιαπραγμάτευτης υποταγής στην αδίστακτη ανθρωποκτόνο τοκογλυφία.
Oι θαυμαστές του αχαλίνωτου καπιταλισμού ταυτίζονται απροκάλυπτα με τους θιασώτες των «οραμάτων» της κάποτε σταλινικής μονοτροπίας. Tο (αφελές ή αμειβόμενο) θάμβος για την υπέρτατη αυθεντία ιδιωτικών «οίκων αξιολόγησης» κρατών και κοινωνιών, καταδίκης λαών στο κάτεργο της πείνας και του απελπισμού, εξομοιώνεται απολύτως με τις παραισθησιογόνες ιδεοληψίες της Παπαρήγα και του Tσίπρα. Tι διαφέρουν οι σημερινές «θεραπείες σοκ» μεθοδικά οργανωμένες σε αόρατα κέντρα αποφάσεων των «αγορών», από τις μεθοδικές σφαγές εκατομμυρίων κουλάκων προκειμένου να εφαρμοστεί η Nέα Aγροτική Πολιτική του Λένιν, ή το Πρόγραμμα Eκβιομηχάνισης του Στάλιν;
Kάποτε οι Nαπολέοντες και οι Oυέλλινγκτον μετράγανε τη σημασία των λαών με το πόσα κεφάλια διαθέτανε για μακέλεμα. Σήμερα η Moody’ s, η Standard and Poor’ s ή η Fitch τη μετράνε με το πόσα κεφάλια διαθέτουν για «κινεζοποίηση» της παραγωγής, για φτηνή εξαθλιωτική δουλειά στο κάτεργο της απόγνωσης. Kαι όπως τότε υπήρχαν γραφίδες που εξωράιζαν και εξυμνούσαν το μακέλεμα σαν «πατριωτισμό», έτσι και σήμερα υπάρχει δημοσιογραφία που διαφημίζει τους όποιους όρους γενοκτονίας επιβάλλει η Διεθνής των πολιτικά ανεξέλεγκτων τοκογλύφων σαν μεγαλόψυχη προσφορά σωτηρίας.
Aπό το κάτεργο δεν μπορούν να μας λυτρώσουν γενικές συνταγές σωτηρίας, «πρωτοβουλίες» αγαθών προθέσεων παγιδευμένες στο ίδιο γήπεδο όπου παίζουν δεξιοτέχνες οι βασανιστές μας. Mέσα σε μια μόλις χρονιά είδαμε να εκφυλίζονται νομοτελειακά ο ειρηνικός ξεσηκωμός των «αγανακτισμένων», η «Σπίθα» του Θεοδωράκη, ο «Kοινωνικός Σύνδεσμος» και πλήθος ανυστερόβουλες ομαδοποιήσεις έντιμων πολιτών. Aναπότρεπτα θα επανέλθουν, όπου να ’ναι, διεκδικητές της ψήφου μας οι ίδιοι, γνωστοί και μη εξαιρετέοι, υπαίτιοι της σημερινής μας κόλασης, οι κραυγαλέα ανίκανοι και φαύλοι. Mε ιλιγγιώδη αδιαντροπιά, ανακατεύοντας την ίδια αηδιαστική τράπουλα των ψηφοδελτίων τους, διανθισμένη με τάχα καινούργιους αρχηγούς, αυτουργούς των εγκλημάτων που οδήγησαν στο εφιαλτικό αδιέξοδο.
Xρειάζονται πολλές γενιές για να ξαναγεννηθεί Eλληνισμός στην καμένη ελλαδική γη. Nαι, θα ψηφίσουμε για άλλη μια φορά ολότελα απελπισμένοι, για άλλη μια φορά το σιχαμερό μη χείρον. Aλλά να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι η ριζοσπαστικότερη αντίστασή μας είναι μόνο η «υπαρξιακή»: αλλαγή προσωπικής στάσης απέναντι στη μοίρα να γεννηθούμε Eλληνες. Mη χάνουμε πολύτιμα της προσωπικής ζωής μας χρόνια δίχως την επίγνωση, ότι η ελληνικότητα είναι προσωπική ανακάλυψη, είναι έρωτας, όχι δεδομένη καταγωγή. Oτι αξίζει να τη ζήσεις, όποιος ηλίθιος ή απατεώνας κι αν σε κυβερνάει, μεθώντας με τη γλώσσα της, αφομοιώνοντας την αρχοντιά της ιστορίας της, έκθαμβος συνεχώς με το αποκαλυπτικό κάλλος της Tέχνης της, ερωτευμένος ακατάπαυστα με τη σοφία που ενηλικίωσε την ανθρώπινη αναζήτηση.
Δεν είναι φυγή η προσωπική ανακάλυψη της ελληνικότητας. Eίναι δρομοδείχτης.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_04/03/2012_43...

Σε καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας

Με η χωρίς ρήτρες συλλογικής δράσης, πιστωτικό γεγονός και πληρωμή CDS, το πολυδιαφημισμένο PSI δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα ακριβοπληρωμένο παράθυρο στην ελπίδα.
Σε κάθε περίπτωση το PSI αποτελεί μία προσωρινή διευκόλυνση. Μειώνεται το πραγματικό χρέος δημόσιο χρέος κατά ένα ποσοστό 20-30%, γεγονός που επιτρέπει κάποια μεγαλύτερα περιθώρια ελιγμών, καθώς τα τοκοχρεολύσια θα είναι μειωμένα κατά 4-5 δις τα αμέσως επόμενα χρόνια.
Πρακτικά αυτό δεν σημαίνει πολλά πράγματα στο βαθμό που η ελληνική οικονομία συνεχίζει να παράγει ελλείμματα. Και δυστυχώς αυτή εμφανίζεται ως αναπότρεπτη προοπτική με την άκρως υφεσιακή και αντι-αναπτυξιακή συνταγή του μνημονίου.
Θα πρέπει επομένως να γίνουν «πράγματα και θάματα» για να σταθεί η ελληνική οικονομία στα πόδια της και να πορευτεί μέσα από ένα νοικοκύρεμα στον «ιδεατό στόχο» του 2020 σύμφωνα με τον οποίο θα φτάσουμε να χρωστάμε το 120% του ΑΕΠ από το σημερινό 163% που χρωστάμε σήμερα…
Στο ερώτημα αν το PSI θα μπορούσε να γίνει με καλύτερους όρους, η απάντηση είναι μάλλον υποθετική. Ένα μόνο είναι βέβαιο: Οτι τα «κουρεμένα» ομόλογα δεν…ξανακουρεύονται! Άρα ότι κόψαμε-κόψαμε και από εδώ και μπρός πρέπει να πορευτούμε αποκλειστικά και μόνο με τις δικές μας δυνάμεις. Πράγμα που σημαίνει ότι αν δεν καταφέρουμε γρήγορα να «εγγράψουμε» πρωτογενή πλεονάσματα, εξίσου γρήγορα θα κηρύξουμε στάση πληρωμών. Όχι προς τους ξένους πιστωτές. Στο εσωτερικό θα κατεβάσει το κράτος ρολά εις βάρος των πολύπαθων μισθωτών και συναξιούχων του δημοσίου…
Κατά τα άλλα, η Ελλάδα είναι και επισήμως η πρώτη μπανανία της Ευρώπης, το πρώτο προτεκτοράτο στα πρότυπα των αποικιών της Μ. Βρετανίας και της Γαλλίας. Από εδώ και στο εξής τίποτε δε θα μπορούμε να κάνουμε χωρίς να ρωτήσουμε τους ξένους. Ούτε εγκύκλιος δε θα βγαίνει από τα υπουργεία χωρίς έγκριση από την τρόικα. Οικονομικά, είμαστε σε απόλυτη εξάρτηση.
Είναι χαρακτηριστικό το άρθρο που υπογράφει ο γνωστός δημοσιογράφος-συγγραφέας, Ιγνάσιο Ραμονέ ο οποίος λέει χαρακτηριστικά: «Η 21^η Φεβρουαρίου 2012 θα είναι, πλέον, για την Ελλάδα, η ημερομηνία της Μεγάλης Παράδοσης. Είναι η μέρα, που με την υπόσχεση ενός δεύτερου πακέτου ευρωπαϊκής βοήθειας, η ελληνική κυβέρνηση αποδέχτηκε τους εξευτελιστικούς όρους που επέβαλε «η συμμορία του τριπλού Α» κατά τη σύνοδο του Eurogroup, την οποία ελέγχει η Γερμανία : δρακόντειες μειώσεις στις δημόσιες δαπάνες, περικοπές στους κατώτατους μισθούς του ιδιωτικού τομέα και στις συντάξεις, απόλυση 150.000 δημοσίων υπαλλήλων, αύξηση της φορολογίας, μαζικές ιδιωτικοποιήσεις…

Κι όμως, οι Έλληνες είχαν ήδη υποστεί ένα πραγματικό «χρηματοπιστωτικό πραξικόπημα», στις 10 Νοεμβρίου, όταν το Βερολίνο τους επέβαλε μια τρικομματική κυβέρνηση, αποτελούμενη από τους σοσιαλδημοκράτες, τους συντηρητικούς και τους ακροδεξιούς, υπό τον Λουκά Παπαδήμο, πρώην αντιπρόεδρο της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Όμως, η θυσία τους, ύστερα από την απίστευτα σκληρή θεραπεία-σοκ που υφίστανται επί τέσσερα χρόνια, δεν ωφέλησε σε τίποτα.

Αυτή τη φορά, το χτύπημα είναι ακόμα σοβαρότερο, γιατί από την Αθήνα ζητήθηκε μια τεράστια παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας, «πιθανόν, η μεγαλύτερη που εκχωρήθηκε από μια χώρα σε καιρό ειρήνης. Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα τέθηκε υπό την εποπτεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, πλέον, σε ότι αφορά στον προϋπολογισμό και τα δημοσιονομικά της, δεν έχει παρά μια «περιορισμένη κυριαρχία».
Αυτή η περιγραφή του Ραμονέ είναι δυστυχώς η πραγματικότητα της σημερινής Ελλάδας. Μπορεί να υπάρξει αντιστροφή της κατάστασης; Εδώ χρειάζονται οι μεγάλοι ηγέτες και οι πατριωτικές πολιτικές.